De Belgische staat moet van de rechtbank van eerste aanleg een forse dwangsom betalen aan een Syrische familie zolang die ons land niet binnen mag. Staatssecretaris Francken verzet zich.

4.000 euro. Zo veel dreigt ons land elke dag opnieuw te moeten betalen zolang staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) een visum weigert aan een Syrische familie. Dat heeft de rechtbank van eerste aanleg beslist.

De zeer welgestelde familie Piermez uit Namen wil een bevriend Syrisch gezin met twee kinderen (van 5 en 8 jaar) naar hier halen. Kosten voor de staat: nul euro. De Waalse familie betaalt alles en geeft het gezin onderdak op hun landgoed. Eén voorwaarde: de Syriërs willen een Belgisch visum. Omdat ze niet illegaal willen vluchten via mensensmokkelaars en hun leven niet willen riskeren op de Middellandse Zee.

Volgens de Raad van Vreemdelingenbetwistingen hebben ze ook recht op dat visum. Omdat de Syrische familie zich in een zeer gevaarlijke situatie bevindt, omdat er kinderen betrokken zijn, omdat ze anders onmogelijk kunnen vluchten via een legale weg. ‘Kortom: een visum weigeren, is onmenselijk’, zegt Mieke Van den Broeck, advocate van de familie Piermez. ‘Het is in strijd met alle internationale verdragen.’

Krankzinnig

Maar staatssecretaris Theo Francken (N-VA) weigert het visum af te leveren, ondanks verschillende aanmaningen van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Gisteren sprak de rechtbank van eerste aanleg zelfs een dwangsom van 4.000 euro per dag uit, die België moet betalen zolang er geen visum wordt afgeleverd. Francken ging in beroep, waardoor de dwangsom voorlopig opgeschort wordt.

‘Deze beslissing is krankzinnig. Als dit doorgaat, is dat het failliet van het hele Europese asielsysteem’, zei Francken in De Ochtend op Radio 1. ‘Dan zou ik aan elke kandidaat-vluchteling de mogelijkheid moeten geven om met een visum naar ons land te reizen. Ze zouden met het vliegtuig landen op Zaventem. Dat botst met de Conventie van Genève, die stelt dat asiel aangevraagd moet worden in land waarvan men bescherming wil.'

'Wij vliegen elk jaar honderden mensen op veilige wijze naar België', zei Francken. 'Natuurlijk moedigen wij hen allemaal aan om op een veilige manier naar ons land te komen en willen we hen uit de handen van mensensmokkelaars houden. Maar zoiets kan niet afdwingbaar zijn. Er zijn daarvoor gewoon veel te veel - tientallen miljoenen - vluchtelingen wereldwijd.'

De staatssecretaris noemt het arrest dan ook 'krankzinnig'. 'En ik heb, net als elke andere burger van dit land, het recht om beroep aan te tekenen tegen deze beslissing van de rechtbank.'

De advocate van de Naamse familie is verbolgen dat Francken weigert om zich neer te leggen bij de uitspraak van de rechter. ‘Het is ongezien dat de Belgische staat zijn eigen rechtbank gewoon negeert. Zij spreken van het failliet van het asielsysteem. Maar als ze weigeren om te luisteren naar een rechtbank, dan heeft de scheiding der machten geen zin meer. Dan valt onze eigen democratie in elkaar.’


Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20161026_02542018


Eigen mening: Ik begrijp beide standpunten al ben ik meer geneigd te leunen naar de mening van de Waalse familie. Ik vind dat we de Syrische familie moeten accepteren, zeker omdat er via de belofte van het Waalse gezin geen extra druk komt op de rest van het land. Het standpunt van Theo Francken, dat het hek van de dam is als we hen toelaten, begrijp ik ook. Toch lijkt het me eerder koppigheid nu. Hij weigert, de rechtbank dwingt een boete af en dan gaat Francken in beroep. Dit zijn speciale omstandigheden waarin een Belgische familie de volledige kost op zich wil nemen. Daar komt nog bij dat onze wetten het asiel toestaan, zo niet zou de rechtbank zich anders hebben uitgesproken. Ik ben ook akkoord met de laatste uitspraak in het artikel, al vind ik ze wat overdreven. De scheiding der machten is één van de pijlers waarop ons land steunt. Toch luistert Francken wel degelijk. Hij luistert naar het vonnis en zoekt dan de volgende stap op om zijn gelijk te halen, een systeem dat dient om een foute veroordeling recht te zetten, maar dat te vaak misbruikt wordt.