Over onvoorspelbare verrassingen

Mensen houden van verrassingen. Hoe groter de verrassing, hoe leuker ze het vinden. Mensen zien graag series met een onverwachte ontknoping. Hoe onvoorspelbaarder de plot, hoe interessanter het programma. Als je als mens wordt geblinddoekt is dat het teken dat er iets spannends staat te gebeuren. Altijd fijn zo’n onverwachte wending in het leven.

Want geef toe: wat zou een voorspelbaar leven toch saai zijn! Elke dag hetzelfde liedje, nooit eens een verrassinkje of een onverwacht cadeautje. Gewoon hetzelfde stramien voor iedereen, over elke generatie heen: Je wordt geboren, je gaat braaf naar school, je gaat werken, je trouwt, je krijgt twee kindjes, je scheidt, je gaat met pensioen, je komt in een rusthuis, je sterft. Geen dromen die in vervulling gaan zoals een parachutesprong cadeau krijgen. Geen prachtig land waarheen je reist en waar je uiteindelijk een hotelletje zet en leeft. Geen figurantenrolletje in je favoriete tv-serie dat je plots wordt aangeboden. Geen onverwacht goede resultaten op school. Geen job met nieuwe uitdagingen elke dag. Alles mooi geplant in je agendaatje.
Het zou saai zijn, niet?
En toch …

Waarom draait het in onze eenzijdige filosofie van tegenwoordig maar om 1 ding? Dat ene thema laat ons niet met rust: dood, dood, morsdood.
We juichen bij het horen van het nieuws: De levensverwachting blijft stijgen.
We juichen bij het uitvinden van nieuwe geneesmiddelen: De kans dat je sterft wordt kleiner.
We juichen bij de stijgende hulp: Hoe meer hulp je krijgt, hoe langer je kan leven.
We juichen …

We juichen altijd als we het doodsmoment kunnen uitstellen. Daar op het einde van ons leven moet alles geregeld zijn. NEE: Ik sterf niet! IK blijf leven. NEE: Jij sterft niet! JIJ blijft leven! Ik wil niet die PIJN van afscheid nemen. Die ongelooflijke pijn van het GEMIS. NEE! Ik wil het niet! Je blijft leven.

Waar zit die uitdagingsdrang? Waar zit die drang naar verrassingen? Waarom tillen we zo zwaar aan het onvoorspelbare van de dood? Wat is ons probleem? Wat is er mis met ons? Waarom kunnen we niet aanvaarden dat we dood gaan? Waarom kan de mens de dood niet aanvaarden? Waarom die eeuwige strijd tegen de krachten van de dood?

Waarom kiezen we op dat ene moment NIET voor de uitdaging van de verrassing?


--------------------------------------------------------------------------

Wat hieronder volgt is EEN antwoord:
Diep vanbinnen is het allemaal wel duidelijk. In ons onderbewustzijn is het allemaal heel duidelijk: we hebben niet de weg gevolgd zoals die was uitgestippeld. Die fout komt tot uiting in de angst en de niet-aanvaarding van de dood. Want wat antwoord je op de vraag: Waarom heb je niet de weg gevolgd?

__________________

??Het is niet omdat het onverwacht is, dat het per definitie ook 'fijn' is... Net zomin als het niet-onverwachte vereenzelvigd kan worden met saai of 'boring'... ('Damn, alweer zo'n saaie dag die ik samen met mijn vrouw heb doorgebracht!??' )
Maar het vraagstuk van de contingentie laat zich uiteraard niet zo makkelijk banaliseren, ook niet op het niveau van de Lebenswelt. (Slechts) twee bedenkingen:
+'onverwacht=fijn' is gesteld vanuit de blik van het buitenperspectief, buiten elk(e) (inter-)subject(iviteit) om... Hoe spijtig het ook is, de derde (onzijdige?) persoon is hier weinig relevant, want elk moment van 'onverwacht' is gerelateerd aan jou, aan hem/haar, aan mij... Bijgevolg: wat de een 'fijn' (b)lijkt te vinden, is voor de ander niet min noch meer horror (tiens, hoe zou dat wel komen?... of heeft het iets te maken met onze 'onderscheiden' (='in-dividuele'!!) eigenheid?). Anderzijds: als al die reclametoestanden er meer en meer in slagen om onze onderscheidenheid op te hangen aan debiel aankoopgedrag en als, anders gezegd, de verrassing grotendeels 'gestuurd' blijkt door marktimperatieven, dan zijn we idd ver van huis als het vraagstuk van authenticiteit nog enigszins gekoppeld mag worden aan dat van onze individualiteit...
+Laat ons eerlijk zijn: de geprezen 'onverwachtheid' ontleent zijn charme in niet onaanzienlijke mate aan het feit dat dit alles kan gebeuren binnen een KADER van... voorspelbaarheid! Onverwacht kan alleen maar leuk zijn als het geschiedt binnen een 'raam van (sociale) zekerheden'... voor de Westerse mens een luxe die al te vaak miskend wordt. En het is vaak alleen onder die laatste 'paraplu' dat we kunnen uitpakken met een hoog 'derdewereldervaringsgehalte' ("Oh, Calcutta, dat moet je zeker doen... als je dat niet hebt gezien, dan..."). Vervolgens kunnen we ons dan gaan profileren als 'kenners' van de armoedeproblematiek, en misschien nog niet eens ten onrechte, gegeven het feit dat de droomvakantie van menige achtienjarige er momenteel in bestaat om samen met het liefje een weekje door te brengen in een viersterrenhotel in Antaliya... (zie 'reclame'). Bijgevolg: RESPECT voor de laatstejaars die hun langdurige stage (willen) doorbrengen in Gambia of in Zimbabwe!!


