Kadhafi's ware gelaat


Dat Abdel Basset Ali al-Megrahi, het brein achter de bomaanslag bij Lockerbie, in Tripoli als een held wordt onthaald, toont wat voor leider Moammar Kadhafi is. En het is verontrustend hoe voorzichtig Europese leiders tegenwoordig met deze dictator omgaan, vindt Bernard-Henri Lévy.


Op donderdag 20 augustus werd Abdel Basset Ali al-Megrahi, het brein achter de bomaanslag bij Lockerbie, bij zijn terugkeer in de Libische hoofdstad Tripoli verwelkomd als een held. Het was een onthutsende gebeurtenis.

Het officiële commentaar uit Schotland luidt dat Megrahi terminale prostaatkanker heeft en daarom 'uit medelijden' wordt vrijgelaten. In theorie steun ik het humane beginsel om mensen in hun vaderland te laten sterven, maar in werkelijkheid lijkt over de vrijlating van Megrahi te zijn onderhandeld in ruil voor olie- en gaswinningscontracten voor Britse bedrijven, zoals de zoon van kolonel Moammar Kadhafi in de Schotse krant The Herald verklaarde. De voormalige spion - die verantwoordelijk is voor de dood van 259 passagiers van de Pan Am-vlucht en 11 dorpelingen die door de wrakstukken werden verpletterd - werd in een van Kadhafi's privéjets gerepatrieerd.

En alsof dat niet genoeg was, had Kadhafi een grote menigte op de been gebracht om hem op de landingsbaan te verwelkomen. De mensen waren uitzinnig en zongen patriottische liederen. En dat in een land waar uitbarstingen van vreugde zelden spontaan zijn.

Er bestaat weliswaar een kleine lobby, onder wie de journalisten Pierre Péan en Edward Baer, die met veel energie probeert om het Libische regime te zuiveren van zijn verantwoordelijkheid voor dit bloedbad. Hun zogenaamde tegenonderzoeken zijn bedroevend zwak en de waarheid is dat het Libische regime nooit zijn schuld heeft ontkend. Integendeel, in 2003 beloofde het 10 miljoen Amerikaanse dollar bij te dragen om de families van alle 270 slachtoffers schadeloos te stellen.

Megrahi werd dus gerepatrieerd naar een land waar een man niet als een held wordt behandeld omdat men meent dat hij onschuldig is, maar omdat men weet dat hij schuldig is aan de moord op mensen die toevallig onderdanen van democratische landen waren en verder niets hadden misdaan.

Hoe de Britse premier Gordon Brown en zijn ministers ook hun verontwaardiging tonen over de ontvangst die deze terrorist kreeg, ze hebben zich toch te schande gemaakt. Hun Schotse collega's, weten we nu, hadden van de Libische autoriteiten de verzekering gekregen dat 'met een eventuele terugkeer op ingehouden en gevoelige wijze zou worden omgegaan', zoals de Schotse minister van Justitie Kenny MacAskill zei.

Wanneer Kadhafi op televisie verschijnt en zijn 'vriend' Gordon Brown, de koningin van Engeland en 'haar zoon prins Andrew' bedankt, voelt het alsof hij Winston Churchill en de helden van de Slag om Engeland bespuugt.

Schotland en Engeland zijn niet de enige landen. Zwitserland lijkt zich niet genoeg te kunnen verontschuldigen sinds de andere geliefde zoon van de kolonel, Hannibal, vorig jaar in Genève werd gearresteerd wegens geweld tegen zijn bedienden. In Italië legde premier Silvio Berlusconi gisteren, vlak voor de start van de feestelijkheden rond het 40-jarig bestaan van de dictatuur, de eerste steen van een snelweg die de Italiaans-Libische eensgezindheid opnieuw moet bevestigen. En mijn land liep voorop in de beweging om Kadhafi te rehabiliteren toen president Nicolas Sarkozy hem in 2007 in Frankrijk verwelkomde. Ik wacht tot mijn regering dezelfde conclusie trekt als The Wall Street Journal: de vrijlating van deze terrorist was 'een tweede Lockerbie-aanslag'.

Wie had er gelijk, wat Frankrijk betreft? Degenen die net als Sarkozy vonden dat Kadhafi was veranderd en dat een handreiking noodzakelijk was om hem weer in de gemeenschap der naties op te nemen? Of degenen die, net als de Franse staatssecretaris voor Mensenrechten Rama Yade, betreurden dat Frankrijk een 'deurmat' werd waarop elk tiran 'het bloed van zijn misdaden kon komen afvegen'?

Nu weten we het antwoord. Kadhafi heeft zijn minachting voor de democratie niet opgegeven. Die minachting is de werkelijke oorzaak van het terrorisme tegenwoordig.

Bernard-Henri Lévy is de auteur van 'Left in Dark Times: A Stand Against The New Barbarism', zijn meest recente boek. © 2009 Bernard-Henri Lévy /Distributed by The New York Times Syndicate.


DS, 04-09-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB