Elk jaar opnieuw zong Roths naam rond gedurende de weken voorafgaand aan de bekendmaking van de Nobelprijs voor Literatuur. Dat de secretaris van de Zweedse Academie, die de prijs toekent, de Amerikaanse literatuur in 2008 had omschreven als ‘insulair’, ‘geïsoleerd’ en ‘te ontvankelijk voor trends in de eigen massacultuur’, deed daar niet aan af. Roth werd door veel literatuurkenners als hors categorie beschouwd. Van een bekroning met de hoogste literaire onderscheiding is het echter nooit gekomen.

Philip Milton Roth werd in 1933 geboren in Newark, als zoon van een Joodse verzekeringsagent van Oostenrijks-Hongaarse komaf. Hij studeerde aan diverse universiteiten en behaalde een master in Engelse taal- en letterkunde aan de Universiteit van Chicago. In Chicago leerde hij die andere grote Joods-Amerikaanse schrijver van zijn generatie kennen, Saul Bellow, alsook zijn eerste echtgenote Margaret Martinson. Hun scheiding in 1963 en Martinsons dood als gevolg van een auto-ongeluk in 1968 zouden een belangrijke invloed vormen in Roths vroege oeuvre, met name in boeken als When She Was Good (1967) en My Life as a Man (1974).

In de tweede helft van de jaren vijftig doceerde Roth Engels, schreef kritieken en diende in het Amerikaanse leger. In 1959 debuteerde hij met Goodbye, Columbus, een bundel bestaande uit de titelnovelle en vijf verhalen, die bekroond werd met de National Book Award.

Roths grote doorbraak kwam in 1969 met de publicatie van zijn derde roman, Portnoy’s Complaint. Het boek heeft de structuur van een monoloog door de jonge hoofdpersoon Alexander Portnoy tegen zijn psychiater. Portnoy vertelt openhartig over zijn seksuele obsessies, met name zijn opmerkelijke masturbatiepraktijken, alsook over zijn buitengewoon intensieve relatie met zijn Jiddische mama. Veel thema’s in dit boek zouden met regelmaat in Roths oeuvre blijven terugkeren.

Uiteraard deed Portnoy’s Complaint veel stof opwaaien, niet alleen vanwege de expliciete seks maar ook door de beschrijvingen van de moederfiguur en de Joodse cultuur in het algemeen. De Joods-Amerikaanse identiteit is van meet af aan een van Roths thema’s geweest, zoals dat ook bij oudere collega-auteurs als Bellow en Bernard Malamud het geval was. Maar bij Roth was er altijd sprake van meer ironie, meer distantie, iets dat hem niet altijd in dank werd afgenomen.

bron: 23.05.18 de morgen https://www.demorgen.be/boeken/met-...loren-b00009ef/

eigen mening: De naam Philip Roth klinkt vele van ons bekend in de oren, al zullen er weinig onder ons zijn die ooit al een werk van hem lazen. Ik zou enorm graag willen weten hoe de gedachtegang van Philip in elkaar zit. Om zo getalenteerd te zijn in schrijven, moeten zijn hersenen toch in elkaar zitten dan de mijne. Hoe graag ik het ook zou willen, mij lukt het niet om woorden zo over te brengen op papier.
Ook het leven van Roth is zeer apart en interessant: zijn afkomst, zijn interesses, de prijzen die hij won en de kritiek die hij kreeg. De dingen die deze man tijdens zijn levenswandel heeft meegemaakt zijn het luisteren waard. Als er binnenkort een levensverhaal over hem zou uitkomen, dan denk ik dat de kans groot is dat ik het zou lezen.