‘Ik was wat zwaar en men was niet lief voor me. Mijn haar werd geknipt en in brand gestoken, ik werd geslagen.’ Yasmine El Akel getuigt over het pesten op school in ‘Radio Gaga’.

Honderd kilo woog de Brusselse Yasmine El Akel (16) toen ze op haar vijftiende *terechtkon in het Zeepreventorium in De Haan, een centrum voor minderjarigen met chronische aandoeningen. Vanavond weegt ze 32 kilo minder en staat ze voor de micro van Radio Gaga. ‘Twee jaar geleden had ik niet zo veel vrienden in het middelbaar, omdat ik een beetje zwaar was. Mensen waren niet echt lief’, zegt ze daar. ‘Ze scholden me uit voor dikke koe. Het ging ver. Ze hebben mijn haar geknipt, mij geslagen, mijn haar in brand gestoken. Een jaar lang durfde ik niet naar school. ’s Morgens was ik misselijk van de angst.’

Ze moest ook eens tien dagen thuisblijven door een val in de turnles, omdat klasgenoten haar benen loslieten toen ze een handstand deed.

‘Mijn moeder weende’

Twee maanden kon ze alles voor haar ouders verzwijgen. ‘Tot die ene dag dat de vierde- en vijfdejaars me na de les opnieuw uitscholden. Dat ik beter weg kon gaan, of dood kon zijn. Ze knipten mijn haar en staken mijn armhaar in brand. Mijn verwondingen kon ik niet meer verstoppen voor mijn ouders. Mama begon te huilen toen ik alles vertelde. Dat vond ik nog het ergste.’

Sindsdien ging Yasmine nog maar af en toe naar school. Na de kerstvakantie helemaal niet meer.

Het was een opluchting toen ze te horen kreeg dat ze het daaropvolgende schooljaar in het Zeepreventorium mocht blijven. Intussen heeft ze dat weer verlaten. ‘Jammer, het was de beste oplossing toen ik niet meer naar school ging. De vrienden die ik er had, wisten hoe het voelde om gepest te worden. Met hen kon ik er gemakkelijker over praten.’

‘Daar ben ik een andere Yasmine geworden. Niemand geeft er commentaar, iedereen is er hetzelfde. Door therapie heb ik er geleerd om op te komen voor mezelf en meer zelfvertrouwen te krijgen. Ik zit nu in het vierde middelbaar, in een gewone school, en toon onmiddellijk dat ik meer karakter heb als iemand een opmerking maakt, bijvoorbeeld over de striemen op mijn buik. Dan zeg ik dat zoiets normaal is als je zo veel afvalt in een jaar.’

Bron: De Standaard, 04-10-2016

Mening:

Leerlingen zijn zich vaak niet bewust van de gevolgen van pestgedrag. Ik vind dat op school hier meer aandacht aan besteed moet worden. Het kan niet zijn dat je iemand gaat pesten omdat ze zwaarder is dan een normaal kind van die leeftijd. Iedereen is uniek op z'n eigen manier, en dat moet gerespecteerd worden. Op school wordt er wel een anti-pest dag of dergelijke gehouden, waar ze dan de leerlingen bewust maken van wat pesters bij hun slachtoffers kunnen aanrichten. Maar vaak zijn ze dat allemaal de volgende dag al vergeten. Als leerkracht is het ook belangrijk dat je de leerlingen wijsmaakt dat ze bij je terecht kunnen als er zulke situaties voordoen. Vaak durven de slachtoffers er met niemand over te praten omdat ze zich schamen, maar als ze niets vertellen en als je als leerkracht niets opmerkt in die klas dan kan er ook niets aan veranderen. In het artikel is een meisje aan het woord die slachtoffer is van pesters. Dit is al een redelijk heftig verhaal, maar er zijn ook slachtoffers die het leven gewoon opgeven en zelfmoord plegen. Daarom is praten zo belangrijk. De leerkrachten in wording zouden hier ook meer info over moeten krijgen. In de lerarenopleiding wordt er vrij weinig aandacht besteed aan dit soort zaken, de studenten weten vaak niet hoe ze met zulke situaties om moeten gaan en dat zou wel moeten. Er is niets zo erg dan dat er later een leerling in je klas zelfmoord pleegt omwille van pesters. Dat zou niet mogen gebeuren.