De lamentabele lange baan


Er is maar één ding erger dan het knagende gevoel dat je te veel belasting betaalt. Dat is het verstikkende gevoel dat iemand anders te weinig belasting betaalt. Dat zovelen zich dezer dagen onzeker voelen bij het invullen van hun belastingaangifte, heeft daarmee te maken. Het idee dat je over onvoldoende kennis of advies beschikt om het onderste uit de kan te halen, terwijl anderen zich professioneel kunnen laten bijstaan, is onverdraaglijk.


De federale topministers die gisteren weer eens bijeenzaten om de violen te stemmen over de voorgenomen taxshift, worstelen ook met dat probleem. De verlaging van de lasten op arbeid is een algemeen gedeelde doelstelling. Als meer mensen erdoor aan het werk kunnen, is dat niet alleen goed voor hen, maar ook voor de betaalbaarheid van de sociale zekerheid en zelfs voor de economische groei als geheel. Velen zijn het ermee eens dat het billijk is daar via andere taksen een compensatie voor te betalen.

Het vervelende is dat iedere opwaartse aanpassing van bijvoorbeeld de btw, de accijnzen of een ecobelasting veel directer voelbaar is dan de verlaging van de werkgeversbijdrage op ons loon, want dat is een kostenpost die we nooit te zien krijgen. Voor alle betrokken partijen is het risico groot dat ze er hun vingers aan branden.

We weten wat goed is, maar daarom slagen we er nog niet in de weg te vinden om het te doen. Zo heeft de Europese Commissie haar plannen om bedrijven een faire winstbelasting te doen betalen op de lange baan geschoven. Alle lidstaten hebben er belang bij dat ze niet langer door multinationals tegen elkaar worden uitgespeeld. Die laten de winst immers via boekhoudkundige trucs daar verschijnen waar de belastingen het laagst zijn.

Alle lidstaten laten zich daarin meesleuren, ook België, onder meer met zijn systeem van de notionele intrestaftrek. Die brengt bij ons een beetje op, maar doet in andere landen de belastbare basis op veel grotere schaal wegsmelten. Als het niet zo oneerlijk en dom was, zou het om te lachen zijn.

Voetje voor voetje worden de routes naar belastingparadijzen ingeperkt. Het bankgeheim brokkelt af, ook in Zwitserland. Maar intussen spelen de Europese lidstaten haast allemaal belastingparadijs voor elkaars bedrijven en vermogenden.

Zolang die structurele onrechtvaardigheid niet wordt aangepakt, voelen gewone belastingbetalers die min of meer correct hun inkomsten aangeven, zich de pineut van het systeem. Eén lidstaat kan niet ongestraft ten strijde trekken tegen multinationals. Europa heeft daar wel de schaalgrootte voor. Die opdracht weer eens voor zich uitschuiven is lamentabel.


DS, 18-06-2015 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB