Barbertje


Als er iets te hangen valt, dan komt een Barbertje altijd van pas. Het geeft een geruststellend gevoel om er in tijden van onzekerheid eentje bij de hand te hebben. Dan weten we wat ons te doen staat: hangen, dat mens!


Zoals vandaag. Nu blijkt dat 'injecties' van vele miljarden euro in het bankwezen niet meer helpen, weet niemand nog hoe het verder moet. Dat levert een gevoel van radeloosheid en onmacht op. Om dat te temperen, past het om Barbertje erbij te halen en het gesprek te beginnen over de gouden handdrukken waarmee topmanagers zichzelf zo gul plegen te begiftigen.

Ze wekken immers de indruk dat er dan toch nog iets is waarover maatregelen te nemen vallen. De regering is dat in alle geval van plan. Niet dat het bankwezen daarmee gered zal zijn, maar het is in elk geval een onderwerp waarover het gemakkelijk is een mening te hebben. Het is bijna een gezelschapsspel.

Niet dat het onderwerp zelf geen belang zou hebben, integendeel. Het heeft om te beginnen een morele betekenis. Want zij die deze torenhoge vergoedingen incasseren, plegen die te verantwoorden door uit te leggen dat ze slechts een faire vergoeding vormen voor hun vele, zware verantwoordelijkheden - voor wat, hoort wat.

Waarna blijkt dat deze lui niet alleen bij gebleken succes, maar al evenzeer in gevallen waarin ze falen met die zak geld naar huis mogen gaan. Al dan niet aangevuld met een consultancyopdracht, waar opnieuw veel geld staat tegenover weinig werk. Want zo staat het in het contract, heet het dan. Dat moeten dus, ondanks alle praatjes, toch contracten zijn zonder verantwoordelijkheidsclausules of andere resultaatsverbintenissen.

Voorts geeft deze loon- en bonuskwestie, om van champagnefeesten in Monaco maar te zwijgen, een bijzondere inkijk in de cultuur die in dat milieu heerst. Het blijkt namelijk nooit genoeg te zijn, in de eerste plaats niet om zichzelf te verwennen. Collega's worden er bijvoorbeeld op aangekeken dat ze met een te kleine auto rijden. Men moet zijn stand met voldoende cc hoog houden.

In zo'n milieu heerst de hybris en dan hoeft niemand er van op te kijken dat daar risico's worden genomen van het slag dat de huidige financiële crisis heeft veroorzaakt. Dat iemand anders daarvoor de rekening betaalt, ligt voor de hand - in dit geval kunnen de heren de onkosten indienen bij de staatskas.

De liberale rebel-minister Vincent Van Quickenborne had al een tijd in het snotje dat de toplonen voor een perceptieprobleem zorgen. Er kan over hem veel kwaads worden beweerd, maar niet dat hij geen neus voor zaken heeft. Dus verklaarde hij dat voor topmanagers voortaan een ontslagvergoeding van anderhalf jaar loon moet volstaan.

Dat is beduidend meer dan wat doorgaans billijk wordt geacht, maar het is ook exact wat het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) als termijn had voorgesteld - een neus voor zaken, we zeiden het net.

Maar de kwestie is ook, zoals gezegd, uitermate geschikt als bezigheidstherapie. Zo hadden ze vorige week bij Radio 1 de idee om eens na te gaan hoe dat zit met de ontslagregeling van politici. Ze moeten daar hebben gedacht dat iedereen er toch zonder meer van uitgaat dat de politiek altijd als Barbertje kan dienen, en dat in die sector dus ook wel iets te rapen zou vallen ten behoeve van de populistische politieke correctheid.

De radio belde dus die arme Servais Verherstraeten uit zijn bed, de niet overmatig van woorden geriefde voorzitter van de CD&V-fractie. Iedereen kan dat nochtans rustig zelf uitzoeken, want een geheim is het niet. Maar het leek nuttiger om Verherstraeten deemoedig te laten bekennen dat politici die hun zetel in het parlement kwijtraken, inderdaad niet meteen aan de bedelstaf hoeven.

Ze mogen in alle geval met meer naar huis dan de modale arbeider, die het met een opzegtermijn van een paar weken moet stellen. Dat vonden ze bij de radio ongehoord. Ze pleitten er dus impliciet voor om ontslagvergoedingen zo ver mogelijk naar beneden te nivelleren.

Die open doelkans liet VBO-baas Pieter Timmermans niet onbenut. Als topmanagers het met wat minder moeten doen, dan moet ook Barbertje hangen, zei hij: een soepeler ontslagregeling voor de beter betaalde bediende. Hij vreest anders voor juridische achterpoortjes. Nochtans is het net aan hem en zijn leden om, in naam van de corporate governance, die achterpoortjes gesloten te houden.

Zo weet iedereen ook wat Timmermans straks wil op het sociaal overleg. En dat is zeker geen gezelschapsspel.

Marc Reynebeau is redacteur van deze krant


DS, 28-10-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB