Samen tafelen is toch écht belangrijk

Samen eten is veel belangrijker voor de fysieke en psychosociale ontwikkeling van jongeren dan we ons ernaar gedragen. De riedel klinkt doorgerateld, maar nu leveren verschillende wetenschappelijke studies het bewijs.

Kinderen die niet samen eten met hun ouders hebben meer kans op overgewicht, zullen vaker spijbelen en zijn meer aangetrokken tot drugs en alcohol. Het luidt als een ouboligge onheilspreek, maar het zijn de conclusies van een nieuw academisch onderzoek naar de effecten van het samen tafelen.

Zo heeft de OESO berekend dat bijna 30 procent van de jongeren die vaker zonder dan met hun ouders eten, spijbelt. Ofwel het dubbele van kinderen die wel met hun ouders dineren.

Op het recente Europees Congres omtrent Obesitas (EASO) in mei werd dan weer een studie voorgesteld die bewijst dat kinderen in gezinnen die niet minstens tweemaal per week samen eten, 40 procent meer kans maken op overgewicht.

Drugs
En volgens onderzoek van het National Center on Addiction and Substance Abuse aan de universiteit van Columbia, neigen kinderen die minstens vijf avonden per week met hun ouders aan tafel zitten minder naar alcohol en drugs, eten ze gezonder, leggen ze betere schoolresultaten voor en zeggen ze een betere band met hun ouders te hebben.

De oorzaak van de negatieve impact lijkt voor de hand te liggen. Jongeren die buitenshuis eten, kiezen vaak voor fastfood of afhaalmaaltijden. Voeding die haast steeds ongezonder is en meer vet, zout en calorieën bevat dan de maaltijden thuis, schrijft voedingsjournalist Michael Pollan in zijn recente boek Cooked.

Daarnaast werkt een tafel verbindend. Een maaltijd delen is een gelegenheid om bij te praten, een moment tijdens de dag waarop het werk even opzij wordt gelegd en er tijd wordt genomen voor een hapje en een babbel.

Hoewel de negatieve bevindingen tot nog toe vermoed werden, bleef een becijfering vooralsnog uit. Althans op deze schaal. Zo is de OESO-studie gebaseerd op data van driekwart van alle landen ter wereld. Bovendien leeft wel vaker het aanvoelen dat we almaar meer individueel eten, niet zelden onderweg of voor de iPad of televisie. Een rondvraag van het Iliv, een kenniscentrum opgericht en gefinancierd door Ikea, bij 4.000 Belgen kwam begin dit jaar nog tot de conclusie dat acht op de tien Belgen 's avonds samen zouden willen eten, maar nog geen drie op de tien daarin slagen.

Eten in de auto
Toch doet ons land het daarmee nog steeds stukken beter dan bijvoorbeeld Nederland. VUB-Socioloog Ignace Glorieux zag in zijn onderzoek naar tijdsbesteding zelfs weinig verschil tussen 1966 en 2005 in het aantal collectieve eetmomenten. Het zijn dan ook de Angelsaksische landen waar de gezinsmaaltijd het meest onder druk staat. De gemiddelde Amerikaan zou een op vijf maaltijden in zijn auto nuttigen. Het gemiddelde Amerikaanse gezin zou niet meer dan vijfmaal per week samen eten, zo schrijft het tijdschrift The Atlantic.

Vraag is evenwel of het zozeer het gezin is dan wel het feit van het eten met anderen dat het effect bepaalt. Zo is er ook onderzoek van de universiteit van Columbia dat suggereert dat inkomen, sterke familiebanden en autoriteit bepalender zijn voor de psychosociale ontwikkeling van kinderen dan de gezinsmaaltijd. Ofwel: je mag nog zo vaak samen eten, doorslaggevend is uiteindelijk de relatie tussen volwassene en kind.

Datum: 25/07/2014

Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/992/We...elangrijk.dhtml

Mening:

Mij verbaast de conclusie van dit onderzoek absoluut niet. Vroeger aten wij altijd samen want iedereen was altijd ongeveer op hetzelfde uur thuis. De laatste jaren is dit heel erg veranderd doordat mijn broer en ik verder studeren en doordat mijn zus en ik redelijk wat uren per week tennissen en dit niet altijd is op de meest geschikte momenten als je de eetmomenten wil plannen. Sindsdien eet mijn broer bijna altijd fastfood en is hij ook al heel wat bijgekomen. De vergrote kans op overgewicht lijkt mij dan ook logisch.
Het vaker gebruiken van drugs en alcohol heeft volgens mij te maken met de minder goede band die je hebt met je ouders doordat je minder met hen omgaat. Ook het spijbelen op school is niet abnormaal, want meestal zal het gaan over ouders die veel moeten werken en dus weinig (kunnen) omzien naar hun kinderen. Ze doen dus gemakkelijker wat ze willen.

Mijn mening sluit aan bij de mening van Merel. In ons gezin is het ook de gewoonte om samen te eten, dit is in onze situatie natuurlijk makkelijker dan in andere gezinnen omdat ik enig kind ben. Ik kan mij zeker inbeelden dat dit moeilijker is voor gezinnen met meerdere kinderen. Wij eten altijd samen, vaak op uiteenlopende tijdstippen. We eten enkel op de momenten waarop we samen zijn. Als ik 's morgens vroeg moet opstaan om op tijd te zijn voor de bus, dan eten we s'morgens vroeger dan anders. Als ik 's avonds later thuis kom, dan eten we later. Er wordt belang aan gehecht dit gebeuren samen te doen. Dit heeft een positieve invloed. Ik heb een goede band met mijn ouders en ik heb geen problemen met mijn gewicht en/of drugs.

Ik zie regelmatig dat het er anders aan toe gaat in andere gezinnen. Ik zie gezinnen die nooit samen eten, waarbij iedereen op een ander tijdstip eet. Ze zoeken iets uit de kast, koelkast, diepvriezer,... (liefst iets makkelijk en snel) en warmen dit op in de oven. In het beste geval wordt er een beetje gekookt. Als er niets in de kast te vinden is, zullen ze een bezoekje brengen aan de frituur, Mac Donalds, Quick, pizzeria, kebab,... .

Met andere woorden, ik zie duidelijk het verschil tussen mijn thuissituatie en de thuissituatie bij sommige andere gezinnen. Elk gezin is anders en ik geloof dat elk gezin wel bepaalde redenen heeft waarom alles verloopt zoals het verloopt. Er moet niemand met de vinger gewezen worden, elke opvoeding is anders. Je moet enkel opletten dat het niet uit de hand loopt.