‘Laat Walter Michiels met rust’ (bis)

Karin De Ruyter


Een rubriek met luchtige weetjes over beroemdheden in de krant, dat moet kunnen. Maar het mag geen vrijbrief worden om de deontologie dan ook maar wat luchtiger op te vatten.


‘De kleine parade’ is, vermoed ik, de rubriek die al het langste meegaat in De Standaard. Het format ontstond ergens midden jaren negentig. De rubrieknaam was een knipoog naar ‘De grote parade’, zoals de nieuwe cultuurbijlage heette die toen gelanceerd werd. ‘De kleine parade’ was onderdeel van een pagina (toen nog op broadsheetformaat) met wat lichtere items, die elders niet echt een onderkomen vonden in de krant. Zo was er ook een rubriek met berichtjes die 25 jaar eerder in de krant hadden gestaan.

Ongeveer een kwarteeuw later is ‘De kleine parade’ de enige overlevende van die pagina. Vandaag staat het rubriekje in een hoekje naast de strips, op de pagina voor de tv-programma’s en na de puzzels. Fans weten het daar te vinden. En wie geen interesse heeft om te weten welke BV door wie ten huwelijk is gevraagd, welke voetballer wil scheiden van welke ‘WAG’, welke zanger(es) zijn of haar eerste, tweede of derde kind heeft gekregen, kan het makkelijk overslaan en hoeft zich er zelfs niet aan te ergeren dat er belangrijker nieuws zou kunnen staan op die plek. Want echt wereldschokkend nieuws zal nooit in dat hoekje van de krant staan.

Baat het niet dan schaadt het niet, zou je kunnen zeggen. Maar helaas klopt dat laatste niet altijd. Een lezer protesteerde vorige week bijvoorbeeld tegen een berichtje dat in ‘De kleine parade’ stond over Walter Michiels, de ex-acteur die in de tv-reeks FC De Kampioenen enkele jaren de rol speelde van Pico Coppens. Hij verwees in zijn mail naar een column die mijn voorganger, ombudsman Tom Naegels, zes jaar geleden al schreef, onder de titel ‘Laat Walter Michiels met rust’.

Michiels, die na vier seizoenen bij FC De Kampioenen aan lager wal geraakt was en al jaren met psychische problemen kampte, was toen Naegels zijn column schreef weer eens in het nieuws gekomen door problemen in zijn privéleven. Maar in 2015 was hij al 22 jaar niet meer op het scherm geweest, betoogde Naegels. Hij was dus allang geen publieke figuur meer. Daarom pleitte de ombudsman ervoor dat de media, inclusief deze krant, eindelijk eens zouden stoppen met over zijn privébesognes te berichten. Volgens de journalistieke deontologie heeft hij recht op privacy, zoals ook andere niet-publieke figuren die hebben. En het soort problemen waarin hij telkens weer verzeilde, zou nooit de krant gehaald hebben als hij geen ex-BV was geweest.

Dat pleidooi is, te oordelen aan het aantal berichten dat de voorbije jaren nog over hem opdook in de persdatabank Gopress, redelijk in dovemansoren gevallen bij sommige media. Telkens wanneer hij weer eens uit de bocht ging, werd de man opnieuw ten tonele gevoerd als Walter ‘Pico’ Michiels. De Standaard gunde hem wel vijf jaar rust. Maar het voorbije jaar verscheen hij plots weer een paar keer in ‘De kleine parade’.

Mensen die zelf de aandacht van de media zoeken omdat ze daar hun voordeel mee doen, moeten tegen een stootje kunnen en de bluts met de buil nemen. Maar nog eens in herinnering brengen hoe laag een ooit bekend iemand gevallen is, lijkt wel erg op natrappen. Ik denk dat meer lezers van De Standaard dan de enkelen die erover mailden dat niet echt appreciëren.

De lezers van ‘De kleine parade’ vinden wel vaker dat de krant te ver gaat in die rubriek. Zo reageerden enkelen ook op een bericht over Lesley-Ann Poppe, toen zij eind vorig jaar haar derde kind gekregen had. Vooral de opmerking dat de vader van het kind wellicht haar tien jaar jongere echtgenoot Kevin was, zette kwaad bloed bij een paar lezers. Die suggesties waren niet alleen kwalijk, vond een van hen, ‘we komen ook niet te weten wie die bagger (...) geproduceerd heeft’.

Vooral dat laatste punt vind ik belangrijk. De berichtjes in ‘De kleine parade’ worden gemaakt door verschillende journalisten en medewerkers van de redactie cultuur en media. Er zijn dus behoorlijk wat auteurs. Maar wie de rubriek van de dag gevuld heeft, weten we niet. De berichten zijn niet ondertekend. Vijfentwintig jaar geleden, toen de rubriek in het leven werd geroepen, was dat niet ongewoon. Journalisten waren toen veel zuiniger met hun handtekening in de krant. Vandaag worden zo goed als alle artikels wel ondertekend, met initialen of voluit. Als er bij korte berichtjes geen initialen staan, staat er achteraan wel een bron vermeld, meestal een persbureau. ‘De kleine parade’ vormt nog altijd een uitzondering op die gangbare regels.

Tegelijkertijd evolueerde de rubriek inhoudelijk steeds meer van een vrij neutraal gerapporteerde selectie van nieuwtjes over beroemdheden in binnen- en buitenland, naar een meer columnachtig geheel, met een soms behoorlijk ironische ondertoon. Dat maakt de rubriek humoristischer en soms scherper. Maar als een auteur de aparte berichtjes met een aantal bedenkingen verwerkt tot een geheel, zoals bijvoorbeeld gebeurde in het rubriekje waarin Poppe voorkwam, levert hij impliciet en vaak ironisch commentaar op wat hij schrijft. En dan wil ik als lezer graag weten wie die auteur dan wel is. Om dezelfde reden* werd vorig jaar beslist om de tips van de redactie bij de tv-programma’s te ondertekenen.

Steeds vaker zijn de ‘nieuwtjes’ in de rubriek afkomstig van de socialemedia-accounts van de betrokkenen zelf: ze kondigen iets aan op Instagram of posten iets op Twitter. Soms komt de informatie uit een traditioneel perscommuniqué. Andere berichtjes worden overgenomen uit een of ander ‘people’-blad. Maar, stelde ik vast, in ongeveer een derde van de berichtjes die deze maand al in ‘De kleine parade’ verschenen, wordt geen duidelijke bron vermeld, of blijft de bronvermelding beperkt tot een wel erg vaag begrip als ‘de gespecialiseerde media’. Zeker die berichtjes zouden toch minstens met initialen ondertekend moeten zijn.

Karin De Ruyter, ombuds DS


DS, 29-05-221