Ge meent dat toch niet!


Wie weet nemen ceo Pierre Mariani en bestuursvoorzitter Jean-Luc Dehaene straks afscheid met een forse maar contractueel vastgelegde vergoeding. Tegenwoordig schrikken we toch nergens meer van. Enkele maanden geleden verdedigde Dehaene nog de bonus voor Mariani tegen de zogeheten populistische kritiek. De man had tenslotte voor de aandeelhouders heel wat waarde gecreëerd. Vanaf vandaag zijn alle Belgen aandeelhouder van Dexia, onze voorgangers blijven berooid achter.


In tegenstelling tot wat eerste minister Yves Leterme wil laten geloven, kost dit aandeelhouderschap ons in de eerste plaats geld. De aankoop van de Belgische Dexiatak met vier miljard aan geleend geld, dikt de interestlasten jaarlijks met 160 miljoen aan. Bovendien staan we voor zowat 54 miljard euro borg voor de bad bank, de verzameling rommelkredieten die Dexia niet meer gefinancierd kreeg. Deze garantie kan de Belgische kredietwaardigheid aantasten, waardoor we voortaan duurder moeten lenen. Een mogelijke rentestijging met een procent betekent een structurele meeruitgave van 3,5 miljard euro.

Leterme sprak over een 'faire deal' en een 'mooi voorstel'. In werkelijkheid vochten de Belgen met de handen op de rug. Ondanks zestig procent van de aandelen hadden we door een Franse blokkeringsminderheid gewoon niets in de pap te brokken. Het valt evenmin uit te leggen dat in de eerste plaats België garant staat voor de, door casinokapitalisme geïnspireerde, financiële waaghalzerij van de Franse banktak.

Hoe frustrerend en wraakroepend de geschiedenis zich ook uitrolt, het heeft geen zin om te blijven jeremiëren over de hebzucht en de stommiteiten (geen enkele huisvader leent eerst geld om het vervolgens uit te lenen) uit het verleden, netjes toegedekt door de amateuristische aandeelhouders. Hierbij oogt de positie van Arco, het investeringsvehikel van de christelijke arbeidersbeweging, gezien haar traditie nog het schrijnendste van allemaal.

Politici steken nu beter alle energie in het noodzakelijke opkuiswerk. De bijkomende financiële engagementen veroordelen formateur Elio Di Rupo tot het opstellen van een geloofwaardige begroting met structurele maatregelen die de gevreesde kredietbeoordelaars gunstig kan stemmen. Zo wordt een renteverhoging eventueel vermeden. Hoeft het nog gezegd dat alle burgers de gevolgen van de drastische besparingen zullen voelen.

Bovendien moet nu eindelijk het banklandschap wettelijk op orde worden gezet. De afgelopen jaren stemde de meerderheid heel wat wetsvoorstellen in die zin (bankentestament, taks op risicovolle producten, bescherming van de spaarder) hooghartig weg. Helaas bewijst het tweede virtuele faillissement van Dexia op drie jaar tijd dat de sector niet in staat is om zichzelf te saneren.


DS, 10-10-2011 (Bart Brinckman)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

'De Belgen betalen drie keer voor een failliete bank'

Rik Van Cauwelaert


U herinnert zich vast nog dat zowel ondernemer Karel Vinck als gewezen Europees Commissaris en SP-voorzitter wijlen Karel Van Miert destijds oordeelde dat de kredietcrisis al te complex was om het onderzoek ervan over te laten aan het parlement. Want in dat parlement, zo luidde het toen, vind je geen tien specialisten in staat om uit te zoeken wat er misliep bij Fortis en Dexia.


Dat was toen al een opmerkelijke uitspraak, onder meer omdat in de raad van bestuur van Dexia een tiental – overigens fors gehonoreerde – politici zitting hadden. Dexia ontstond overigens uit de fusie van Crédit Locale de France met het Gemeentekrediet, dat een raad van bestuur had die een getrouwe afspiegeling was van de samenstelling van het Belgische parlement.

