Geef naast rode kaart ook altijd een penalty


Met een rode kaart weerhoud je geen enkele voetballer van een ernstige overtreding. Je moet ze straffen waar het echt pijn doet: in het doel.


Als je ziet wat de profvoetballer Rachid Bouaouzan zijn tegenstander Niels Kokmeijer heeft aangedaan, kun je wel eens de indruk krijgen dat profvoetbal aan het verloederen is.

Ik heb het nu even niet over de salarissen en de koehandel met spelers, maar over lichamelijk en verbaal geweld: Dat gestrekte been dat zijn weg zoekt naar het been van de tegenstander doet je de koude rillingen over de rug lopen. Maar helaas is dat soort geweld niet alleen voorbehouden aan betaald voetbal. Sterker, ik ben overtuigd dat het er bij de amateurs veel ruiger aan toe gaat dan bij de profs.

Het voorval deed me denken aan mijn eigen ’voetbalcarrière’, vooral die ene dag waarop onze keeper Adriaan het voor me opnam.

Het was een koude zondagmiddag. We speelden in een ’divisie’ waaruit je alleen kon promoveren, degraderen was onmogelijk. Het was mijn eerste jaar als amateur-voetballer. Ik dacht lekker een keer per week te ballen. Een beetje beweging, af en toe een goede ontlading, een paar nieuwe mensen leren kennen. Kortom, sportief vertier.

Ergens bij de middellijn werd ik van achteren op mijn enkels getrapt. In een reflex draaide ik me om en gaf de boosdoener een schop op zijn scheenbeen! Zo gaat het blijkbaar: iemand doet je wat en je doet instinctiefs iets terug, zonder na te denken over de consequenties (letsel bij de ander, gele/rode kaart voor jezelf, je eigen club benadelen...). Daarna werd ik besprongen door een aantal tegenstanders die begonnen te schelden en te trappen, onder hen een kaalgeschoren, dikke man met woeste ogen. Ineens zag ik dat onze keeper Adriaan, afgestudereerd filosoof en leraar wis- en scheikunde, hem van achteren besprong en tegelijkertijd probeerde andere tegenstanders van me af te houden, want ik lag inmiddels op de grond. Het schuim bij zijn mond loog er niet om: ’ik neem het op voor mijn clubgenoot, wat hij ook gedaan heeft en koste wat het kost’. Hoe het verder liep, weet ik niet zo goed meer. We hebben dik verloren, dat weet ik nog. Maar het belangrijkste dat me is bijgebleven is dat niemand werd bestraft.

Dat is de blinde vlek van voetbal. Bij amateurvoetbal is het nog enigszins te begrijpen. Ten eerste krijgt een amateur-voetballer niet de training en begeleiding die een prof krijgt. Hij doet maar wat. Daarnaast moet je blij zijn als er überhaupt een scheidsrechter is om alles waar te nemen, grensrechters zijn een luxe die we alleen van de tv kenden.

Maar bij het profvoetbal wemelt het tegenwoordig van camera’s en microfoons langs de velden. Zelfs van de Eerste Divisie betaald voetbal wordt verslag gedaan alsof het om een halve finale Champions League gaat.

Aan de waarneming ligt het dus niet. Het ligt aan die achterhaalde straffen die in geen verhouding meer staan tot de overtreding. Wat gebeurt er als een speler een ander een elleboogstoot geeft? Of de scheidsrechter de huid vol scheldt? Wat gebeurt er als je een doorgebroken speler buiten het strafschopgebied onderuit haalt?

Je krijgt op zijn hoogst een rode kaart en misschien een paar wedstrijden extra schorsing. O ja, de benadeelde partij krijgt ook een vrije trap mee. Terwijl iedereen weet dat de kans op een doelpunt bij een aanvaller die alleen op de doelman afgaat groter is dan wanneer je een vrije trap mag nemen.

Dan is het niet zo gek dat een verdediger dat soort overtredingen maakt en zal blijven maken. Het loont! Dat zijn ploeg de rest van de wedstrijd met tien man tegen elf moet doorspelen, is erg maar niet heel erg. Want het is maar 9 procent minder mankracht dan de tegenstander. Dat valt best mee. En de verhalen over ploegen die met tien man zelfs nog beter speelden (meer inzet en passie, compacter spelen, etc...) zijn legendarisch.

Een paar weken inhouding van het salaris door de club maakt evenmin indruk. Welke prof ligt daar tegenwoordig nog wakker van? Het enige dat voor een voetballer telt is de overwinning, ten koste van alles. Daarom moet je ze straffen waar het het meeste pijn doet: in het doel. Stel dat voor elke rode kaart een penalty zou staan. Dus ongeacht of je de scheids hebt beledigd of een overtreding bij de middellijn hebt gemaakt. Dan bedenk je je twee keer voordat je iemand een vliegende tackle bezorgt.

Met zes maanden voorwaardelijk en een taakstraf van 200 uur voor Bouaouzan lijken overtreding en straf meer op elkaar afgestemd te zijn. Alleen zou ik willen zien dat ook een straf ter plekke (elke rode kaart die tot een strafschop leidt) een deel van het proces wordt.

Op die koude zondag zouden we dan met negen tegen zeven man hebben gespeeld, na het nemen van zes strafschoppen in totaal. Levendiger wordt het in ieder geval.


Trouw, 16-08-2005

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Talloze sporten zijn onderhevig aan dergelijke verloedering en wel door één enkele reden: geld. Kijk maar naar wielrennen: oude karakterkoppen van vroeger die in hun eentje de tour uitreden tegenover de huidige ploegsport. Voetbal waarbij een ploeg als Beveren met 21 (dacht ik) ivorianen speelt, gewoon omdat ze beter zijn en op de koop toe nog goedkoop op te kopen uit 2de klas ploegjes uit Afrika...

De reden is dus niet ver te zoeken waarom sporters dikwijls zo aggressief te keer gaan tegenover hun collega-topsporters. Wanneer je bij elke goal die je kan maken enkele duizenden euro's op je rekening gestort krijgt is de aanleiding tot aggressieve sport niet vlug zoek.

Ik stem wel tégen het penalty nemen bij rode kaart. op die manier ga je voetbal reduceren tot gewoonweg pingpong-sport. Er zijn heus wel genoeg rode kaarten die gegeven zijn zonder echte vorm van aggressie. In vele gevallen bij het tackelen...

__________________
"Helden en getal zijn woorden die niet paren, leeuwen lopen in geen benden, veel kan zo weinig zijn. Macht van getal is zo vaak waan van macht. Wie zijn getal niet kent, kent zijn moed en één kan dan een leger zijn".- Cyriel Verschaeve -