Natuurlijk zat het eraan te komen. Als zelfs de nieuwe paus op de trend springt en vrijelijk fotootjes van zichzelf begint te posten, kan je er moeilijk omheen. Maar los daarvan is selfie met voorsprong het meest verfoeilijke begrip dat sinds lange tijd in de Dikke Van Dale werd opgenomen. Dat het nu - in navolging van Nederland en Groot-Brittannië - ook bij ons tot woord van het jaar is verkozen, stemt tot nadenken. Kijk niet naar anderen, focus op jezelf. Het zal wel een teken van deze tijd zijn, waar individualisme eerder als deugd dan als zwaktebod wordt ervaren.

De samenleving omgebogen tot egocentrische me, myself & I-maatschappij: het blijft een perverse contradictie. In een opstoot van optimisme zou je die evolutie nog aan een toegenomen zelfbewustzijn kunnen toeschrijven. De schuchterheid overwonnen. Eindelijk mondig en recht in de schoenen. Daar is op zich overigens niets mis mee, al kan het vast geen toeval zijn dat selfie en selfish wel heel erg op elkaar lijken. De ik-figuur gepromoveerd tot centrum van het eigen universum. Op stap met je spiegelbeeld ontstaat wellicht de illusie dat je nooit echt alleen bent. Eerlijk: te pas en te onpas die camera op je eigen gezicht richten - telkens vanop diezelfde armlengte afstand - heeft iets ontzettend eenzaams. Alsof je jezelf ervan moet overtuigen dat je nog bestaat.

En terwijl het zoveelste wat vreemd gekadreerde zelfbeeld op Twitter of Facebook wordt gepost - want ook dat maakt deel uit van het proces, blijkbaar - trekt buiten de boorden van het fotoframe het echte leven zomaar voorbij.

Selfie. Zoals haast alles dat uitgeeft op een ie-klank doet het behoorlijk kinderachtig aan. Wat onvolgroeid, bovendien. Alsof het letters betreft die zich uitsloven om samen een volwassen woord te vormen, maar dankzij die verrekte 'i' en 'e' net een zucht tekortschieten.

De Nederlandse vertaling zoals die afgelopen week door Kees Van Kooten in Joos werd geopperd, bekt nauwelijks beter. Otofoto. Ook niet echt je dat. Jammer, gezien er naast selfie genoeg andere woorden genomineerd waren waar net iets meer creatief denken aan vooraf was gegaan. Pestribbels, bijvoorbeeld. Een mooie omschrijving voor de rotstrook die de snelheid van vliegensvlugge fietsers aan banden moet leggen. Of rommeltrein: een verbloemde manier om een door de nationale buurtspoorwegen uitgestuurde schroothoop op wielen te vatten. Loodjeslijst was mijn eigen favoriet: een opsomming van plannen om af te werken voor je finaal ondergronds gaat. Maar nee dus. Selfie.

Er zit geen spat romantiek in vervat. Het ruist niet langs je zinnen zoals het poëtische goesting dat deed. Het weekt in tegenstelling tot het hoogst vermakelijke tentsletje geen glimlach los. Frietchinees suggereerde vorige winter tenminste een culturele tegenstelling waar je even stil bij kon staan. Maar selfie doet niks. Behalve inzoomen op zichzelf. 2013 is het jaar dat navelstaren een heuse hype werd. Nog anderhalve week, en het zit erop. Gelukkig.

DM COLUMN Bart Steenhaut

Bron: www.demorgen.be

Mening:

Een mooi en realistisch opiniestuk. We zijn tegenwoordig allemaal nogal op onszelf gericht. Daarvan getuigt de ongenaakbare 'selfie'. De meeste mensen zien zichzelf al te graag. Dat is op zich niet slecht, wanneer je bedenkt dat je eerst jezelf graag moet zien, vooraleer je je naaste kunt liefhebben. Maar jammer genoeg blijft het meestal bij dat eerste en draait het zichzelf graag zien vaak uit op ongebreideld narcisme. Als ik het goed heb, is het goed. Wat kan mij het nu schelen wat er buiten m'n warm nest gebeurt? Uitspraken die de dag van vandaag schering en inslag zijn. Het oog voor de medemens, de samenleving is vertroebeld. Een hernieuwde aandacht voor solidariteit en samen leven dringt zich op!

Om heel eerlijk te zijn vond ik het woord 'selfie' niet ideaal om te gebruiken als woord van het jaar. Er waren veel betere woorden genomineerd. Zoals in het artikel al vermeld staat verwondert het mij niet dat dit toch het populairste woord geworden is. De huidige samenleving is zo op zichzelf gesteld dat ze geen of weinig nood heeft aan anderen. Ik zeg niet dat dit bij elk individu zo is, maar er is een aanzienlijk aantal mensen bij wie dit wel zo is. Kijk maar naar familiefeesten of feesten in het algemeen. Je bent met een grote groep mensen bij elkaar, maar iedereen is bezig met zijn/haar gsm. Echt sociaal kunnen we dit niet noemen. Het lijkt wel alsof we leven in een soort van roes waar niemand nog 'echt' met elkaar communiceert.
Het zou niet slecht zijn om mensen terug te motiveren om dingen samen te doen. Ik heb het dan niet over online spelletjes, maar over uitstappen bijvoorbeeld. Ga eens met vrienden en/of familie op daguitstap. Heb plezier met elkaar en geniet van elkaars aanwezigheid. Dit is veel gezonder dan de hele dag asociaal te zijn.
Wie weet zal het woord van 2014 wel een sociaal woord worden.

Ik ben het volledig eens met Sofie en Joost. Ook mij verwondert het niet dat 'selfie' het woord van het jaar geworden is. Onze maatschappij is het meest gericht op het individu. We trekken foto's van onszelf, maar ook van ons eten, onze uitstap enz. Waar we ook naartoe gaan en wat we ook doen, we willen het delen met iedereen. Wat we eveneens graag doen, is onze mening over alles en iedereen posten op het internet, al dan niet met zware gevolgen. We vinden het belangrijk om als individu gerespecteerd te worden, net zoals ons doen en laten en onze meningen. Ik ga dan ook akkoord met Sofie wanneer zij zegt dat mensen eens zouden moeten buitenkomen en 'samen-zijn' met anderen. Het lijkt net alsof de wereld zich enkel online afspeelt, terwijl ik ervan overtuigd ben dat er zoveel meer is dan dat. Mensen kunnen mijns inziens precies niet meer genieten van elkaars aanwezigheid. Als ze dan eens op café gaan, zitten ze er nog met hun gsm in hun handen. Wie moeten ze zo nodig sms'en? Of is het om op het internet te zitten surfen? Kunnen we niet gewoon genieten van die momenten samen? Soms heb ik het gevoel dat we ons bijna verplicht moeten voelen om meteen te antwoorden op een mail, terug te sturen op een sms'je of dingen te delen. Ik vind binnen de 24u antwoorden op een mail nog steeds zeer beleefd, maar dat wil niet zeggen dat ik elke seconde ga checken of ik een nieuwe mail heb. Daarnaast wordt er van ons eveneens verwacht dat we zo snel mogelijk antwoorden op sms'jes. Wanneer ik bij iemand op bezoek ben, spendeer ik het liefst de meeste tijd aan die persoon of personen. Ik zal mijn gsm wel checken als ik terug vertrek. We voelen ook de neiging om dingen te delen met anderen, zodat zij zien waarmee we bezig zijn. We zien het ook zo vaak bij hen wanneer zij een leuke uitstap gedaan hebben en dan voelen we ons verplicht om ons 'geluk' ook met hen te delen. Ik hoop dat het niet erger wordt dan het al is en dat mensen beseffen dat hun virtuele wereld niet alles is. Zeker rond deze tijd lijkt het me des te aangenamer om bij vrienden, familie, kennissen ... te zijn en te genieten van elk moment samen.

__________________
- Some people are so poor, all they have is money

Ik ben van mening dat verdraagzaamheid en solidariteit nog meer de motoren van onze samenleving moeten worden. Is het leven niet meer dan enkel en alleen het uiterlijke, de verworven maatschappelijke positie en de carrièremogelijkheden? Op een gezonde manier succes nastreven, er verzorgd uitzien en ambitieus zijn is belangrijk. Daar kunnen (en willen) we niet omheen. Op zich geen probleem, maar het gaat maar al te vaak over in een verengde vorm van eigenliefde waarbij uitsluitend het eigenbelang van tel is. De vraag is maar: hoe kom we uit deze impasse?

'Blijf wie je bent', een zeer nobel en belangrijk gegeven. Voor veel jongeren is het echter verdomd moeilijk om zichzelf te handhaven in een prestatiemaatschappij waarin ze door media, reclame, leeftijdsgenoten,.. pertinent worden beïnvloed en worden uitgedaagd om 'de beste te zijn' (wat dat verder ook mogen betekenen ), laat staan dat ze zichzelf kunnen zijn. De verscheidenheid tussen mensen onderling is misschien wel het mooiste wat deze planeet ons te bieden heeft. Laten we er zorg voor dragen door verdraagzaam en solidair met elkaar om te gaan.