Op de volgende hyperlink vindt u het betreffende artikel:
(het artikel zit normaal ook in de bijlage...)

http://makr.roularta.be/PDFPage?page=10&groepCode=DZ

Mijn mening:
Mensen zien vaak alles rooskleuriger dan het in werkelijkheid is.
Soms is dit ook nodig om zware (zwarte) dagen door te komen, maar langs de andere kant moeten mensen ook realistisch durven zijn.

Wat de eigen gezondheid betreft overschatten mensen zichzelf. Nochtans is het juist heel belangrijk om te beseffen waar en wanneer het mis gaat (kan gaan).
Mensen letten vooral op hun voeding en op hun lichaamsbeweging. Maar dan is er ook nog de medische check-up! Nog steeds ondergaan 45% van de mensen jaarlijks geen medische controle. Dit cijfer zwart op wit staande doet me beseffen dat inderdaad niet iedereen stilstaat bij zijn gezondheid.

De cijfers omtrent medische kosten zijn nog schrijnender.
Er zijn nog steeds mensen(nl. 10%) die medisch noodzakelijke kosten móeten uitstellen door financiële problemen. En 8% heeft toch medisch noodzakelijke zorgen gekregen of een operatie ondergaan, desondanks het feit dat men ze niet kon betalen.
Hoe komt het dat wij zoveel geld uitgeven aan geneesmiddelen e.d.?
Geven wij al dat geld echt uit uit noodzaak?
Ik vrees van niet…
Eigenlijk vrees ik dat sommigen onder ons niet meer beseffen wat echt ziek zijn is. Ik refereer hierbij naar het economische feit dat werknemers bij het minste kuchje thuisblijven.

90% van de mensen heeft een hospitalisatieverzekering.
Twee op drie vindt dat er ook nog een aanvullende verzekering, op bedrijfsniveau, bovenop de hospitalisatieverzekering moet komen voor bepaalde beroepen.
Maar waar gaan alle verzekeringsmaatschappijen dat geld halen???

Er wordt nog steeds gediscussieerd over het feit of medische kosten ten gevolge van risicogedrag terugbetaald moeten worden of niet.
Ik ben absoluut niet te vinden voor sigaretten, drugs en overmatig alcoholgebruik e.d., maar toch opteer ik ervoor om, in de mate van het mogelijke, de medische kosten zoveel mogelijk terug te betalen.
Omdat de oorzaak van kanker e.d. niet altijd nauwkeurig bepaald kan worden. Er zijn ook mensen die hun hele leven niet gerookt hebben en toch een zeer agressieve vorm van kanker krijgen…

Bron:
De zondag, 25 november 2007, Zorgen voor de gezondheidszorg.

Bijgesloten Bestanden

Zorgen voor de gezondheidszorg (artikel1).pdf (185.4 KB, 6x gelezen)

Mijn mening:
Rijkdom maakt ongelukkig én eenzaam.
Dit fenomeen doet zich overal ter wereld voor.

Het probleem situeert zich bij de miljonairs. Ze moeten constant hun investeringen opvolgen, vrienden en familie weten hun altijd te vinden en met hun kinderen weten ze vaak ook niet meer wat aan te vangen.
Omdat ze zich zo eenzaam en geviseerd voelen, gaan ze op zoek naar actie en het gevoel van voldoening. Hiervoor gaan ze meer risico’s nemen zowel op financieel als op fysiek vlak.

De problemen zijn aannemelijk en verstaanbaar. Mensen die veel geld hebben lijken voor de buitenwereld vaak gelukkig, maar ook die mensen krijgen ook te kampen met problemen! Alleen spelen hun problemen zich op een ander niveau af.
Niemand heeft zoveel geld écht nodig, waardoor er een geldoverschot ontstaat waarmee men geen weg meer weet. Dit geld gaat men investeren in allerlei extravagante luxeproducten waarbij men hoopt zich beter te voelen.