Dexia werd in 2008 overeind gehouden dankzij een miljardeninjectie van de Belgische overheden. De nieuwe voorzitter van de raad van bestuur werd gewezen premier Jean-Luc Dehaene, wiens politiek prestige de reputatie van de gehavende bank moest opkrikken. De gedelegeerd bestuurder werd Pierre Mariani, een vertrouweling van de Franse president Nicolas Sarkozy.

Dehaene en Mariani leefden op gespannen voet. De eerste koesterde de hoop een Europese grootbank te kunnen uitbouwen. Mariani had geen andere belangen op het oog dan de Franse.

In 2010 is volgens insiders ruim 44 miljard euro van Dexia België naar Dexia Frankrijk gevloeid: dat is meer dan de helft van het totale bedrag op alle spaarrekeningen van Dexia in ons land. Zoiets mag gerust een ontsporing worden genoemd. Een ontsporing die, opmerkelijk genoeg, op geen enkel moment door de Nationale Bank van België werd onderzocht.

Het geld van Belgische spaarders werd door de Franse Dexia-bankiers gebruikt voor erg speculatieve beleggingen, in onder meer Zuid-Europees schuldpapier en wurgcontracten met lokale overheden. Die brachten Dexia in nieuwe moeilijkheden, waardoor de waarde van het bankaandeel letterlijk door het plankier zakte.

De bankencrisis en de schuldencrisis hebben intussen het ooit zo geprezen Europese sociale model in een neerwaartse spiraal gejaagd. Wat nu al de Grieken, Spanjaarden en Portugezen treft, komt onvermijdelijk ook op ons af.

De ruim 22 miljard euro die de volgende federale regering, op last van Europa, tegen 2015 moet wegsaneren, zal een pijnlijke sociale ommekeer veroorzaken.

Het politieke bakerpraatje dat de Dexiacrisis de burgers geen eurocent zal kosten, gelooft niemand meer. Voor de redding van het feitelijk failliete Dexia alleen al zal de overheid meteen minstens drie miljard euro betalen. Dat geld moet worden geleend tegen een intussen verhoogde rente, op conto van de Belgische belastingbetaler.

Als ook andere banken in moeilijkheden komen, zoals specialisten nu al voorspellen, dan staan we aan de vooravond van een replay van de crisis van 2008.

Het Europese Stabiliteitsfonds EFSF beschikt nu al over 700 miljard euro om de eerste schokken van de schuldcrisis op te vangen. Dat geld is afkomstig van de landen van de eurozone. België draagt 24,3 miljard euro bij tot dat noodfonds.

Financiële analisten vrezen evenwel dat het EFSF die 700 miljard zal moeten verhogen tot 2000 miljard euro.

Als de beheerders en directeuren van het Stabiliteitsfonds daartoe besluiten, hebben de landen van de eurozone geen andere keus dan bij te dragen tot die kapitaalsverhoging. Zo staat het in het verdrag dat op 21 juli dit jaar door de landen van de eurozone werd getekend. Die overeenkomst werd naderhand door de meeste nationale parlementen van de betrokken landen routineus en, jammer genoeg, veelal ongelezen goedgekeurd.

Als de parlementsleden de EFSF-overeenkomst wel hadden nageplozen, dan hadden ze geweten dat de door niemand verkozen bestuurders van het noodfonds door geen enkele instantie, parlement noch justitie, ter verantwoording kunnen worden geroepen. Zij genieten een volstrekte immuniteit. Reken dus maar dat de Fransen het Stabiliteitsfonds zullen gebruiken om hun noodlijdende banken, met Dexia Frankrijk aan de spits, van nieuwe middelen te voorzien.

Op die manier betalen de Belgen drie keer voor de virtueel failliete bank. Een eerste keer om de bank te redden, eventueel te nationaliseren, een tweede keer via het Europese noodfonds en een derde keer door de zware inleveringen op de sociale voorzieningen en de belastingverhogingen die de volgende federale regering noodgedwongen zal opleggen.

De teloorgang van Dexia en de manier waarop de Belgische federale overheid en de deelregeringen keer op keer werden gechanteerd om de bank overeind te houden, verdienen een grondig onderzoek door een parlementaire commissie die ook de bevoegdheid heeft van een onderzoeksrechter.


Knack, 12-10-2011 (Rik Van Cauwelaert)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB