Marketeer in Europa

Bart Brinckman


Zelfs in deze uiterst moeilijke tijden zijn politici het over één ding eens: met Didier Reynders (MR) valt geen land te bezeilen. Zijn bijdrage tot het succes van de formatie was uiterst gering, om niet te zeggen denkbeeldig. Zowat elke staatsman-in-spe die door de koning was belast met een belangrijke missie, bracht een oplossing iet of wat dichterbij. Daarop was er één grote uitzondering: de informatieopdracht van Reynders in februari van dit jaar. Die leverde niets op, behalve een flinke dosis achterklap bij de partijvoorzitters over 's mans slechte karakter.


De voormalige MR-voorzitter bracht zelfs even het hoofd van Bart De Wever (N-VA) op hol. Met de Franstalige liberalen zouden er communautaire deals te smeden zijn. Niemand geloofde de sirenenzang, met Reynders schoof immers ook het FDF van Olivier Maingain aan tafel. De critici kregen achteraf gelijk. Tijdens de institutionele onderhandelingen profileerde de MR zich als de belgicistische partij bij uitstek, waarbij ze het traditionele CDH van Joëlle 'madame non' Milquet moeiteloos het nakijken gaf.

De bokkensprongen van Reynders werkten OpenVLD dermate op de zenuwen dat de Vlaamse liberalen bij formateur Elio Di Rupo (PS) hemel en aarde bewogen om hem uit de socio-economische gesprekken te houden. Uiteindelijk ging dat niet door, elke voorzitter mocht iemand meenemen. En zo vergezelde Reynders MR-voorzitter Charles Michel. Maar dat de verzuchting uitlekte -om in een Belga-communiqué voor de schijn te worden ontkend- gaf aan hoe diep de ergernis zit.

Zowat alle voorzitters spraken off the record al de hoop uit dat Michel eindelijk voor vernieuwing kiest en Reynders een nieuw mandaat als minister weigert. Al voegt iedereen er meteen aan toe dat de man als minister van Buitenlandse Zaken geen slecht figuur zou slaan. De daarbij vereiste uithuizigheid zou alle thuisblijvers goed uitkomen.

De jaarlijkse hitparade van de Europese ministers van Financiën, opgesteld door de Britse zakenkrant The Financial Times, bewees gisteren opnieuw dat er wat rek zit tussen de binnen- en buitenlandse perceptie. Op een totaal van negentien gewogen ministers prijkt Reynders op een fraaie vierde stek. Twee jaar geleden haalde hij zelfs brons, al deemsterde hij vorig jaar wat weg. Dat Reynders met een verder discutabel trackrecord op Financiën (de problemen bij de administratie zijn legendarisch, al is er sinds de aanstelling van Hans D'Hondt als voorzitter van de FOD Financiën beterschap) in een weliswaar 'subjectief' internationaal overzicht zo sterk scoort, vraagt toch om enige uitleg.

Ruwweg hanteert The Financial Times objectieve (lees: economische) en subjectieve parameters (optredens, helderheid van analyses). De krant focust in de eerste plaats op de economische prestaties van België. Ons land moet wel wat pluimen laten omdat er nog steeds geen regering is, en ook de rentevooruitzichten zijn niet hoopgevend. Maar eigenlijk doet België het economisch helemaal niet slecht, een verdienste waarvoor de volledige regering -met ontslagnemend premier Yves Leterme (CD&V) op kop- mag tekenen. Reynders scoort zeer wisselend op economisch vlak. Gek genoeg is zijn verdienste daar niet zo groot.

Hij rendeert een flink stuk beter op subjectieve criteria: intelligentie en zijn 'impact' op Europese fora. Zijn goede relatie met internationale journalisten, niet het minst met die van The Financial Times, speelt op dat vlak voluit. De minister van Financiën draait al twaalf jaar mee in het Europese circus. Geen enkele Ecofin-top gaat aan zijn neus voorbij. Door zijn lange staat van dienst oogt de liberaal als een vertrouwenwekkende oud-strijder. Reynders representeert en netwerkt uitstekend. Niet dat hij op Europees vlak bakens verzet. Volgens insiders vertelt hij soms n'importe quoi en vindt hij het evenmin nodig om Leterme bijtijds in te lichten.

Journalisten houden evenwel van zijn toegankelijke stijl, die overloopt van cynisme. Reynders kent zijn talen, wordt als causeur graag gezien en durft weleens uit de biecht te klappen. Met wat flinke kwinkslagen vertelt hij dan aan reporters hoe de echte Europese sterren zich gedragen. Daarbij neemt hij op een efficiënte manier afstand van het grijze-muizenimago dat in Europa nog steeds de boventoon voert.

Het helpt allemaal om in dergelijke, eerder vrijblijvende lijsten te klimmen. Niet voor niets loopt de liberaal met plezier even langs in de kantoren van The Financial Times wanneer hij samen met Leterme Londen aandoet om de internationale financiers wat te kalmeren in hun jacht tegen België. In die zin liet de ontslagnemende premier niet na om hem de jongste maanden als deuropener voor zijn kar te spannen. Wat voor Reynders slechts een openlijke sollicitatie naar een internationale job was, vormde voor de immer bezorgde Leterme een engagement om het Belgische huishouden tegen de boze buitenwereld te beschermen.


DS, 24-11-2011 (Bart Brinckman)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB