Een Audi A8 en een miljoen jaar


Goede politici moeten àlles behandelen, van het hallucinant kleine tot het hallucinant grote. Beide zijn van belang.


Eergisteren stelden parlementsleden vragen over de afdanking van een barmeisje dat op een weblog haar ergernis geuit had over een ministeriële delegatie die in New York een feestje bouwde. Moest dat? Over zo'n prul? Ja! Het kleine is belangrijk. Het gedrag van zo'n delegatie bepaalt het imago van het land. En het leert hoe respectvol wordt omgesprongen met hoge ambten die men hen toevertrouwt.

Het contrast kon niet groter zijn: vandaag zegt het Niras dat de politiek zich dringend moet buigen over een hallucinant groot dossier: de vraag wat het komende miljoen jaar te doen met de 4.700 ton hoogradioactief afval die we produceerden in vijftig jaar.

Eén miljoen jaar moet dat goedje gecontroleerd bewaard worden. Dat is vijfmaal langer dan de tijd dat de homo sapiens bestaat. Dat is vijfhonderd maal langer dan onze tijdrekening. Men moet een methode kiezen waarmee de dertigduizend volgende generaties zonder gevaar kunnen leven.

Veel van onze politici voelen zich ten onrechte niet thuis in dat soort langetermijndossiers. Ze boeien de kiezer niet, luidt het. En als de Kyoto-normen aan bod komen en de klimaatcrisis, geven velen ook niet thuis. Ze zien liefst alleen de korte termijn. Al duiken soms zelfs redenen op om ook de kortetermijnvragen te ontwijken, zoals de vraag die ook in deze krant opduikt: mogen onze ministers nog rondrijden met een Mercedes S, een Audi A8 of een BMW7? Ook dat is Kyoto.

Veel politici voelen zich al evenmin aangesproken door de vraag die de komende weken moet behandeld worden: hoe de recessie aan te pakken? Uitspraken over de korte termijn, dat gaat nog. Je moet de mensen niet nodeloos pijn doen, zeggen degenen die graag wat in het rood zouden gaan om niet te moeten bezuinigen. Dat is een belangrijk aspect van de zaak.

Als het slecht gaat, moet de overheid wat meer kunnen uitgeven. Dat is juist. Maar velen vergeten het tweede deel van die theorie: als het goed gaat, moet de overheid wat minder uitgeven en zelfs sparen voor de tijd dat het slecht gaat. Dat is afgelopen decennium manifest niet gebeurd.

Jean-Luc Dehaene windt zich daarover op - ook al in deze krant. En terecht. Hij verwijst ook naar de jaren zeventig, toen de oliecrisis hier bestreden werd met een beleid waardoor de mensen het ook 'niet al te erg zouden voelen'. Het gevolg van die kortetermijnpolitiek hebben de mensen decennia lang gevoeld, toen ze de enorme staatsschuld moesten afbetalen!

De lessen van de jaren zeventig zijn nochtans simpel: een herstelbeleid voeren kan, als het op tijd gestopt wordt. De economie steunen kan, als dat niet gericht is op het in stand houden van wat toch moet verdwijnen, maar op het nieuwe dat er via onderzoek en innovatie moet komen.

En hervorm intussen in de diepte, zodat onze economie snel kan klimmen als het ergste voorbij is. Dat betekent onder meer: hervorm de arbeidsmarkt!

Maar vergeet intussen niet die Audi A 8, die BMW7 en die Mercedes S af te danken!


DS, 29-11-2008 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB