Black-Blanc-Beur, op zijn Duits


Bericht aan de Fransen, de Italianen en de Engelsen: het is allemaal het einde van de wereld niet. Als je de juiste conclusies trekt nadat je zwaar gefaald hebt, tenminste. Zoals de Duitsers tien jaar geleden. Want het merkwaardige succes van de Duitse nationale ploeg —het is te raar hen de Mannschaft te noemen als ze zo jong zijn en frivool spelen en zulke rare namen hebben— bewijst dat succes maakbaar is.


Even flashback naar 20 juni 2000. In Rotterdam krijgt Duitsland op Euro2000 een ongenadig pak slaag van Portugal. De Mannschaft eindigt laatste in zijn groep met één puntje. Een jaar later komt daar een ultieme vernedering bovenop: een 1–5-thuisnederlaag tegen Engeland. Dit kan zo niet langer. Betere spelers zijn er niet voorhanden? Dan maken we betere spelers, besluit de Duitse voetbalbond.

De bond lanceert een buitengewoon ambitieus project: het DFB-talentenprogramma. Alle profclubs krijgen een jeugdacademie, en daarnaast komen er over het hele land 366 regionale trainingscentra, met zeer gekwalificeerde jeugdtrainers. Geen geringe investering. Tien jaar later heeft dat project al meer dan 600.000 jonge voetballertjes voortgebracht... en meer dan 100 miljoen euro gekost.

Het succes van de jeugdopleidingen is vooral dat ze de hand reiken naar jonge Duitsers van vreemde origine. De Duitsers hebben ook het sprookje gezien van de Black-Blanc-Beurgeneratie rond Zinedine Zidane, die een zeer multiculturele Franse ploeg in 1998 aan de wereldtitel hielp. Zoiets kunnen wij ook organiseren, denken de Duitsers. De voetbalbond neemt zelfs een immigratieambtenaar in dienst. Die moet voorkomen dat nog meer in Duitsland opgeleide jonge voetballertjes voor de nationale ploeg van hun land van herkomst kiezen, zoals de Turkse broers Altintop.

Ook de regering-Schröder doet een belangrijke duit in het zakje. Duitsland verandert zijn nationaliteitswetgeving: in Duitsland geboren kinderen van immigranten zijn voortaan Duits. En kijk eens aan: in 2006 treedt de Mannschaft op het WK in eigen land aan met een zwarte , de uit Ghana afkomstige Asamoah. Het is slechts een voorbode.

Op het huidige WK zijn elf van de 23 Duitsers van vreemde origine. De absolute revelatie Mesut Özil en verdediger Serdar Tasci zijn van Turkse origine. Özil prevelt koranverzen voor de wedstrijd en kent het volkslied niet: laat hem maar doen, zegt heel Duitsland, zolang hij zo blijft voetballen. Miroslav Klose, Lukas Podolski en Piotr Trochowski hebben Poolse roots. Marko Marin is geboren in Bosnië. Sami Khedira heeft een Tunesische vader, Mario Gomez een Spaanse, Jerome Boateng en Dennis Aogo zijn respectievelijk half-Ghanees en half-Nigeriaans. Cacau is een genaturaliseerde Braziliaan.

De toekomst is aan hen. Zes Duitsers —vooral uit het multiculturele segment— maakten deel uit van het team dat vorig jaar schitterde op het WK voor beloften, vier anderen zijn nog jonger. Dit on-Duits, want frivool en soms haast exotisch combinerende team; is het op één na jongste van het hele WK. Meer en meer neutrale voetballiefhebbers outen zich als fan van het Duitse team. Als Duitsland vandaag Argentinië opzijzet, is er misschien geen stoppen meer aan. Dan krijgen we een Duitse variant van het Black-Blanc-Beurverhaal, met dat 21-jarige vinnige balgoochelaartje Özil als opvolger van Zinedine Zidane. Kan zomaar gebeuren.

Die Duitsers toch: zelfs frivoliteit en veelkleurigheid weten ze te organiseren.


DS, 03-07-2010 (Steven De Foer)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB