Het meisje stierf nadat de sonde die haar moest voeden in haar luchtpijp terechtgekomen was in plaats van in haar slokdarm. De ouders van het 14-jarige slachtoffer lazen gisteren in de rechtbank een beklijvende brief voor.

Het Gentse parket haalde gisteren zwaar uit naar het UZ. Voor de rechtbank werd de rechtszaak gepleit van een 14-jarige anorexiapatënte. Het meisje stierf nadat de sonde die haar moest voeden in haar luchtpijp terechtgekomen was in plaats van in haar slokdarm. 'Het UZ Gent draait vierkant: structurele nalatigheid, ontbrekende procedures, verpleegkundigen die geen opleiding krijgen en artsen in opleiding die 24 uur moeten werken.'

Tijdens het proces lazen de ouders van het meisje een beklijvende brief voor, waarin ze hun wanhoop uitschreeuwden.

'Onze dochter had blauwe lippen, zag zwart rond haar ogen en lag in haar eigen braaksel. Dat is een beeld dat ik niet meer van mijn netvlies krijg. Mijn vrouw en ik zagen ’s ochtends meteen dat het slecht ging met haar. Maar toen we melding maakten van haar hoestbuien en pijn, kregen we van de verpleegster als antwoord dat ze maar moest doorbijten en mijn vrouw, die moest de boel niet zo op stelten zetten.'

Het is een passage uit de aandoenlijke brief die de vader van het jonge slachtoffer gisteren voorlas voor de correctionele rechtbank. Het was de eerste keer dat hij en zijn vrouw aanwezig waren tijdens een zitting van de zaak rond de dood van hun dochter, ondertussen meer dan vijf jaar geleden, en het was de eerste keer dat ze publiekelijk hun ongenoegen en verdriet uitten.

'Juridisch getouwtrek'

'In het UZ Gent zagen ze de ernst van de situatie absoluut niet in', las de vader verder. 'Zo dachten ze dat de ademhalingsproblemen slechts hyperventilatie was. Ik moest mijn dochter zelf in een plastic zak doen blazen. Uiteindelijk nam een verpleegster het over, maar het duurde dan nog twee uur voor iemand de ernst van de situatie inzag. Tien dagen later was onze dochter dood.'

Wat erna gebeurde, vindt de vader 'wraakroepend en mensonwaardig'. 'Onmiddellijk na het overlijden probeerde een arts ons wijs te maken dat onze dochter zelf verantwoordelijk was voor haar dood. Nadien trok ze haar woorden in, maar niemand die er die bewuste avond bij was, heeft zijn spijt betuigd. Het juridisch getouwtrek moet stoppen. Wij willen alleen weten wat er is gebeurd.'

Na het voorlezen van de brief, verlieten de ouders de zaal. De zitting bijwonen was voor hen te zwaar. 'Wij leven niet meer, wij overleven. Er zijn geen mooie momenten meer. Onze dochter is aan haar lot overgelaten.'

Bron:
http://www.standaard.be/cnt/dmf20161124_02588929
24-11-2016

Eigen mening:
Dit is zeer triest nieuws. Zeker omdat het meisje al kampte met een ziekte. De bedoeling om haar te helpen is totaal anders uitgedraaid. Dat UZ Gent voor de rechter is gekomen, is voor mij geen verrassing als je leest dat het daar een soep is. Als dingen niet in orde zijn, werknemers langer moeten werken dan hun normale schiften en daardoor vermoeid worden, is het voor mij overduidelijk dat er daar iets scheelt en zij dus wel degelijk verantwoordelijk zijn voor het meisje haar dood. Als ouder is het al erg genoeg om je kind te verliezen laat staan door een fout van de ander. Ze slepen het verdriet nog steeds met zich mee, na vijf jaar en hebben dit hoofdstuk nog steeds niet kunnen afsluiten. Hoe zij zich staande kunnen houden, weet ik, maar ik weet niet of ik dat zou kunnen. De ouders beschrijven hoe ze hun dochter hebben zien liggen. Zelfs iemand die de opleiding niet heeft gevolgd of een ander beroep uitoefent, weet dat dit geen normaal beeld is, zeker niet in een ziekenhuis waar ze mensen horen te helpen. Dat ze dan nog het antwoord kregen dat de dochter moest doorbijten, en ik ben zeker dat ze dat gedaan zal hebben, vind ik er gewoon over. Ik vraag me af hoe zij aan hun diploma zijn geraakt. Dat zelfs de verplegers, verpleegsters en dokters die het meisje moesten opvolgen nog steeds geen excuses hebben aangeboden is onaanvaardbaar. Ze hebben niet één leven afgepakt, ook dat van de ouders is bijna niet meer leefbaar.