Bron: Het Laatste Nieuws
Link: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buiten...hte-spoor.dhtml

"De manier van opvoeding bepaalt je denkwijze. Ik dacht dat het normaal was dat mannen vrouwen slaan en dat je drugs moest verkopen om geld te verdienen. Alle middelen waren goed om rond te komen." Aan het woord is Sade Branks-Brown, een 24-jarige manager bij the Barbican (een centrum voor podiumkunsten en andere vormen van kunst in Londen; nvdr). Ze leek tien jaar geleden een vogel voor de kat, maar een toevallige ontmoeting zou haar leven weer op het juiste spoor brengen.

Flashback naar 2006: criminele activiteiten bepaalden haar leven, van school was zelfs geen sprake meer. "Ik maakte er een spelletje van om zo snel mogelijk buitengegooid te worden. Ik rolde een jointje voor de ogen van de leraar, hij zette me uit de klas en ik ging ervandoor."

Haar thuissituatie in Londen bood ook geen uitweg. "Als kind heb ik veel geweld gezien en zoiets blijft je bij. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik zes jaar oud was. Mijn moeder probeerde nog regeltjes op te leggen, maar bij mijn vader had ik vrij spel. Hij werkte als dj en liet me vaak genoeg alleen achter met vijftig pond."

"Mijn foto hing aan bushaltes"
Sade was nog altijd maar veertien jaar toen ze letterlijk wegliep van de miserie. Ze belandde recht in de armen van een twintigjarige drugsdealer, die haar in eerste instantie liefde én onderdak bood. Haar ouders zouden een jaar lang geen flauw idee hebben waar ze uithing. "Ik zag een foto van mezelf aan bushaltes, ze hadden me als vermist opgegeven. Met mij ging het intussen van kwaad naar erger, ik begon steeds meer te drinken en hardere drugs te nemen. De vrienden die ik toen had, waren een stuk ouder. Ze vormden geen echte bende, maar sommigen pleegden wel overvallen of verkochten drugs."

"Hij controleerde me"
Zelf was ze ook van geen kleintje vervaard. "Ik raakte betrokken in straatgevechten, stal van mensen op straat en was er nog trots op ook. In het begin is het allemaal leuk, tot het geld op is en je beseft dat je een weed- en alcoholverslaving hebt." Intussen kreeg haar vriend haar almaar meer in zijn macht. "Hij controleerde me en zorgde ervoor dat ik alle contact met mijn vrienden verloor. Hij peperde me in dat ik nergens anders heen kon en dat niemand me nog graag zag."


"Wilde enkel nog dood zijn"
Sade vreesde dat ze gearresteerd zou worden of in een instelling zou belanden als ze naar de politie stapte. En dus kreeg hij zijn zin: ze was in feite zijn gevangene, die in zijn huis achterbleef om te koken en te kuisen. Als er vrienden van hem langskwamen, moest ze zeggen dat ze 16 jaar was. "Ik had geen geld en hing volledig van hem af. Ik was enkel nog goed genoeg om voedsel voor hem te gaan stelen. We kregen kletterende ruzies en op het eind wilde ik enkel nog dood zijn. Ik at niet meer, in plaats daarvan bleef ik me storten op drugs en alcohol."

Twee keer in coma
Sade zou na een overdosis twee keer in coma belanden. Het ziekenhuis vond zowaar een telefoonnummer van een familielid en zo kwam ze weer bij haar moeder terecht. Die bood haar een nieuwe kans, met succes op het eerste zicht: het meisje slaagde erin af te kicken en presteerde aardig op school. Toch zou de verzoening niet lang duren. Het trauma, de depressieve buien en angstaanvallen die ze aan haar wegloopperiode overhield, leidden tot onhoudbare spanningen. In die mate zelfs dat haar moeder haar nu zélf weer op straat zette.

Centrepoint
Na tal van omzwervingen kwam Sade via een stom toeval in contact met jeugdadviescentrum Connexions. "Ik zat buiten te wachten op een vriendin, die daar de printer wilde gebruiken. Een medewerkster stapte op me af en vroeg hoe het met me ging. Ze wilde mijn verhaal horen en vroeg of ik al ooit van Centrepoint (een organisatie die dakloze jonge mensen een onderkomen biedt; nvdr) gehoord had. Nee dus."

Talent voor kunst
Sade greep de kans met beide handen, eindelijk had ze een plek gevonden die haar rust en stabiliteit bood. Ze ontdekte er haar talent voor kunst, waardoor ze het later tot producer van een theatergezelschap én manager kon schoppen. Daarnaast geeft ze ook toespraken in het Palace of Westminster en de City Hall.

"Connexions bestaat nu niet meer vanwege besparingen, waar zou ik die cruciale info nu moeten gaan halen?", vraagt Sade zich af. "In een ideale wereld zou ik gewoon de telefoon moeten nemen om hulp te krijgen. Als ik mijn pad van zelfdestructie verdergezet had, zou ik hier nu niet meer zitten. Een positieve stem aan de andere kant van de lijn kan zo veel verschil maken. Ik ben dankbaar dat ik nu andere jonge mensen kan helpen, maar zoiets wens je niemand toe."

Eigen mening:
Zo zie je maar dat het nooit te laat is om je leven te beteren, zelfs wanneer je geen toekomst meer ziet is het niet te laat. Sade heeft als kind niets anders gezien dan geweld en drugshandel, ze dacht dat dit de normaalste zaak was. Ze heeft niet het geluk gehad om in een goede omgeving geboren te worden. Ze is lang niet het enigste kind dat dit heeft doorgemaakt of nog steeds in deze gruwelijke omstandigheden moet leven. Als 14- jarige hoor je plezier te maken en hoor je niet te denken aan al de problemen die je dan al hebt. Sade mag trots zijn op haar zelf dat ze nooit heeft opgeven en is blijven vechten. Wat ze nu bereikt heeft, is om u tegen de zeggen. Ze heeft een hele weg afgelegd.