Het komt er dus op neer dat de miljonairs geld te veel hebben waarmee ze geen weg meer weten. Als ze wat verder nadenken en niet meer alleen aan zichzelf zouden denken, dan komen ze misschien tot een andere manier van zingeving die volgens mij veel zinvoller is.
Het gros van de mensen heeft het namelijk niet zo breed en moet vaak de eindjes aan elkaar knopen.
Verder worden wij ook geconfronteerd meet de steeds maar groeiende milieuproblematiek, het uitsterven van bepaalde diersoorten…
Mij lijkt het interessant om als miljonair in dit alles te investeren i.p.v. in nutteloze goederen en diensten te investeren die hun geen extra waarde geeft.

Let op! Als miljonairs investeren in de armoede, dierenbescherming, milieuproblematiek… dan zou dit goed moeten zijn. Maar als ze dit doen om in de kijker te staan, om bekend te worden, om…, dan is dit nog erger dan te investeren in al de extravagante producten waarin ze voordien investeerden.
Langs de andere kant: geld is geld, de mensen die geholpen worden zullen in ieder geval blij zijn. Maar indien de miljonairs het doen vanuit dit denkbeeld, dan zullen ze snel weer geconfronteerd worden met het zinloze en eenzame gevoelens.

Anderzijds kunnen ze ook hun tijd anders indelen. Ze kunnen met het geld dat ze eigenlijk te veel hebben non-profitorganisaties oprichten. Als ze dan zelf ook nog echt achter deze organisaties staan, dan zullen ze hiervan meer dan voldoening krijgen en hopelijk het geluk terug ervaren.

Bijgesloten Plaatje(s)

 

Mijn mening:
Als je verslaafd bent aan iets, dan helpt het blijkbaar niet om niet aan datgene te denken aan wat je verslaafd bent.

Probeer maar eens niet aan … te denken!
Aan wat dacht je???

Mensen kunnen volgens mij aan alles verslaafd geraken. Verslaving heeft, denk ik, te maken met een psychologisch aspect.
Ik denk dat sommige verslavingen een compensatie zijn voor een gemis.
Het gemis wordt vervangen door de verslaving waarmee men hoopt zich beter te voelen.
Het is een soort van extreme compensatie.

Het speelt geen rol of de verslaving materieel is of immaterieel.
Sommige mensen verzamelen extreem bepaalde goederen, anderen geraken verslaafd aan bepaalde genotsmiddelen of voeding.

Wanneer we nu dit alles bekijken vanuit een diepere zingeving, dan merken we dat het allemaal op het zelfde neerkomt. Een verslaving is eenmaal een verslaving en je geraakt er niet zomaar vanaf. Anderzijds helpt het ook niet om hetgeen aan wat je verslaafd bent gewoon te negeren. Maar hoe geraak je er dan wel vanaf?

In het artikel worden volgende verslavingen aangehaald: chocoladeverslaving, diëten, rookverslaving.
Als we de rookverslaving wat dieper uitspitten, dan komen we bij Freud.
Volgens hem is de beweging van het roken van een sigaret de compensatie van het zuigen aan de moederborst.
Dit in acht nemende is misschien de oplossing om van de verslaving vanaf te geraken en een andere compensatie te zoeken voor het gemis van de moederborst.
We moeten wel oppassen met deze uitspraak, want Freud had een vrij eenzijdige kijk vanuit zijn theorie op de dingen des levens.

Als we een ander voorbeeld wat dieper gaan bekijken, dan wordt het misschien duidelijker.
Neem nu een meisje dat van kindsbeen knuffels verzamelt.
Deze verzameling neemt bij het ouder worden extreme proporties aan en het wordt duidelijk een verslaving.
De diepere oorzaak kan hier zijn dat ze een gemis ondervindt dat ze maar niet ingevuld krijgt. De oplossing kan zijn om iemand te zoeken die het gemis doet verdwijnen, die de knuffels kan vervangen…

Dit alles zijn enkele indrukken van mezelf, maar ik ben natuurlijk geen psycholoog… Het echte werk is voor hun natuurlijk!

Bijgesloten Bestanden

Praat over je chocoladeverslaving.doc (563.0 KB, 8x gelezen)