In zijn functie als voorzitter van de raad van bestuur van de supermarktketen Colruyt passeert Jef Colruyt drie keer langs de kassa. Daardoor is hij de best betaalde voorzitter van alle Bel20-bedrijven, melden De Tijd en L’Echo vrijdag.
Als voorzitter van de raad van bestuur van de Colruyt-groep kreeg Jef Colruyt in 2014 270.000 euro. Als gewone bestuurder kreeg hij ook nog eens 90.000 euro en als bestuurder die een van de referentieaandeelhouders vertegenwoordigt, kreeg hij daar een tantième van 991.840 euro bovenop. Samen maakt dat 1,35 miljoen euro. Jef Colruyt is daarnaast ook CEO bij de Colruyt-groep, waarvoor hij nog eens een salaris van 1,25 miljoen euro krijgt.

Als de tantième van Jef Colruyt buiten beschouwing wordt gelaten was Thomas Leysen, van KBC, in 2014 de best betaalde bestuursvoorzitter, met een vergoeding van 500.000 euro. Daarna volgt Roland D’Ieteren, van de autogroep D’Ieteren, met een vergoeding van 430.910 euro.

De bank-verzekeraar KBC heeft overigens de duurste raad van bestuur. De kostprijs ervan bedraagt 2,35 miljoen euro.

Bron: Nieuwsblad, 17/04/2015
http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20150417_01634522

Mening
Als die sommen geld, je wordt er duizelig van. Elk jaar verdienen zij zoveel miljoenen euro's terwijl er dagelijks in de krant artikelen zijn te lezen van armoede in de wereld. Ik kan begrijpen dat je een hoger loon krijgt naarmate je meer verantwoordelijk hebt, maar zulke bedragen vind ik er toch wel over. Eigenlijk is het drie keer geld krijgen voor hetzelfde: voorzitter van de raad van bestuur, maar dan telkens voor een andere functie. Maar wat kan men hieraan veranderen? Om te beginnen zouden de bedragen al naar omlaag moeten, want deze zijn niet menselijk meer. Indien dit niet het geval is, kan men er voorwaarden aan plakken. Zo zou er gezegd kunnen worden dat een bepaald percentage van het bedrag uitgegeven moet worden aan een goed doel naar keuze. Zo wordt het geld nuttig besteed en heeft de samenleving hier ook baad bij.
Helaas zullen deze premies er altijd zijn, de rijken worden rijker en de armen blijven het moeilijk hebben.