In 2015 plaatste conservatieve commentator Ann Coulter een bericht op Twitter dat sindsdien bekend staat als Coulter’s Law: “Hoe langer het duurt eer het ras van de dader wordt verklapt, hoe kleiner de kans dat het een blanke is.” Ze reageerde daarmee op de traagheid waarmee aan het publiek werd toegegeven dat de daders van de bloedige aanslag in San Bernardino (Californië) Pakistanen waren. We kregen de afgelopen dagen enkele treffende illustraties van die wetmatigheid.

Gisterennamiddag meldden alle nieuwssites dat in de Schotse stad Glasgow meerdere mensen zwaar gewond werden (oorspronkelijk was er sprake van meerdere doden) door een man gewapend met een mes. Een politieagent vecht nog voor zijn leven in het ziekenhuis. De dader werd neergeschoten.

“Hotel”
Via de Vlaamse pers, die initieel zeer geïnteresseerd was in het verhaal, konden we vernemen dat de steekpartij gebeurde nabij een hotel. Jammer genoeg ontbrak in die informatie een belangrijk detail: het was geen gewoon hotel, maar een gebouw dat wordt gebruikt voor de opvang van illegalen en asielzoekers. We konden van pers of politie eerst ook niets vernemen over de dader of de aanleiding voor de steekpartij, hoewel men toch al heel vroeg wist te vertellen dat het zeker geen terrorisme was.

Wat was er dan wel gebeurd? De schotse regeringsleider, Nicola Sturgeon, maakte het mysterie alleen nog groter. Op Twitter liet ze weten de gebeurtenissen vreselijk te vinden, maar vroeg “geen onbevestigde informatie te verspreiden,” zonder echter zelf verdere toelichting te geven. Over welke onbevestigde informatie had ze het? Uiteraard wist Sturgeon al van het eerste uur dat de dader een Soedanese asielzoeker is.

Wat doen mensen als de overheid en de pers opvallend karig zijn met details? Ze speculeren. Rechts politicus Nigel Farage was de eerste die de omerta doorbrak en in een bericht op Twitter het geweld in verband bracht met de illegalen/asielzoekers die in het hotel verblijven. Farage kon niet met 100% zekerheid weten dat de dader uit dat milieu kwam, maar zowel de omstandigheden als de Wet van Coulter maakten de kans dat hij ernaast zat heel klein.

Toen Farage bleek gelijk te hebben, maakte dat sommige kranten, zoals The Scotsman en The Independent, nog bozer. Hij had gelijk, maar hij had niet mogen speculeren. Bovendien, alsof dat een belangrijk detail is, had hij volgens de kranten een zware fout begaan door mensen die illegaal het grondgebied zijn binnengekomen als “illegal immigrants” te bestempelen, want ze hebben intussen een asielaanvraag ingediend en zijn dus eventjes niet meer illegaal.

Moslim doodt homo’s in Reading
Vorige week werden in het park van Reading (ook in het VK) drie mannen doodgestoken. Ook dan was het een dag wachten voor we iets te weten kwamen over de identiteit van de dader. Dat gebeurde uiteindelijk door een lek van de veiligheidsdiensten aan de BBC. Ook in deze kwestie was de Britse overheid niet happig om te moeten melden dat de dader een Libiër was die reeds eerder door de politie was gesignaleerd als geradicaliseerd en potentiële terrorist.

Er bleek op dat moment ook dat de drie slachtoffers homoseksuele mannen waren. Dat onderdeel van de identiteit van de slachtoffers wordt voortaan ook wel beklemtoond, maar voor de identiteit en mogelijke motieven van de dader is opvallend weinig interesse. Wil men dan niet weten waarom die man zo gehandeld heeft? Gaat men ervan uit dat het toeval was dat de drie slachtoffers homoseksuelen waren? Wie zich voor de geest haalt hoe gemakkelijk de dood van George Floyd als racistisch werd gezien, alleen afgeleid uit het feit dat de dader blank was en het slachtoffer zwart, kan niet anders verbaasd zijn dat geen homohaat mag vermoed worden bij een islamitische fanaticus.

