Roetfilter kapot? Laat je auto keuren in Wallonië


Isabelle Vanhoutte is er niet trots op, maar ze ontliep de hoge kosten van een nieuwe roetfilter voor haar dieselauto door hem te laten keuren over de taalgrens.


Trots ben ik er niet op, maar ik rijd met een dieselwagen. Een grote Volvo zelfs, met getinte ruiten. Sommigen zullen het een patserbak noemen, en ongelijk hebben ze niet.

Het zit zo: omdat we bij ons thuis een auto eigenlijk liever kwijt dan rijk zijn, hadden we enkele jaren daarvoor ons exemplaar ingeruild voor een deelwagenabonnement. En dat beviel prima. Maar ons leven veranderde, en de auto kwam terug. Omdat we verbouwden, verhuisden we naar een tijdelijk achterhuisje, en kwam er een kindje bij. Dus we gingen overstag.

Net toen verkocht iemand dichtbij haar betrouwbare SUV, dus werd het een Volvo met zetelverwarming. Onze vrienden tuurden eerst wat onwennig naar de grond toen we met pompende bassen en open dakraam langsreden, maar intussen is iedereen gewend aan onze bocht. En – eerlijk is eerlijk – de auto doet feilloos wat hij moet doen, we waren er blij mee.

Tot hij begin dit jaar een rode kaart kreeg van de keuring, vanwege de roetfilter: er kwam te veel fijnstof door de uitlaat. Dat roet is schadelijk, want het kan leiden tot onder andere ademhalingsziekten en hart- en vaatziekten.

Vandaar de verplichte roetfilter, met strenge normen. Een groene kaart krijg je als je voertuig minder dan 250.000 deeltjes uitstoot per kubieke centimeter. Tussen 250.000 en 1 miljoen deeltjes krijg je een groene kaart met waarschuwing. En boven de 1 miljoen deeltjes krijg je een rode kaart, en moet je de filter in kwestie laten herstellen. Wij hadden meer dan 2 miljoen deeltjes.

We bekeken onze opties. Een nieuwe roetfilter bij de garage zou een maandloon kosten, geld dat we niet hadden liggen omdat onze verbouwingen ondertussen afgerond waren en wij platzak. De garagist raadde ons aan om een busje vloeibare roetfilterreiniger in de tank te gieten en de motor op te drijven naar een hoog toerental. Dus we reden naar de Ardennen en weer terug – de auto gierend in derde versnelling op de Luxemburgse heuvels.

Maar het mocht niet baten. Een tweede rode kaart. We kochten de ‘extra forte’ reiniger en hoopten op een wonder. De datum van de herkeuring naderde, maar een test bij de garage was genadeloos: nog steeds veel te veel. Met hangende schouders bestelden we de nieuwe roetfilter. Ondertussen kreeg de dieselbestelwagen van onze buurman een groene kaart, omdat die te oud is om te voldoen aan de roetnormen (hij mag de lage-emissiezones niet meer in).

De dag voor de installatie belde de garage: de levering van de roetfilters was uitgesteld tot augustus. Hetzelfde verhaal bij andere Volvo-garages. De roetfilters waren het slachtoffer van hun eigen succes. Een rode kaart was onvermijdelijk. Onze auto zou voor onze deur moeten stilstaan, tot ver in de zomer. Wat een fiasco.

Diep in de nacht las ik op internetfora hulpkreten van mensen met hetzelfde probleem: een degelijke, recente auto die opeens onbruikbaar bleek, goed voor de schroothoop. De geldstress. Maar ook de huis-tuin-en-keukentips. Ik besloot de auto te laten keuren in Wallonië en de uitlaatpijp te poetsen met een sopje.

Met bonzend hart reed ik de keuringsdienst van Ottignies binnen. Tot twee keer toe deden ze de test. Op het scherm verscheen een code die zoveel betekende als: alles in orde. De collega’s overlegden, wezen naar mijn rode kaart en checkten opnieuw. Opnieuw: alles in orde. Ik mocht beschikken, met een groene kaart, zonder waarschuwing.

Wat een opluchting. Maar ook, de twijfel: doet die roetfilter ondertussen zijn werk dan toch weer?

Ik snap dat we van dieselauto’s af moeten. Maar ze uitfaseren in een onbegrijpelijk systeem van verbazingwekkende willekeur, op kosten van gewone auto-eigenaars, voelt onrechtvaardig. Want tussen al die rode kaarten bij de autokeuring zitten ook alleenstaande moeders die hun wagen nodig hebben om op het werk te geraken, mensen met een klein pensioen, auto’s die omgebouwd zijn voor mensen met een handicap. En ook mensen die tot diep in de nacht op zoek gingen naar een geschikt keuringsstation in Wallonië. Of ze deden het niet, en brengen deze zomer hun vakantie door met hun wagen netjes geparkeerd voor de deur.

Isabelle Vanhoutte is freelancejournaliste.


DS, 18-06-2024