'Libyan PM says ready for talks with parallel government rivals', Reuters.com 29 oktober 2014

Libya's internationally-recognized Prime Minister Abdullah al-Thinni said on Wednesday he was ready for peace talks with rivals controlling the capital Tripoli and questioning his legitimacy if all sides made concessions.

The North African country has had two governments and parliaments since a militia group from the western city of Misrata seized the capital Tripoli in August, setting up its own cabinet and assembly and effectively splitting Libya.

Thinni, whose government has retreated 1,000 km (625 miles) to the east where also the elected parliament is now based, set one condition for talks with his rivals.

"We open the doors of dialogue with our brothers on the condition that there be concessions from all sides," Prime Minister Abdullah al-Thinni told reporters in Khartoum at the end of a three-day visit to Sudan.

Western powers worry that the Libya is heading towards civil war as authorities are too weak to control former rebels who helped oust Muammar Gaddafi in 2011 but now defy state authority to grab power and a share of oil revenues.

The United Nations has been trying to bring together the House of Representatives, the country's elected parliament allied to Thinni's government, for talks with Misrata members who have boycotted its sessions.

The talks do not include armed groups from Misrata. But since some lawmakers come from the western city linked to a rival parliament set up in Tripoli, diplomats hope the talks will lead to a broader dialogue.

Thinni did not say what concessions he was asking for or if armed groups would have a seat at the negotiating table.

U.N. Special Envoy Bernandino Leon said on Wednesday the oil-producing country is "very close to the point of no return".

The death toll from two weeks of street fighting between pro-government forces and Islamist armed groups in the eastern city of Benghazi has risen to 180, according to medics.

Thinni's trip to Sudan comes after his numerous accusations that Sudan, as well as Qatar, have been arming the Islamist militants that have forced his government to relocate

Khartoum and Doha have denied the allegations and Sudan's President Omar al-Bashir sounded a reconciliatory note during Thinni's visit.

Bashir reaffirmed support for Libya's national army, touting a three-year-old training program for its officers and offering to host a regional conference on the Libyan conflict.

"Khartoum will host a meeting of the neighboring countries of Libya which will be the basis of the dialogue plan," he said.

Bron: http://www.reuters.com/article/2014...dName=worldNews

Mening: We zien het de laatste jaren nog altijd veel te veel, overal ter wereld: burgers die durven opstaan tegen hun regering. Niet dat ze dat niet mogen als het nodig is, maar het zou stilaan minder nodig mogen zijn. Ik kan een lijstje maken met Hongkong, Oekraïne, Sri Lanka en andere voorbeelden zelfs zonder de 'Arabische Lente' te vermelden. In vele gevallen vragen de burgers het ontslag van de regering. Als dat niet gebeurt en de regering wordt met geweld afgezet, is er veelal euforie in het land zelf en een zekere tevredenheid in de Westerse, democratische middens omdat 'het volk' zegeviert en de macht van dictators niet meer van deze tijd mag zijn.
Alleen moet na de revolutie wel opnieuw worden verder geleefd in een coherente samenleving waarin de democratie het haalt van de wapens. Maar elke gewapende groep wil zijn eigen wil opleggen: ze hebben er immers voor gevochten. Als hun leider niet aan de macht komt, liggen de wapens nog binnen handbereik. In Egypte werd president Mursi al snel weer afgezet en zijn aanhang ter dood veroordeeld; Zuid-Soedan is verwikkeld in een burgeroorlog; en ook in Libië is de vrijgevochten bevolking niet in staat om zich te verenigen (dit artikel toont dat de wil er aan één kant is, maar veelbelovend is de situatie niet).
Democratie lijkt me nog steeds het beste politieke systeem dat we kennen, maar het is niet zo makkelijk om overal in te voeren en in stand te houden als het ons soms lijkt. Dat is jammer. Ook is het typisch dat het grote geld zijn rol weer komt spelen in de vorm van olie. Dat zwarte goud was onlangs bijna medeverantwoordelijk voor de splitsing van het rustige Verenigd Koninkrijk. Welke macht heeft het dan in een land dat na tirannie en oorlog nu in een machtsvacuüm zit?
Natuurlijk is het goed dat er vooruitgang is in Libië. Er is nog hoop voor een vreedzame oplossing. Maar moet het altijd zo moeilijk zijn?