Vijf vrouwen en vijf mannen zijn samen met deze krant op zoek naar werk. Een ding hebben ze gemeen: ze hebben allen een arbeidshandicap. We stellen hen graag even voor. En misschien, waarom niet, kunt u hen helpen.

Over deze tien mensen leest u vanaf vandaag elke dag in de krant en hier online. Maar voor we hen aan u voorstellen, even dit:

U kunt ook echt helpen. Misschien ziet u een geschikte vacature bij u in de buurt, of is er op het werk een stoel leeg naast die van u? Of wilt u hen zelf engageren? Laat het ons weten via e-mail: destandaardzoektwerk@standaard.be

U kunt de actie ook financieel steunen door te storten
op het nummer BE394342 0151 9119.

Bert Fabel (23) uit Melle is webontwikkelaar. Dat TSO-diploma behaalde hij vorig jaar in het volwassenenonderwijs. Voor zijn jeugdclub heeft hij ook nog maar pas een nieuwe website ontworpen. Nu wil hij graag geld verdienen met zijn diploma, het liefst als webmaster die websites ontwikkelt en onderhoudt. ‘Ik heb ook een heel goed grafisch inzicht', zegt Bert. ‘Maar een dove wordt niet gemakkelijk in dienst genomen.'

Zo wilde bijvoorbeeld een autoproducent hem niet aannemen om veiligheidsredenen. Maar vaak lopen de sollicitaties al spaak, wanneer een potentiële werkgever hem opbelt. Dan neemt hij niet op. Want ook al draagt Bert hoorapparaten, hij kan niet bellen. Persoonlijke gesprekken, waarin Bert kan liplezen en wanneer er niet te veel achtergrondlawaai is, lukken prima. Anders dan andere doven spreekt Bert ook heel goed Nederlands. Met een Gentse tongval, zelfs.


Diederik Van de Velde is 25 en woont in Sinaai. Door een fysieke handicap verplaatst hij zich met een elektrisch aangedreven rolwagen. In juni 2011 studeerde hij af als historicus aan de KU Leuven, het voorbije academiejaar volgde hij aan dezelfde universiteit een aanvullende lerarenopleiding. Sinds deze zomer zoekt hij werk, waarbij zijn voorkeur uitgaat naar een job in de erfgoedsector, ‘liefst met zoveel mogelijk maatschappelijke relevantie'. ‘Officiële' werkervaring heeft hij niet, wel doet hij al jaren vrijwilligerswerk bij Hannibal, een reisorganisatie voor jongeren met en zonder handicap.

Voor een werkgever die zoekt naar een historicus die ‘gebeten is door zijn vak' acht hij zichzelf de geschikte kandidaat. ‘Ik ben een perfectionist, ik werk resultaatgericht. Ik wil bewijzen dat iemand met een functiebeperking voor een werkgever geen minpunt hoeft te zijn, als hij om zijn handicap te compenseren maar aangepaste hulpmiddelen kan gebruiken.'


Bella Kyei (22) werd geboren in Ghana. Ze is doof en kreeg daardoor vooral les in het geschreven Engels. Vijf jaar geleden kwam ze met haar ouders naar België. In het buitengewoon onderwijs pikte ze de Vlaamse gebarentaal snel op en haalde ze haar diploma keukenmedewerker.

Bella woont met haar ouders in Sint-Joost-ten-Node. Ze liep tijdens haar opleiding stage in een restaurant waar de eigenares een doof dochtertje had. Ze kon er niet blijven omdat de eigenares de extra begeleiding onderschat had. Een hamburgerketen zag het ook niet zitten om haar in de keuken in te schakelen, omdat geluidssignalen aangeven wanneer de frieten en hamburgers klaar zijn. Ondanks haar handicap is Bella sociaal en erg gemotiveerd om zich in te werken in een team.


Rozelien De Meyer (28) uit Zottegem is altijd moe, en kan daardoor niet voltijds werken. Verre verplaatsingen maakt ze liever niet. Ze heeft ook autisme. Haar grote troef is dat ze een masterdiploma in de pedagogie heeft. Rozelien heeft al verscheidene werkervaringen achter de rug en weet intussen dat ze het liefst ondersteuning geeft aan mensen die een studie- of leerprobleem hebben. Ze voelt zich het best als ze één persoon tegelijk kan begeleiden. Ze kan, zegt ze, heel goed luisteren.

Echt botte opmerkingen kreeg ze bij sollicitaties niet. Maar het feit dat ze zich aanmeldt met een erkenning van een arbeidshandicap – waar financiële steun voor de werkgever aan vasthangt – is vaak een drempel. ‘Soms ben ik bij de laatste kandidaten, en kiezen ze toch voor iemand anders. Ze zeggen dat ik te veel tijd nodig zal hebben om mij in te werken. Zonder dat ik mij heb kunnen bewijzen.'


Je zou het hem niet aangeven als je zijn aanstekelijke enthousiasme ziet, maar Frederik Heeren (24) uit Bunsbeek heeft al twee niertransplantaties achter de rug. Tel daarbij een gaatje in zijn hart en een kronkel in zijn rug. De som van dat alles? Zijn fysieke beperkingen maken zwaar werk onmogelijk. Ook ruimtes met stof en bepaalde dampen zijn taboe.

Het is zijn droom om heftruckchauffeur te worden – Frederik rondde als beste van de klas een VDAB-opleiding af, inclusief een succesvolle stage bij AB InBev Hoegaarden. Hij heeft ook een diploma BSO auto-elektriciteit. Een vaste aanstelling bemachtigen lukte tot dusver niet omdat Frederik niet in een ploegensysteem kan meedraaien. Hij staat zonder moeite om 5 uur op, maar na 17 uur heeft zijn lichaam rust nodig. Hij zoekt werk in de buurt van Tienen, Diest, Aarschot. Leuven en Sint-Truiden zijn voor hem ook nog goed bereikbaar. Hij is erg gemotiveerd.