Hier zitten we dan op het niveau van het ontologische contingentievraagstuk, domein par excellence voor de filosofie. Zeggen dat de dood het leven 'nodig' heeft, net zoals wit onontbeerlijk is voor zwart, is een dooddoener die abstractie maakt van elk gevoel dat we hebben bij het besef van de dood... En dit laatste ('besef van...') is niet meteen iets dat door onze 'cultuur' aangemoedigd wordt, integendeel! De levensDUUR lijkt de overhand te hebben genomen op de levenskwaliteit, aan de 'gemiddelde levensverwachting' schijnen onderhand rechten ontleend te kunnen worden, en gezondheidsaspiraties lijken overtuigend de overhand te hebben gehaald op morele 'geboden'... (='een goed mens is een gezond mens'... de gemakkelijkheidsoplossing van het tijdperk van het hyperindividualisme in de strijd tegen de te hoog gegrepen 'IDEALEN' van weleer... intussen vervangen door 'PRAGMATISMEN' waar we vooral zelf beter van moeten worden - desnoods binnen dertig of meer jaar - in de stijl van: 'Kom op tegen kanker' ).



Who the F... is L.B.??


Is de equation 'onderbewustzijn' & 'heel duidelijk' niet ronduit contradictorisch? ONDER-bewust is een kwalificatie die aangeeft dat de zaak allesbehalve duidelijk is! En die 'uitgestippelde weg'... moet ik mij daar iets bij voorstellen in de zin van predestinatie? Nogmaals: dé weg is altijd de weg die elk van ons 'moet gaan'... gegarandeerd een combinatie van contingentie én eigen keuzes!! De 'fout' waarvan sprake is dan ook niet helemaal duidelijk, want schijnen de vermeende gevolgen waarvan sprake (="angst en de niet-aanvaarding van de dood") niet een soort van wilsact te veronderstellen (in de zin van: 'je hebt er om gevraagd')??


'I did it my way' - en ik hoop van U hetzelfde...

En die nogal duistere 'weg'?... Die zal zich een weg moeten banen tussen het politiek correcte multiculturele enerzijds en de door Peter Sloterdijk opgediepte begrip 'Stolz' m.b.t. het 'Westers' cultuurbegrip anderzijds... En ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat de gelijkheid tussen man en vrouw daarin wel eens heel cruciaal zou kunnen zijn...

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Hoe kunnen de eerste filosofische hersenspinsels van een 18-jarige opboksen tegen de levenservaring van een ...-jarige?

Nochtans is dit volledige vraagstuk in mij opgekomen naar aanleiding van de les RZL...
(over het steeds maar uitstellen van de confrontatie met de dood => toen had ik echt zoiets van: Heej, waarom loopt ne mens zo weg van de dood? Wat is er mis met dood gaan?)

Maar bon, de intelligente woorden slaan mij neer. (mss moet ik wat meer filosofisch boeken lezen?)

__________________

Ik vind dat ge dat al héél goed doet!

Mooi... moet Christine complimenteren

M'excuse... maar je laatste suggestie kan op termijn zeker helpen. Maar ik kom hier bij de mondelinge uitleg van de cursus RZL-tweede jaar zeker op terug - beloofd!!

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB