Wat moet je op kantoor in de week tussen kerst en nieuwjaar als er echt niemand is? Blijf je niet beter warm onder het dekbed liggen? Helemaal niet, vindt Japke-d. Bouma: 'Als je deze week op kantoor bent, heb je het begrepen. Je bent een winnaar. Als je nú niet in een depressie schiet, gaat het nooit meer gebeuren'.

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar voor mij komt de dreun elk jaar toch weer onverwacht: de kou, de duisternis – de onverbiddelijkheid van de winter. Fiets je de ene dag nog fluitend in je bikini naar kantoor, het volgende moment moet je iemand bellen om je te komen loskrabben van je fiets omdat je je winterjas weer eens te laat naar de stomerij hebt gebracht. Om over de koude voeten, haperende accu’s en spekgladde bruggen nog maar te zwijgen. En ineens wordt het nooit meer licht.

Ik zie mijn collega’s worstelen met het kille duister. Witte gezichten, natte regenpakken. De kantoorjungle ligt er stilletjes bij – de lethargie als een deken over de printers. Een groepje pinguïns kan een ommetje maken bij de koffieautomaat zonder dat iemand het merkt, ergens wordt hardop verlangd naar een dekbed – je hebt geen weerstand. Het enige wat het leven nog waard maakt geleefd te worden is klagen op de NMBS die gelukkig elke dag verzaakt.

Ik ken mensen die in de winter het werk een paar maanden stil willen leggen voor een gezamenlijke winterslaap. Ik begrijp hen. En toch ga ik een lans breken voor de storm, de natte sneeuw en de ontbering. Want juist de winter toont wie de doorzetters zijn op kantoor.

Neem deze week, de week van 26 tot en met 30 december. De week dat er niemand, maar dan ook echt NIEMAND op kantoor is. Want te koud, want ‘lekker alvast vrij tussen Kerst en Oud en Nieuw’, want ‘wat moet je op kantoor als er toch niemand is’, want lamlendig, want ik zit even met mijn neus in het decolleté van die dirndl op de après-ski. Of nog erger: verplicht vrij. Er is ook vast niemand die deze column leest.

Behalve wij dus.

Jongens. Nu we toch even onder elkaar zijn: wat een losers, die thuisblijvers. Hoorde je óns klagen toen we ons vanochtend uit de warme, zure lappen wurmden? Toen we met blote voeten op de ijsvloer gingen staan? Nee. Juist nú gingen we naar kantoor. Om onze plicht te doen, om de zaak te redden, om ons mannetje te staan, om de schouders er samen onder te zetten en het paard achter de wagen te spannen.

Als je deze week op kantoor bent, heb je het begrepen. Je bent een winnaar. Als je nú niet in een depressie schiet, gaat het nooit meer gebeuren. Je bent een rasoptimist. Je trakteert op champagne en cognac. De NMBS, het Midden-Oosten, het nakende Oud en Nieuwfeest met je schoonmoeder: niets krijgt je klein.

Hoezo is er niks te doen op kantoor? Er is altijd wat te doen op kantoor. Als ik leidinggevende was, zou ik juist deze week een kijkje komen nemen. Vergeet de mensen met de geinige manchetknopen en de flitsende PowerPoints. Met de mensen die er deze week zitten, kan je de wereld aan.

Ik zou zeggen: sterker nog. We vergeten dat hele Oud en Nieuw en werken met deze kanjers gewoon lekker door, het nieuwe jaar in – we rollen de slaapzakken uit. We hoeven geen boodschappen meer te doen, geen vuurwerk meer te kopen, geen oliebollen te bakken, we hoeven het gourmetstel op zolder niet meer te zoeken. Toedeledokie familieruzies en bergen afwas. We vieren Oud en Nieuw op kantoor en we helpen elkaar het nieuwe jaar in.

Met mensen die zich aan het duister weten te ontworstelen ben je altijd op weg naar het licht.

Bron: DS 27/12/2016
http://www.standaard.be/cnt/dmf20161227_02646550

Eigen mening: Persoonlijk vind ik dit wel een mooi opiniestuk. Sommige zaken zijn een beetje overdreven, maar Bouma haalt wel enkele interessante dingen aan ook. Het is inderdaad zo dat vele mensen het even niet meer zien zitten wanneer de dagen korter worden en het precies de hele dag donker is. Wanneer je dan je mannetje kan blijven staan en gewoon je job blijft doen dan ben je naar mijn mening ook een winnaar. Ik vind het heel knap dat deze mensen zich zo willen inzetten voor hun job, maar je mag er uiteraard niet in overdrijven. Ik begrijp dan ook zeker dat de leidinggevende ook op dit moment eens een kijkje moeten gaan nemen, want dit zijn de mensen die zich pas echt inzetten voor de job.