Liefst 65% van de moeders en 70% van de vaders heeft een voorkeur voor een van zijn kinderen. Dat ontdekte Katherine Conger van de universiteit van Californië, toen ze halverwege de jaren 2000 drie jaar lang 384 gezinnen interviewde en filmde.
Vaak wijst men als oorzaak naar de persoonlijkheid van het kind en van de ouder. Die speelt zeker een rol, maar soms wordt ze ook overschat, vindt Peter Rober, klinisch psycholoog en gezinstherapeut aan de KU Leuven.

'Als we een kind observeren en een aantal gedragingen steeds weer zien terugkeren, gaan we ervan uit dat het die dingen doet vanwege zijn of haar persoonlijkheid. Maar er speelt meer dan alleen dat. Onze persoonlijkheid is voor een stuk gegeven bij de geboorte, maar het is ook iets wat je kweekt. Je omgeving, waar je opgroeit, hoe je ouders, broers en zussen zich gedragen: dat speelt allemaal mee.'

'Stel dat je twee kinderen hebt. Bij de oudste voel je je goed, je brengt veel tijd samen door en het is gezellig. Met je tweede kind voelt dat anders aan, ze komt er niet gezellig bij zitten als je aan het koken bent. Je zou kunnen denken dat dat puur met karakter te maken heeft, maar er spelen nog factoren een rol. Je jongste kind komt misschien de keuken in gewandeld, ziet dat het al heel gezellig is, en gaat dan maar tv kijken. We zoeken binnen het gezin een plekje voor onszelf, en ook dat beïnvloedt hoe we met iedereen omgaan.'

'Een ander belangrijk punt is de partner. Misschien besteed jij meer aandacht aan een kind, maar heeft je partner dan weer meer oog voor een ander. Op die manier kunnen alle factoren elkaar in evenwicht houden.'

Maar zelfs al heeft meer dan de helft van de ouders een voorkeur, ze zeggen het zelden luidop. Dat is maar goed ook, vindt Rober. 'Er is een ongeschreven regel dat je je kinderen even graag ziet. De bedoeling is dat je in principe probeert om ze gelijk te behandelen, dat je ze evenveel aandacht geeft. Het is prima dat die regel bestaat, maar als ouder weet je dat je er bij sommige kinderen meer moeite voor moet doen dan bij andere.'


Bron: De Standaard
Datum: 2/12/2012

Mijn mening

Ik heb altijd al wel gedacht dat ouders meer voorkeur hebben voor het ene kind dan voor het andere, maar dat dit percentage zo hoog stond had ik niet gedacht. Wat ze zeggen in het artikel is zeker waar. Ik heb nog nooit een ouder horen zeggen dat ze het ene kind liever zien als het andere want dat zou ook slechte (mentale) gevolgen kunnen hebben voor het kind.

Ik heb zelf nooit kunnen aanvoelen wie mijn mama liever zou zien. Er zijn altijd ups en downs in een gezin en de ene keer ligt het aan mijn boer/zus, de andere keer aan mij. Toch heb ik het gevoel dat ik bij mijn papa beter lig als de rest.

Ik vind dit dus een zeer boeiend artikel, zeker ook omdat er enkele mogelijke oorzaken gegeven worden, maar ik vind dat we dit aan ouders zouden moeten laten lezen zodat zij daar hun mening over kunnen geven aangezien dit maar een kleine steekproef is. Je moet zulke wetenschappelijke onderzoeken volgens mij altijd met een korrel zout nemen.

Ik denk ook dat het zeker mogelijk is dat ouders een al dan niet lichte voorkeur hebben voor één van hun kinderen.
Ik geloof dat de persoonlijkheid van het kind en van de ouder hier zeker een rol in spelen.

Is het werkelijk erg indien ouders een voorkeur hebben voor één van hun kinderen? Ik denk het niet, voorkeur hebben wil niet noodzakelijk zeggen dat je het andere kind niet graag ziet.
Natuurlijk als het onderscheid opvalt, kan het kind dat geen voorkeur krijgt wel problemen ondervinden.

Toch denk ik dat de meeste ouders, zoals het artikel ook aanhaalt, wel de ongeschreven regel hanteren dat je je kinderen even graag ziet. De bedoeling hiervan is dat je in principe probeert om ze gelijk te behandelen, dat je ze evenveel aandacht geeft.

Persoonlijk ben ik niet geschrokken van deze cijfers. Het is logisch dat ouders zich meer aangetrokken voelen door de persoonlijkheid van het ene kind t.o.v. dat van het andere. Het is belangrijk hoe ze hier mee omgaan!
Kinderen die bijvoorbeeld serieuze schoolproblemen hebben, worden vaak enorm geholpen. Het andere kind (dat bijvoorbeeld geen problemen ondervindt) krijgt bijgevolg minder aandacht. Ouders gaan vervolgens te veel verwachten van het ‘normale’ kind. Als dit nu ook eens thuiskomt met een slechte toets, zal dat kind harder gestraft worden.
Uit zulke situaties kunnen ernstige depressies en spanningen in het gezinsleven ontstaan. Belangrijk is dus dat ouders steeds oog hebben voor beide kinderen en met hun kinderen praten.
Graag zien is dus niet voldoende! Er moet gepraat worden!
Warmte en genegenheid is enorm belangrijk!

__________________
All we are same..
Give peace a chance!
~ John Lennon