Bijna 25.000 kinderen onder toezicht van jeugdbescherming
DS van 24 februari 2011

Het aantal kinderen dat onder toezicht staat van de jeugdbescherming door hun problematische thuissituatie is de afgelopen negen jaar met 40 procent toegenomen. Het gaat om bijna 25.000 jongeren, schrijft Het Laatste Nieuws.
Exact 24.422 kinderen jonger dan 21 hadden in 2009 bescherming nodig van het agentschap Jongerenwelzijn van de Vlaamse overheid. In 2000 waren het er 9.624 minder. Vooral het aantal gevallen van kindermishandeling is erg toegenomen: 6,4 procent in 2009 en mogelijk nog meer in 2010.

'Ik heb het gevoel dat er iets grondig mis is in de maatschappij', zegt Linda Van Weyenberg van Jongerenwelzijn. 'Het sociale weefsel in en rond de gezinnen is verzwakt. Vroeger konden ouders terugvallen op familie, vrienden en buren als het wat minder ging. De kinderen werden altijd wel ergens opgevangen. Maar nu zijn de families kleiner en ook minder hecht door de vele samengestelde gezinnen. Daardoor zijn er meer geïsoleerde gezinnen, waarin de ouders weinig hulp krijgen.'

Reactie:
Ik vind dit hallucinante cijfers, zeker wanneer je de evolutie op 9 jaar tijd bekijkt. Er kwamen zomaar eventjes meer dan 9.000 kinderen bij.
Wanneer we de laatste jaren de nieuwsberichten bekijken, dan valt het op dat kindermishandeling en zelfs -moord geen eenmalige feiten zijn. Nochtans zou je denken dat kindermishandeling en lijfstraffen behoren tot een ver verleden. Waren we ondertussen niet slimmer, beschaafder geworden? Mijn standpunt is duidelijk neen. Agressie is schering en inslag, het is een bekend beeld geworden. Nog even en het wordt misschien algemeen aanvaard...Soms denk ik dat niet alleen de aarde opwarmt, maar dat mensen stilaan maar zeker hun verstand verliezen, sommigen althans.

Wat mij tegen de borst stuit is het feit dat het gedrag van ouders die hun kinderen mishandelen dikwijls vergoelijkt wordt. Ofwel zijn ze psychisch labiel, hun stoppen zijn op dat bewuste moment doorgeslagen enz. Ik persoonlijk kan hier totaal geen begrip voor opbrengen. Er bestaat geen enkel zinnig argument om een kind psychisch noch lichamelijk te mishandelen. Daarom vind ik ook dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet nemen en de ogen niet moet sluiten wanneer er een vermoeden is van mishandeling binnen een gezin. Het kind heeft recht op hulp.

Ik heb enorm veel waardering voor de diensten die zich dagelijks om deze jongeren bekommeren. Zelf hebben we een pleegkind in ons gezin. Een medewerker van Jeugdzorg in Gezin brengt een 4-tal keer per jaar een huisbezoek om verslag uit te brengen aan de jeugdrechter. Bij het begin van de plaatsing, 10 jaar geleden, werd verteld dat er toen al opvanggezinnen te weinig waren en dat de opvangtehuizen al bijna vol zaten. Het is schrijnend en frustrerend wanneer je weet dat er nog zoveel ongelukkige kinderen zitten te wachten op een beetje huiselijke warmte. Niet voor elke jongere is het vanzelfsprekend om zorgeloos te kunnen opgroeien, omringd door zorgende ouders. Dit tonen de cijfers meer dan duidelijk aan. Het wordt tijd dat we ons op z'n minst hierover eens bezinnen. Wordt het geen tijd om ons dikke-ik aan de kant te zetten en uit ons individualisme te kruipen?

Je persoonlijke mening lijkt wel uit de cursus van Bart Staes himself, maar ik kan me er in vinden

Ik denk wel dat het individualisme waarover je het hebt wordt gestimuleerd door de maatschappij waarin we leven, alle schuld in de schoenen van de ouders schuiven lijkt me wat kort door de bocht.

Een kind verwaarlozen is inderdaad onaanvaardbaar, maar deze ouders worden waarschijnlijk ook blootgesteld aan allerlei problemen (deze tendens gaat mogelijk hand in hand met de financiële crisis van de laatste jaren).

Misschien is de oplossing niet enkel de kinderen opvangen, maar ook de situatie van de ouders plaatsen en proberen te verbeteren zodat deze ouders in betere omstandigheden hun kinderen kunnen opvoeden.

Ik begrijp wel dat dit een idyllische aanpak is die niet in elke situatie zal werken (bijvoorbeeld bij seksueel kindermisbruik zal het weinig effect hebben).