Voormalig senator en zelfs Senaatsvoorzitter Danny Pieters, van de veranderingspartij N-VA, is voorlopig de laatste in het rijtje van politici die een riante vertrekpremie willen incasseren nadat ze vrijwillig opstappen om de ene goedbetaalde voor de volgende niet minder slecht betaalde job te ruilen. Als vicerector van de Katholieke Universiteit van Leuven heb je immers macht, verantwoordelijkheid en zelfs een voorbeeldfunctie bij het koesteren en bewaren van de waarden van deze Alma Mater.

Dat doet Danny Pieters dan ook ten volle. Want dat hij ooit in opiniestukken virulent deze vrijwillige vertrekpremies aan de kaak heeft gesteld en voor hun onmiddellijke afschaffing heeft gepleit, mogen we hem niet ten kwade duiden.

En God verhoede dat we het mogelijk zelfs als een teken van een zekere hypocrisie kunnen zien.

Nee, zegt Danny Pieters, in een gedachtekronkel die een nooit eerder vertoond pirouette-gehalte bevat: "Ik ben geen hypocriet, maar... een slachtoffer."

Want de arme Danny Pieters kan er toch niets aan doen dat de meerderheid zo lang gedraald heeft met de afschaffing die Danny zo vurig bepleit heeft. Geheel tegen zijn zin bestaat de regeling immers nog, en dus moest hij, geheel tegen zijn zin, de vergoeding ook aanvaarden.

Eigenlijk zou je dus kunnen zeggen dat een door de PS gedomineerde Vlaamse minderheidsregering die ons alleen met nieuwe belastingen heeft opgezadeld, nu ook nog eens een hardwerkend N-VA-senator ertoe verplicht heeft - geheel tegen zijn zin dus - een royale vertrekpremie te aanvaarden.

Het is, het moet gezegd, inderdaad een onwaarschijnlijk kwetsende transfer van belastinggelden naar de zakken van de vicerector. Geheel tegen zijn zin en overtuiging in moest hij nu noodgedwongen deze blamage ondergaan.

Het is van een onrechtvaardigheid die haast niet te bevatten valt. Zelden heeft deze regering iemand dieper en onmenselijker geraakt dan Danny Pieters, die in de feiten moest doen wat hij met zijn woorden altijd bestreden heeft.

Net toen we hier op het punt stonden een steuncomité op te richten en fondsen te verzamelen om de therapeutische bijstand die binnenkort ongetwijfeld nodig zou zijn om dit immense leed en onrecht te verwerken, kwam het bericht dat de senator dan toch afstand doet van zijn vertrekpremie.

Gelukkig heeft hij zelf het hem aangedane onrecht ongedaan kunnen maken.

Bron: www.demorgen.be
Mening:
De titel van het artikel is ironisch en genadeloos. Pieters meent niet hypocriet te zijn, maar eerder een slachtoffer. Huichelarij ten top! Zelf vergelijk ik deze situatie met de lonen van voetbalspelers: de bedragen zijn buitenaards, maar dit zal de betreffende voetbalspelers worst wezen. Je zou maar gek zijn om het niet te doen (lees wel: vele voetballers zijn er zich wel daadwerkelijk van bewust dat deze bedragen niet in verhouding zijn). Het wordt echter lachwekkend wanneer je zou pleiten voor verandering, maar 'vergeet' de daad bij het woord te voegen. Een politicus die niet staat voor zijn woord, zal deze 'soort' ooit uitsterven?