‘Francken kan nu echt geen kant meer op’

Staatssecretaris Francken heeft nog niet gereageerd op de uitspraak van het Hof van Beroep, die hem verplicht een visum te geven aan een gezin uit Aleppo. Gaat hij in cassatieberoep? Ook daar maakt hij geen schijn van kans, zegt expert vreemdelingenrecht Luc Denys. ‘Dit bewijst het ongelijk van de staatssecretaris.’

Een Syrische familie met twee minderjarige kinderen uit Aleppo voert al weken een juridische strijd om een humanitair visum te krijgen waarmee ze naar ons land kan komen.

Na drie weigeringsbeslissingen van de Dienst Vreemdelingenzaken legde de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV) in beroep op 20 oktober de uitreiking van een visum op. Maar staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) houdt tot op vandaag het been stijf, ondanks de door de rechter opgelegde dwangsom van 4.000 euro per dag.

Het Brusselse Hof van Beroep veroordeelde gisteren de Belgische staat tot het uitvoeren van het arrest van de RvV. ‘Dit arrest bewijst het ongelijk van de staatssecretaris’, zegt jurist en specialist vreemdelingenrecht Luc Denys.

Muurvast

‘De enige resterende weg die Francken kan bewandelen, is een beroep bij het Hof van Cassatie. Maar een eerder arrest van dat Hof, uitgesproken op 1 april, stelde al dat een rechter de overheid wel degelijk kan verplichten om een visum af te leveren. De staatssecretaris maakt dus ook daar geen schijn van kans. Hij kan nu echt geen kant meer op en zit muurvast.’

‘Trouwens’, zegt Denys, ‘een staatssecretaris die zo tekeer gaat tegen de beslissing van een rechtbank, dat kan toch niet? Wat een aanfluiting van de rechtsstaat.’

Datum: 08/12/16
Bron: De Standaard

Eigen mening:

Dit slaagt alle verbeelding. Wanneer een Belgisch staatsburger in nood zit en een beroep doet op een overheidsinstantie, waarbij deze niet 100% in orde zou zijn, bijvoorbeeld een eurootje te veel zou verdienen, wordt hij onmiddellijk de deur gewezen. Maar wanneer een vreemd gezin, persé naar België wilt komen, staat er een legertje van advocaten klaar om dit gezin te verdedigen. Loyaliteit en vaderlandsliefde, het is een vreemd gegeven voor velen. Er zijn genoeg landen waar zij naar kunnen trekken, dus dat het persé naar hier moet, is onbegrijpelijk.

Maar sinds zij dit hebben klaar gespeeld, mag ik mij, als Belgisch staatsburger toch zeker achterop gesteld voelen? Dat de rechtelijke macht plat gaat voor dit gegeven, laat zien hoever we zijn afgezwakt, hoever het politiek correcte ons systeem heeft verzwakt. Een rijk dat een vreemde boven zijn eigen onderdaan verkiest, is gedoemd om te vallen. Het is enkel een kwestie van tijd, een tijd waarin wij onze kinderen later zullen moeten laten opgroeien en hen uitleggen waarom het zo is geworden.