De militair op straat is het nieuwe normaal geworden. 64 procent van de Vlamingen vindt dat ze op straat moeten blijven. Zo blijkt uit onze politieke barometer. Slechts een kwart van de Vlamingen is tegen. En in Wallonië zijn ze nog enthousiaster.

De eerste militairen verschenen in januari 2015, na de aanslag op het satirisch tijdschrift Charlie Hebdo in Parijs en de terreuracties in Verviers. Het begon met 210 militairen maar piekte even met 1.828 militairen in maart vorig jaar op de metro en Brussels airport. Dat aantal is nadien afgebouwd en gaat verder omlaag door een recente regeringsbeslissing om de militairen dynamischer in te zetten.

Maar de Vlaming heeft geen enkel probleem met de militairen op straat. Uit de politieke barometer van De Standaard/VRT/RTBF en La Libre blijkt dat 64 procent van de Vlamingen voor is. De grootste voorstanders zijn te vinden van de 55-plussers, lager geschoolden en in de lagere sociale klassen. Een kwart is tegen. Vooral de kiezers van Vlaams Belang en N-VA vinden dat de militairen op straat moeten blijven. Maar ook 64 procent van de SP.A- en CD&V-kiezers hebben geen enkel probleem met de militairen. CD&V-vicepremier Kris Peeters kuierde nochtans in januari 2015 nog met zijn vrouw op de markt in Antwerpen om duidelijk te maken helemaal geen voorstander te zijn van de militairen op straat.

De Walen en Brusselaars zijn zelfs nog iets enthousiaster over de militairen op straat. 69 procent van de Walen is voor en 67 procent van de Brusselaars. In Franstalig België zijn vooral de kiezer van MR voor de militairen op straat, gevolgd door de PS. Brussels burgemeester Philippe Close (PS) sloeg vorige maand nog een mea culpa over de eerdere afkeer die zijn partij had over kaki op straat. ‘De terreurincidenten van deze zomer hebben mijn kijk beïnvloed’, zei hij in een gesprek met deze krant. ‘Ik ben er nu van overtuigd dat militairen de bevolking net vertrouwen inboezemen. Er is geen concurrentie met de politie, ze leveren fantastisch werk.’

De binnenlandse operatie weegt op het leger. ‘Maar door de militairen meer te laten patrouilleren hebben we die last al met 20 à 30 procent kunnen verminderen’, zegt generaal Marc Thys, die commandant van de landcomponent in een interview dat morgen in De Standaard verschijnt. ‘In plaats van zes maanden per jaar deel te nemen, moeten onze mensen dat nu nog vier maanden doen. Bovendien trekken de aanwervingen nu aan. De komende vijf jaar moeten we 10.000 mensen aanwerven. Als ik een volledig gevulde organisatie heb, hoeft dit helemaal geen last meer te zijn.’

Thys geeft ook toe dat het een unieke kans geweest is om de bevolking te tonen wat het leger doet. ‘Ook dat is belangrijk. We zijn een internationaal gewaardeerde professionele organisatie, maar we zijn nog niet altijd sant in eigen land.’

Bron
De Standaard - 16/10/2017 - 17:00
http://www.standaard.be/cnt/dmf20171016_03134816

Mening
Eerst en vooral zou ik graag willen vermelden dat ik van mening ben dat de militairen op straat mogen blijven. Zelf vind ik dat, door ze te laten patrouilleren, er een zekere gerustheid te vinden is in het feit dat je verdedigd wordt tegen mogelijke vijanden, met name terroristen. Deze kan mogelijk fictief zijn, maar persoonlijk verkies ik dit boven leven met een constant gevoel van angst. Verder gaat het artikel in op hoe dat dit een unieke kans is geweest om aan de bevolking te laten zien wat het leger doet. Ik persoonlijk ben hier ook van overtuigd. Voor alle aanslagen wist ik niet zeker of ons leger wel iets deed naast standaardmissies in het buitenland, nu heb ik daar een andere kijk op gekregen. Naast deze persoonlijke kijk is er natuurlijk nog het gegeven van wie er voorstander is van de aanwezigheid van de militairen. Specifiek heb ik het dan over het feit dat het merendeel van deze mensen bestaat uit 55-plussers, lager geschoolden en mensen van een lagere sociale klasse. Dit, gecombineerd met het feit dat voor een bepaalde groep immigranten een patrouillerend Belgisch leger mogelijk een sterk wij-zij gevoel zou kunnen creëren, zorgt ervoor dat ik me afvraag over de mogelijke langdurige implicaties van het in stand houden van de militaire aanwezigheid. Specifieker hoop ik dat we niet stilaan in een steeds extremere richting gaan zoals het huidige sterk gepolariseerde America.