Een spring-in-'t-veld is ze, Helena Dukanowicze. Vlotte prater, groot temperament, warm hart. Alleen malen haar hersenen wat trager. Helena werd in het Buitengewoon Secundair Onderwijs klaargestoomd voor een job in de beschutte werkplaats. Maar op haar 21ste wil ze het toch proberen op de reguliere arbeidsmarkt. Zo liep ze al stage bij de Alma in haar thuisstad Leuven. Maar daar verbrandde ze zich op dag één aan de spaghettisaus. Horeca was toch niet zo haar ding.

Momenteel helpt ze mee in de Wibra in Leuven. En dat doet ze wel heel graag. Goed begeleid helpt ze er de winkel ordenen. ‘Ze is enorm klantvriendelijk, dat is haar grootste troef', klinkt het bij andere personeelsleden. Maar of de stage een job wordt, is nog een groot vraagteken.

Annick Van Laer (31) uit Deurne heeft een diploma kantoor. Ze is geboren met spina bifida. Daardoor kan ze moeilijk lopen en maximaal twintig minuten rechtstaan. Maar alle zittend werk is geen probleem. Ze heeft altijd in het gewone arbeidscircuit gewerkt. Naast een aantal interimjobs zoals bij de teleticket servicedienst van het Sportpaleis en administratief werk bij het socialistische ziekenfonds, heeft ze zeven jaar vast gewerkt bij een callcenter. Ze moest de telefonische oproepen van klanten die naar 1207 belden beantwoorden en was vervangend receptioniste. Door het faillissement van het callcenter zit Annick sinds maart zonder werk.

Ze wil het liefst aan de slag op een secretariaat voor administratief werk of als receptioniste. Ze is stressbestendig, punctueel en heeft veel doorzettingsvermogen. Haar enige beperking is dat haar werkplek met het openbaar vervoer bereikbaar moet zijn.

William Windels (32) heeft een diploma maatschappelijk werk, een zwarte labrador die Sammy heet én een visuele beperking. Hij heeft een beroepsopleiding informatica gevolgd, woont in de Gentse deelgemeente Ledeberg en kan overal aan de slag waar hij in twee uur tijd met het openbaar vervoer kan geraken. Liefst ergens waar Sammy mee naartoe kan.

William heeft nog vrijwilligerswerk gedaan voor Tele-Onthaal. ‘Als je gewoon bent om de mensen niet te zien, ben je ook aan de telefoon alerter voor een stembuiging, intonatie en andere non-verbale communicatie. Misschien kun je ook beter je plan trekken, als daar door een beperking toe verplicht bent. Omdat je je wachtnummertje bij de slager niet kunt lezen, moet je het wel vragen aan iemand anders. Misschien heb je ook meer geduld met de praktische problemen van anderen', denkt William. Hij zou graag in een team werken. Eerstelijnshulp aan de telefoon, of helpdeskwerk.

Abraham Daniel (50) werd geboren in Ethiopië. Hij was er autohandelaar in de hoofdstad Addis Abeba. Zijn inzet voor een oppositiepartij werd hem door de machthebbers niet in dank afgenomen. Hij werd opgepakt en opgesloten.Toen hij na twee weken op borg vrij kwam, besloot hij te vluchten. Via een Somalische tussenpersoon kwam hij in 2005 in België terecht. Zijn asielaanvraag werd afgewezen, maar omdat hij in Schaarbeek wettelijk samenwoont met zijn Poolse vriendin, kan hij wel in België blijven en hier werken.

Na een probleem aan zijn hand werd Abraham geopereerd aan zijn rug. Daardoor kan hij geen zware fysieke inspanningen leveren. Ondanks zijn goede talenkennis (Nederlands, Frans en Engels) verloopt de zoektocht naar werk moeizaam. Sinds zijn aankomst in België heeft hij nog niet gewerkt. Kieskeurig is hij nochtans niet. ‘Ik wil alles doen. Als ik maar kan werken.'

‘Op mijn kont zitten aan een tafel is niets voor mij', zegt Conny Vanderheeren (37) uit Torhout. Ze is op zoek naar een job met actie. Er mag ook enige verantwoordelijkheid bij komen kijken. In de sociale werkplaats OptimaT in Lichtervelde, waar ze nu werkt, sorteert ze gewassen wasgoed van ziekenhuizen voor een industriële wasserij; anderen vouwen die was dan op. Conny is wat uitgekeken op dat werk. Ze doet het al zeven jaar. Het biedt te weinig uitdaging. Ze kan meer, en wil daarom overstappen naar het gewone arbeidscircuit.

Vroeger heeft Conny nog in gewone bedrijven gewerkt. Daar waren geen slechte ervaringen bij. Alleen waren het altijd korte, tijdelijke opdrachten. ‘Tegen de tijd dat je het kunt, moet je alweer weg.'

Bron: http://www.standaard.be
mening: Ik vind het een heel goed initiatief dat de standaard deze mensen wilt helpen een job te vinden. Ik denk dat het zoeken naar werk voor mensen met een handicap zeker niet eenvoudig is. Wat je wel ziet is dat ze allemaal een diploma hebben behaald dus toch zeker bekwaam zijn om te werken. Het zal misschien niet altijd even gemakkelijk zijn voor deze mensen, ik vind dat ze een kans verdienen. Ik vind ook dat dit een voorbeeld moet zijn voor al die mensen die te lui zijn om te werken, deze mensen hebben het moeilijk om werk te vinden maar ze doen er wel alles aan aan werk te geraken.