Het failliet van de president


Merkwaardig dat president Obama zo verongelijkt reageert omdat hij zijn gelijk niet kan halen in de VN-veiligheidsraad, vindt George Monbiot. Als het hen goed uitkomt zijn Amerikaanse presidenten er juist zeer mee opgezet dat ze internationale verdragen naar hun hand kunnen zetten.


Je zou er bijna medelijden mee krijgen. Al 67 jaar lang is de ene Amerikaanse regering na de andere doof voor oproepen om de VN-veiligheidsraad te hervormen. De Verenigde Staten verdedigen een systeem dat vijf naties een vetorecht geeft over de zaken van de wereld en alle andere tot de rang van machteloze toeschouwers reduceert. Ze hebben misbruik gemaakt van de macht en het vertrouwen dat hen is verleend. Ze hebben met de vier andere permanente leden (het Verenigd Koninkrijk, Rusland, China en Frankrijk) samengewerkt aan een koloniale verdeling die de vijf landen in staat stelt hun eigen corrupte belangen na te streven, ten koste van de vrede en de rechtvaardigheid in de wereld.

De VS hebben hun veto 83 keer gebruikt. Ze deden dat 42 keer om te voorkomen dat Israël zou worden veroordeeld voor zijn behandeling van de Palestijnen. De laatste keer steunden 130 landen de resolutie maar schoot Barack Obama ze af. Sinds de val van de Sovjet-Unie in 1991 wordt het vetorecht minder gebruikt, maar toch hebben de VS zich er inmiddels veertien keer op beroepen (in dertien gevallen om Israël te beschermen), terwijl Rusland dat negen keer heeft gedaan. De permanente leden gebruiken de dreiging van een veto steeds vaker om te voorkomen dat een resolutie wordt besproken. Ze leggen de rest van de wereld het zwijgen op. Door deze tirannieke dispensatie blijven de grote oorlogsstokers van de afgelopen zestig jaar verantwoordelijk voor de wereldvrede. De grootste wapenhandelaren hebben de taak de wereld te ontwapenen. De landen die het internationale recht met voeten treden, moeten de handhaving van dat recht controleren. Maar nu het vetorecht van twee permanente leden (Rusland en China) de VS verhindert om nog een keer in het Midden-Oosten olie op het vuur te gooien, beslissen ze opeens dat het systeem niet legitiem is. Obama zegt: ‘Als de Veiligheidsraad niet wordt gebruikt als een instrument om internationale normen en wetten op te leggen, maar als een barrière om dat te doen... dan vind ik dat de sceptici gelijk hebben.’ Ja, natuurlijk.


Eigen schuld, dikke bult

Obama en zijn voorgangers hebben nooit een ernstige poging gedaan om het systeem te hervormen. Nooit hebben ze getracht een corrupte wereldhiërarchie door een democratische instelling te vervangen. Nooit hebben ze over dat onrecht geklaagd – tot het resultaat hen niet beviel. Hetzelfde geldt voor alle aspecten van het wereldbestuur. Vorige week waarschuwde Obama dat het gebruik van gifgas door Syrië ‘de door 189 naties aanvaarde internationale norm tegen chemische wapens dreigt te saboteren’. Doorgaans is internationale normen saboteren het werk van de Amerikaanse president. In 1997 gingen de VS ermee akkoord 31.000 ton sarin, VX, mosterdgas en andere chemische wapens binnen de tien jaar te vernietigen. In 2007 vroegen ze de maximale verlenging van de termijn die het Verdrag Chemische Wapens toestaat, namelijk vijf jaar. Weer hielden ze zich niet aan hun belofte en in 2012 beweerden ze dat de wapens tegen 2021 opgeruimd zouden zijn. Vorige maandag spoorde Rusland Syrië aan om zijn chemische wapens onder internationaal toezicht te plaatsen. Misschien moet het dat ook aan de VS vragen.

De pokken zijn uitgeroeid als besmettelijke ziekte, maar twee landen – de VS en Rusland – hebben het virus nog op ijs liggen. Ze zeggen dat ze dat doen om zich tegen een mogelijke aanval met biologische wapens te kunnen verdedigen, maar volgens de meeste experts is dat nonsens. In 2001 meldde The New York Times dat ‘het Pentagon een virusfabriek heeft gebouwd die genoeg dodelijke microben kan produceren om hele steden uit te roeien’. Dat gebeurde zonder toezicht door het Congres of aangifte bij het Verdrag Biologische Wapens. Het Pentagon beweerde dat zijn bedoelingen defensief waren, maar het blijft een schending van het internationale recht.

Achter dat alles gaat een groot verzwegen feit schuil: de dekking die de Verenigde Staten aan de Israëlische massavernietigingswapens verlenen. Zoals The Washington Post schrijft: ‘De voorraad chemische wapens van Syrië is het gevolg van een stille afspraak in het Midden-Oosten: zolang Israël kernwapens had, zou het bezit van chemische wapens door Syrië weinig publieke aandacht of kritiek krijgen.’ Israël heeft zijn kernarsenaal in strijd met het non-proliferatieverdrag ontwikkeld en de VS steunen het in strijd met hun eigen wetten, die financiële hulp aan landen met ongeoorloofde massavernietigingswapens verbieden.


Belofte maakt schuld

Obama’s falen om eerlijk te zijn over de manier waarop zijn land de internationale normen en het internationale recht ondergraaft, de mythes die hij schept over de rol van de VS in de wereldpolitiek en zijn eenzijdige interventies in het Midden-Oosten maken de crisis in Syrië nog moeilijker op te lossen. Zolang er geen mate van openheid is over de misdaden van het verleden en het onrecht van vandaag, zolang er geen inspanning wordt gedaan om de ongelijkheid aan te pakken die de heerschappij van de VS kenmerkt, zal alles wat het land doet – ook zonder bommen en raketten – het cynisme en de woede die de president wil tegengaan alleen maar groter maken. In zijn eerste inauguratiespeech beloofde Barack Obama ‘kinderachtigheden vaarwel te zeggen’. We wisten allemaal wat hij bedoelde. Hij heeft het niet gedaan.

George Monbiot, journalist, schrijver en columnist


DS, 13-09-2013

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB