Familie en vrienden verkeersslachtoffer kiezen voor uitvaart op café, met bier en metalmuziek

Tim Vanden Kieboom (26) was erbij, zaterdag in Wuustwezel. Op de motor is hij naar zijn stamcafé gereden en daar heeft hij met een hoop vrienden pinten gepakt.

Alsof hij nog leefde.

“Wat denk je nu?”, vraagt iemand ons, terwijl we café ‘t Posthuis op de Bredabaan in Wuustwezel binnenkijken.

“Straf”, antwoorden we. Op een verhoog staat een matzwarte, gepimpte motor. Daarnaast een urn met een aantal pinten rond - alleen nog kletskes. De muziek loeit hard, metal en zware rock. Iedereen lacht. Het is de uitvaartplechtigheid van Tim Vanden Kieboom (26) uit Wuustwezel, de jongeman die in Singapore was aangereden door een auto en dood was achtergelaten. Tim zou in Singapore aan de slag gaan voor zijn werkgever, baggerbedrijf DEME, maar zover kwam het niet.

Afgelopen zaterdag werd Tim in familiekring gecremeerd. In de namiddag gaven de vrienden een gratis vat in het stamcafé van Tim. Een heel bewuste keuze. “Die vier muren van de kerk doen het niet meer hoor, juffrouw. Alleen nog voor oudere mensen”, zegt iemand. “Tim heeft er nooit iets mee gehad. Waarom zouden we dan daar afscheid van hem nemen?” 0 Tims broer Tom heeft de urn in zijn rugzak gestopt en hij is daarmee van het crematorium naar ‘t Posthuis gereden. “Een heel emotioneel moment”, zegt Tom. “Tim heeft een halfjaar aan die motor gewerkt maar heeft er nooit mee gereden in de staat waarin hij nu is.”

Vreemde keuze “Veel mensen vinden dit misschien

“Veel mensen vinden dit misschien een vreemde keuze”, zegt Tims vader Eric. “Maar wij, Tims liefke en zijn vrienden zitten op dezelfde lijn. We weten allemaal dat dit is wat Tim had gewild. Hij ís hier echt vandaag. Het laatste wat hij tegen de vrienden heeft gezegd, was: dan gaan we samen een pint pakken. Wel, dit is het moment van de laatste pint.”

Tims vriendin An komt erbij staan.

“Wij woonden samen, hadden samen een hond. Het is heel moeilijk, maar kijk eens rond hoeveel mensen er zijn voor Tim. Dat helpt.”

“Niet iedereen durft voor een ‘uitvaart’ als deze te kiezen”, zegt Margot, Tims moeder. “Maar wij weten dat wij goed doen. Aan een koffietafel durft niemand iets te zeggen, zitten mensen te huilen. Tuurlijk vallen hier tranen, maar er kan ook gelachen worden. Waarom niet? Iedereen had Tim graag, er zijn zoveel mooie herinneringen.”

Bron: Gazet van Antwerpen Maandag 28 februari

Mijn mening:
Ik twijfelde even om dit artikel bij Sociaal-economisch of hier onder cultureel-maatschappelijk te plaatsen. Uiteindelijk is het toch onder het maatschappelijke gevallen. Het gaat hier immers over de opmerkelijke verandering die de maatschappij neemt om van iemand afscheid te nemen.

Het artikel op zich is redelijk sensatie gericht (met alle respect voor de nabestaande van het slachtoffer) maar de achtergrond van het artikel vind ik wel zeer boeiend. Ik vind het persoonlijk vrij opvallend dat meer en meer mensen op een andere manier dan de traditionele kerkdiensten afscheid nemen van een dierbaar persoon. Vroeger was een afscheid op café vrijwel uit den boze. Het is nogmaals een duidelijk voorbeeld dat het geloof in een godsdienst in onze samenleving al maar minder van belang wordt. Wanneer je net zoals Tim nooit veel aan de kerk gehecht bent geweest. Je ooit al eens gezegd had dat men na je dood niet te lang hoefde te treuren maar afscheid van je moest nemen zoals je echt bent. Ik vind dat het moet kunnen.