Opinie

Pascal Kerkhove is columnist en directeur redactie bij Krant van West-Vlaanderen.

34 jaar, zolang al is het geleden dat mijn vrouw en ik gingen betogen in Brussel. Als jonge twintigers schreeuwden we die dag massaal om werk en 'dat een verenigd volk nooit verslagen zou worden'. Uiteindelijk moesten we vooral gaan lopen voor de chargerende politie en bleven we nog even actief als werkende student. We hoorden dat verhaal overigens pas later van elkaar, nadat de tijd ons had samengebracht. We hebben intussen werk, kinderen, een kleindochter, overleden vaders en één gestorven mama. Het leven zoals het is, als je de vijftig voorbij bent.

Ik ben trots op mijn vrouw, vandaag misschien zelfs nog meer dan toen
Het waren die dingen des leven die mijn echtgenote er enkele jaren geleden toe aanzetten drastisch het roer om te gooien. Ze hielp haar papa in zijn rol als mantelzorger voor zijn zieke vrouw. Toen hij uiteindelijk zelf nog vroeger stierf, liet zij haar job als bediende voor wat hij was en ontfermde zich fulltime over haar zieke mama. Uit liefde, zoals zovelen dat doen. Vaak in stilte, ver weg van het massale respect dat ze verdienen. Ik zat ernaast en keek ernaar, zoals zovelen dat doen. Met stijgende bewondering voor zoveel 'geven' en weinig terugkrijgen. Lessen in liefde.

Ik ben trots op mijn vrouw, vandaag misschien zelfs nog meer dan toen. Na een herscholingscursus werkt ze intussen als zorgkundige bij dementerende ouderen. Uit liefde, nog altijd. Niet langer voor een eigen papa of mama, maar voor die van u, mij of onze ministers. Zoals zovelen dat doen, met haar.

's Avonds als ze thuiskomt na het werk ergens tussen 22 en 23 uur, stop ik met lezen, kijken of surfen. Dan luister ik naar die authentieke verhalen over Pol, Julia of meneer Jan. Veel dichter bij rauwe pijn kan schoonheid niet komen. Ze vertelt zo vaak over de tijd die er niet is om tijd te geven. En hoe pijnlijk jammer zij en haar collega's dat vinden voor de bewoners van het rusthuis. Maar ze gaan door, altijd door. Ze rennen, ze vliegen, ze vallen, ze staan op en gaan weer door. Uit liefde, voor mensen.

En dan is daar plots een minister die andere ministers kan overtuigen dat deze mensen best wat vakantie kunnen inleveren. Lessen in schaamte.

Ik ben er bij, vandaag in Brussel. Niet met lijf en leden, des te meer met hart en ziel. Ik schreeuw niet langer dat een verenigd volk nooit zal verslagen worden. Ik schreeuw niets en adviseer de duizenden betogers in Brussel om dat ook te doen. Soms klinkt massale stilte luider dan dolle kreten, want laat er niet de minste twijfel over bestaan: mijn vrouw is boos, en gelijk heeft ze. Tienduizenden 'collega's' met haar zijn boos, en gelijk hebben ze.

We zouden voor één keer allemaal boos moeten zijn.

De stilte van de nieuwe witte woede kan maar beter gehoord worden. Uit dankbaarheid, voor hen.

Bron: De Morgen. Pascal Kerkhove. Geraadpleegd 24/11/2016, via http://actualiteit.org/forums/newth...newthread&f=274

Mening: Dit is een mooi opiniestuk. Het is krachtig geschreven vanuit een persoonlijk verhaal. Dat persoonlijk verhaal, dat is er één dat niet verloren mag gaan. Onze samenleving bestaat nog altijd uit individuen. Daar wordt soms aan voorbijgegaan in een gemeenschapsdenken, of nog anders gesteld: een politiek denken. (Ik vind het nog krachtiger dat de namen van de desbetreffende ministers NIET genoemd worden!) Ik veroordeel dat niet, vaak is dat nodig! Dat weet ik ook. Wat ik wel jammer vind is dat er wat weinig overleg is geweest, zo blijkt... Ieder moet opkomen voor zijn eigen mening, zijn eigen rechten! Zeker en vast! Begrip en respect langs beide kanten zouden daarnaast wel veel kunnen verhelpen of voorkomen. En dan is het ook wel belangrijk de beide kanten van het verhaal te kennen! Ja, dit opiniestuk is krachtig geschreven. Ja, alle mensen, werkende in de nonprofitsector, verdienen duizenden kilo's respect! Maar laten we ook luisteren naar de uitleg van de ministers.