Drie procent jongeren is chronisch eenzaam

‘Elke jongere voelt zich wel eens eenzaam, maar bij drie procent kan die eenzaamheid de mentale en fysieke gezondheid schaden’, zegt Luc Goossens, ontwikkelings-psycholoog aan de KU Leuven.

‘Chronische eenzaamheid bij jongeren is een relatief onbekend fenomeen’, zegt professor Luc Goossens, gespecialiseerd in de ontwikkelingspsychologie van kinderen en adolescenten. ‘Elke jongere voelt zich wel eens eenzaam, bijvoorbeeld door een overlijden, een relatiebreuk of een verhuizing. Maar die eenzaamheid is van tijdelijke aard en niet problematisch. Maar als die eenzaamheid blijft aanslepen wordt het wel een probleem.’

Volgens onderzoek van de KU Leuven lijdt drie procent van de jongeren tussen 14 en 18 jaar aan chronische eenzaamheid, die dus niet gelinkt is aan een specifieke gebeurtenis. Goossens spreekt van een onderschat probleem. ‘Het komt nochtans ongeveer even vaak voor als autisme (3 procent) of ADHD (5 procent) bij jongeren.’

Chronisch eenzame jongeren hebben een ander beeld over sociale situaties. En dat kan volgens Goossens verstrekkende gevolgen hebben. ‘Chronische eenzaamheid kan effectief de gezondheid schaden.’

DS, 15/09/2015

Eigen mening: Ik vind dit een interessant artikel en het komt niet uit de lucht gevallen. Iedereen krijgt weleens te maken met eenzaamheid door een specifieke gebeurtenis. Dit is dan een tijdelijk gevoel waar je mee te maken krijgt. Sommigen kiezen er ook voor om eens een tijdje alleen te zijn, en dat kan positief zijn. Chronische eenzaamheid is een probleem dat mensen vaak onderschatten. Ik denk dat vooral jongeren hiermee te maken krijgen omdat het een moeilijke leeftijd is. Ze willen er bijhoren, willen hun plek vinden in de maatschappij. Er zijn ook jongeren waarvan de thuissituatie niet altijd gemakkelijk is. De meesten kunnen hier wel mee omgaan, maar sommigen jongeren voelen zich niet begrepen en voelen zich nergens thuis. Ik ben ervan overtuigd dat dit zeker gevolgen kan hebben op de mentale maar ook fysieke gezondheid. Het is belangrijk om dit te herkennen en de jongeren te helpen.

Net zoals S*m vind ik het noodzakelijk om chronisch eenzame jongeren te helpen. Mensen die geen eenzaamheid kennen kunnen dit moeilijk begrijpen, mensen die dit gevoel wel kennen des te meer. Vooraleer we kunnen denken aan het helpen van de jongeren, moeten we de oorzaken van de chronische eenzaamheid achterhalen. Waarom voelen deze jongeren zich eenzaam? Worden ze gepest? Worden ze uitgesloten? Is er iets mis met hun thuissituatie? Voelen ze zich onzeker? Zijn ze sociaal minder vaardig dan andere jongeren? Het is belangrijk om elk geval afzonderlijk te bekijken. Wat mij het allerbelangrijkste lijkt, is praten. Alles begint bij praten. Enkel zo kan er een sfeer van vertrouwen gecreëerd worden en jongeren zullen hun gevoelens enkel vrijgeven aan mensen die ze vertrouwen. Zonder vertrouwen sta je nergens. Het is ook belangrijk dat de jongeren zelf geholpen willen worden. Het is nutteloos om ze ertoe te verplichten. Chronisch eenzame jongeren moeten weten waar ze naartoe kunnen gaan, wat er allemaal te gebeuren staat en wat anderen voor hen kunnen betekenen. Hoe beter ze geïnformeerd worden, hoe sneller ze over de streep getrokken kunnen worden om hulp te zoeken.