Vlaamse regering lacht sollicitant uit


Voor het eerst in de geschiedenis zoekt de Vlaamse overheid met een open procedure een nieuwe provinciegouverneur. In het najaar gaat Jan Briers (N-VA) met pensioen. Al wie aan de voorwaarden voldoet, mag zijn geluk beproeven. Het loon (een jaarsalaris van 72.400 euro, niet-geïndexeerd) en de voorwaarden (35 dagen vakantie) klinken aanvaardbaar.


Een politiek akkoord beklonk de werkwijze vijf jaar geleden. Toen maakte Open VLD stennis over de benoeming van Briers. De partij vond dat Oost-Vlaanderen haar toekwam en weigerde vanuit de federale regering de zaak gunstig te adviseren. De deal bespaarde voorzitster Gwendolyn Rutten gezichtsverlies. Fier communiceerden de Vlaamse liberalen dat de aanstelling voortaan ‘transparant’ zou gebeuren, met de nodige aandacht voor de ‘noodzakelijke competenties’.

Een blik in de geschiedenis leert het tegenovergestelde. Als draaischijf tussen de lokale besturen en de Vlaamse en federale overheid werden alle naoorlogse Vlaamse gouverneurs netjes politiek benoemd. Het blijft een deal met oog voor de politieke verhoudingen en de traditie van een provincie. Het gaat meestal om politici die fin de carrière zijn of om de een of andere redenen moeten worden beloond.

Dat wordt bij de opvolging van Briers niet anders. Rutten stelde al duidelijk dat ze de post graag weer in blauwe rangen ziet. De N-VA – een partij die politieke benoemingen met de grootste onderscheiding toepast – wil haar numerieke sterkte graag verzilveren. Niet alleen Oost-Vlaanderen moet worden verdedigd, eind volgend jaar moet ook Vlaams-Brabant voor de bijl.

Zo speelt de Vlaamse overheid een sinister spel. De toelatingsvoorwaarden mogen dan redelijk laag liggen – een kandidaat moet niet eens in Oost-Vlaanderen *wonen – de selectieprocedure belooft erg tijdrovend te worden. Geschikte kandidaten dreigen het vuur uit de sloffen te lopen voor een dode mus. Of gaat bevoegd minister Liesbeth Homans ervan uit dat ambitieuze kandidaten slim genoeg zijn om te beseffen dat de zaak intern allang geregeld is en dat een sollicitatie bijgevolg neerkomt op een bewijs van onkunde?

Als het een politieke benoeming moet zijn – in de media circuleren de namen van kanshebbers – dan kan de Vlaamse regering de uitgave van tienduizenden euro’s om een extern kantoor aan te trekken zich maar beter besparen. Wie dat bureau ook mag voorstellen, uiteindelijk heeft de regering het laatste woord. Daarna laat de gelukkige zich wegen door het Vlaams Parlement. Ook dat is slechts bezigheidstherapie.


DS, 11-04-2018 (Bart Brinckman)