Meer dan 190 landen zijn het vrijdagavond eens geworden over een internationaal verdrag om de soortenrijkdom in de wereld te beschermen. Dat gebeurde op een VN-top in het Japanse Nagoya. Moeilijkste punt was een betere verdeling van de opbrengsten die het noorden haalt uit de exploitatie van zeldzame soorten uit het zuiden.

Het strategisch plan heeft 20 specifieke doelen vooropgesteld die tegen 2020 gehaald moeten worden. De belangrijkste actiepunten zijn de uitbreiding van beschermde gebieden voor minstens 17 procent van 's werelds landoppervlak en binnenwateren, en voor 10 procent van de kust en zeegebieden. Ook het verlies van natuurlijke habitats, zoals bossen, moet gehalveerd worden en het uitsterven van gekende bedreigde diersoorten moet voorkomen worden. Voorts moeten visserijen duurzamer worden en moet de menselijke druk op de koraalriffen sterk verminderen.

Milieubewegingen hadden liever wat meer landoppervlak bescherm gezien (20 procent), want vandaag wordt al 13 procent beschermd. Toch noemen ze het akkoord een stap vooruit. Zeker omdat de meeste landen hun doelstellingen voor 2010 om biodiversiteit te beschermen niet hadden gehaald. Het strategisch plan van Nagoya roept de landen nu op om een nationaal plan te maken waarin concrete doelen worden vooropgesteld en de vooruitgang moet worden gerapporteerd.

Op de volgende bijeenkomst, COP 11, gepland in 2012 in India, zal onderhandeld worden hoeveel geld er voor die extra natuurbeschermingsmaatregelen nodig is en uit welke bronnen dat kan komen. De EU en Japan verklaarden alvast de uitgaven voor het behoud van biodiversiteit gevoelig te verhogen.

Opmerkelijk: het verdrag is niet bindend voor de Verenigde Staten, die geen lid zijn van de biodiversiteitsconferentie (CBD) van de Verenigde Naties.

Bron: http://www.eosmagazine.eu/home/ctl/...9/xmfid/12.aspx

Eigen mening: Persoonlijk ben ik blij met deze vooruitgang. Het werd tijd dat ze het eindelijk ergens eens over gingen worden. Wij zijn geen goede zorgers voor onze aarde. Zo ver staat vast. Het blijft maar achteruit gaan en we moeten er dringend iets aan doen! We blijven maar onderhandelen en doelstelling formuleren. We realiseren sommige van deze doelstellingen wel, maar bollen tevens achteruit met andere even belangrijke problemen m.b.t de natuur. Dat we nu eindelijk een akkoord hebben bereikt is al een hele stap vooruit. Dat toont aan dat de wil er is. De wil maakt de weg zichtbaar, nu moeten we hem nog juist bewandelen.