'Co-ouderschap vraagt te veel van jonge kinderen'
Vandaag om 06:12 door Kaatje De Coninck

Laat kinderen onder de zes jaar niet om de week wisselen tussen mama en papa, adviseren kinderpsychiaters. 'Pas de wet aan die dat promoot.'
Twee kinderpsychiaters, Christine Frisch-Desmarez en de Fransman Maurice Berger, waarschuwen voor nefaste gevolgen voor jonge kinderen die onder de 'week-week'-regeling vallen. 'We zien kinderen die last hebben van verlatingsangst, depressieve gevoelens, problemen om te slapen, eczeem en agressiviteit.’

'In hun eerste levensjaar doen ze dat bij voorkeur met één vaste verzorgingsfiguur, week na week wisselen is nefast voor een baby', zegt kinderpsychiater Jo Welens. 'Daarnaast is het belangrijk dat de ex-partner nauw betrokken blijft bij de verzorging, indien mogelijk een paar keer per week enkele uren langs komt, om dat dan geleidelijk uit te breiden.'

'Het belang van het kind te weinig aan bod is gekomen in de oorspronkelijke regeling rond co-ouderschap', zegt Hilde Seys, bestuurslid en klinisch psychologe bij het Z.O.L. Genk.

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20140418_061

Commentaar: Ik sta volledig achter het onderzoek. Uit mijn ervaring met vakken zoals psychologie, weet ik dat kinderen (zeker in de eerste levensjaren) nood hebben aan een houvast. Een figuur die er altijd voor ze is en waar ze bij terecht kunnen. Deze figuur om de zoveel dagen afgeven is negatief voor de ontwikkeling van het kind. Zoals uit het onderzoek blijkt, is de kans groot dat er negatieve gevoelens zoals verdriet en angst bij loskomen. In het verdere leven kan dit de basis zijn van allerlei trauma's zoals verlatingsangst. Kinderen zouden dus beter bij één van de ouders blijven. Dit is helaas niet gemakkelijk aangezien je als ouders telkens met twee bent en je met elkaar moet rekening houden. Er zou dus een betere regeling moeten komen in de opvoeding van het kind. De ouders op de hoogte brengen van deze problematiek is dan zeker en vast een must! Zo weten ook zij waar het over gaat en waarom het zo belangrijk is m.a.g. dat ze er veel sneller mee zullen instemmen. Er moet dan wel een goede communicatie zijn tussen de reeds gescheiden ouders (wat zeer moeilijk is in vele gevallen). Een derde persoon van buitenaf die objectie kan oordelen en tot een overeenkomst wil komen bij beide ouders, vind ik de beste oplossing.
Ik denk echter dat het vaak niet mogelijk is om dit allemaal te doen omdat ouders ook veel met hun kind alleen willen zijn (en weg van de andere ouder). Overleggen is dus de boodschap en het belang van het kind op de eerste plaats zetten. Als het kind dan ouder wordt, is een 50-50-regeling verstandiger.

Kinderen hebben zonder twijfel een vertrouwenspersoon/houvast nodig. En het is inderdaad volgens Maxime zegt, beter voor hun ontwikkeling dat ze deze niet telkens moeten afgeven. Ook mijn nichtje had hier enorme moeite mee. Elke keer als ze naar haar papa moest komen, weende ze. Niet voor lang, maar het is voor hen niet gemakkelijk. De kinderen hebben een vaste omgeving nodig waarin ze gezond kunnen ontwikkelen. Er zou dus inderdaad een betere regeling moeten zijn, maar van de voorstellen die in dit artikel gegeven worden, ben ik geen voorstander. In heel veel gevallen is het nu eenmaal niet mogelijk dat de ene ouder het kind opvoedt en dat de andere af en toe eens langskomt. Wie wordt de ouder die het kind zal opvoeden, wie moet er zijn tijd alleen met zijn kind opgeven,...? Het is geen gemakkelijke kwestie. Iemand die objectief is, zou kunnen helpen maar dan nog vind ik het niet rechtvaardig. In normale omstandigheden wil iedere ouder toch zoveel mogelijk bij zijn kind zijn? Er moet een andere regeling worden getroffen, maar dewelke, dat vraag ik me ook af. Het is niet de bedoeling dat er negatieve gevoelens ontwikkeld worden, maar het lijkt me ook niet de bedoeling dat kinderen vooral opgroeien met één ouder.

Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Mijn ouders scheidden toen ik nog heel klein was. Zelf huilde ik elke keer als ik moest wisselen van ouder.
Ik heb zelf nog een reden om niet voor co-ouderschap te gaan. Een kind heeft structuur nodig, elke ouder heeft andere regels en als kind moet je jezelf voortdurend aanpassen, dat is niet altijd even eenvoudig. Bij mama mag iets bijvoorbeeld niet, bij papa wel maar dan mogen andere dingen weer niet. Dit kan bij een kind veel frustraties naar boven brengen.
Met die hou-vast persoon ben ik het eens. Elk kind heeft wel een boontje voor de papa of mama, zelden voor allebei. Het afscheid elke week is dus zwaar maar het weerzien des te leuker.
Een 'goede' oplossing zal er nooit zijn vrees is. Gescheiden ouders hebben zal nooit leuk zijn. Een ideale regeling zal er ook niet zijn. Wat voor mijzelf het beste is of zou zijn geweest, is dat je als kind bij één ouders woont en de andere ouder woont in de buurt zodat hij/zij vaak op bezoek kan komen. Dit is niet altijd haalbaar, maar voor de kinderen hun structuur echt nodig hebben, is dit goed.
Als kinderen zelf zouden mogen/kunnen kiezen wanneer ze naar welke ouder gaan of wanneer de andere ouder op bezoek komt, zou het nog beter zijn. Spijtig genoeg is dit niet haalbaar.

Tijdens het lezen van dit artikel heb ik voortdurend met gefronste wenkbrauwen gezeten. Mijn ouders zijn gescheiden wanneer ik vier jaar oud was. Hier herinner ik mij niks meer van. Van mijn tweede kleuterklasje is er al een week-week regeling gekomen. Ik weet niet beter. Ik heb hier ook naar mijn gevoel niet erg onder geleden. Ik heb altijd structuur en houvast gekend in mijn leven. Ik wist wanneer ik naar mijn vader of moeder moest. Op sommige momenten was deze wisseling minder leuk maar het gaf wel structuur in mijn leven. Het is niet dat je ouders gescheiden zijn dat je geen houvast meer kan krijgen. Een week om week regeling kan hier ook voor zorgen. Kijk maar naar mijn situatie.

Het kan natuurlijk zijn dat sommige kinderen hieronder lijden. Maar verlatingsangst, depressieve gevoelens, problemen om te slapen, eczeem, agressiviteit, enz. kunnen ook optreden wanneer er geen week om week regeling is. Wanneer de ouders gelukkig samen zijn. Dus al deze negatieve gevolgen wijten aan co-ouderschap is volgens mij veel te kort door de bocht.

Ik denk inderdaad ook wel dat jonge kinderen een houvast nodig hebben. Maar ik weet niet of dit door een week om week regeling belet zou worden. Uiteraard is het voor een klein kind niet gemakkelijk om elke week te wisselen, maar is het dat voor een ouder van pakweg 10 jaar wel? Ik denk het niet. Gescheiden ouders hebben zal nooit leuk zijn. Maar het kind moet ermee leren omgaan. En ik denk dat, zoals E*llen.Backx ook aanhaalt, een kind die dit op jonge leeftijd al doet, nooit anders gewoon zal zijn. Een kind zal er wel aan wennen, ooit zal dat toch moeten. Of dat nu op een leeftijd jonger dan 6 is of op een oudere leeftijd. Volgens mij is het voor heel veel ouders juist belangrijk dat er een week om week regeling is, ze willen allemaal voor hun kind zorgen, hun kind zien opgroeien. Die houvast die de kinderen dan nodig hebben, zou volgens mij misschien ook wel opgevangen kunnen worden door goede afspraken tussen de ouders. Afspraken over wat kan en wat niet kan, wat mag het kind, wat mag het niet. Dat zal de opvoeding zeker ten goede komen, denk ik. Het kind moet zich niet telkens aanpassen, maar weet dat de regels hetzelfde zijn. Zoals ik al zei, het kind zal er ooit aan moeten wennen, hoe spijtig dit ook is.