De vertegenwoordiger van Gay Pride Reading vond het alvast te vroeg om in die richting te denken: “Mensen proberen te begrijpen wat er is gebeurd en waarom. Ik wil niet vooruitlopen op de uitkomsten van het onderzoek, maar het zou helpen als er wat meer duidelijkheid komt.” Homo’s in het VK die rekenen op hun officiële vertegenwoordigers voor een kordate reactie op islamitisch gemotiveerde agressie staan er blijkbaar even goed voor als de homo’s van België, die opgescheept zitten met çavaria, een club die liefst zoveel mogelijk wegkijkt van dat soort geweld.

De moord op Emily Jones
Juni vorig jaar werd een lesbisch koppel zwaar geslagen door 4 jongemannen op een bus in Londen. Door een filmpje van de twee slachtoffers werd de aanval wereldnieuws. Ook in België was er veel aandacht. Er werd met geen woord gerept over de afkomst van de daders. De politie verstopt zich achter de jonge leeftijd (15 tot 17) om de namen van de agressors niet bekend te maken.

Hoe het vrijgeven van hun achtergrond en motieven het geheim van hun identiteit zou in gevaar brengen, is evenwel niet duidelijk. Hoe groot zou de discretie zijn geweest als de daders skinheads of aanhangers van UKIP of de English Defence League waren geweest? Wat overbleef was een kafkaiaanse oproep om op wereldschaal homohaat te bestrijden, terwijl bewust elke poging werd vermeden de aard of de oorsprong van die homohaat te identificeren. We hebben alleen ons gezond verstand en de Wet van Coulter om te raden naar de afkomst en motieven van de aanvallers op de bus.

Op 22 maart werd Emily Jones, een beeldschoon meisje van 7, doodgestoken in een park in Bolton, alweer in het VK. Ook hier werd geen melding gemaakt van de identiteit of afkomst van de dader. De pers deed dat pas twee maanden later, en als reactie op de uiteraard onvermijdelijke speculatie over de daders. Toen op extreemrechtse websites werd gezegd dat het meisje werd onthoofd door een Somaliër, kwam de pers in actie om er op te wijzen dat steekwonden in de nek niet helemaal hetzelfde zijn als een onthoofding en dat geen Somalische, maar een Albanese immigrante, de dader was.

Een stap dichter bij Britse toestanden
Na de mislukte poging om de rellen en aanrandingen op Oudejaarsnacht 2015-2016 in Keulen stil te houden, was er bij een deel van de pers enige zelfkritiek te horen. Sommigen leken te beseffen dat er aan zelfcensuur werd gedaan wanneer de daders allochtoon zijn. Ik stel vast dat de angst om de afkomst of religie van daders te vermelden eigenlijk nog groter is geworden. Dat geldt des te meer in gevallen waar die identiteit relevant kan zijn voor de verklaring voor het gedrag, zoals bijvoorbeeld bij de houding van bepaalde groepen tegen homo’s.

Het is trouwens niet alleen de schuld van de pers. De Britse overheid speelde in hogergenoemde gevallen zelf een grote rol in de omerta. Net zoals kon vastgesteld worden bij de golf van verkrachtingen en aanrandingen van Keulen, merk je dat je te maken hebt met een heel systeem waarbij alle onderdelen doordrongen zijn van de angst om immigratiekritische strekkingen brandstof te geven of zelf van racisme verdacht te worden. Er is geen complot om elke communicatie over de afkomst van daders te vermijden of vertragen, enkel de aangeleerde instincten van politieke correctheid die op elk niveau spelen.

Zelfs vertraging van de juiste informatie heeft vaak het gewenste effect: in de strovuurberichtgeving van deze tijd is zowel de aandacht van de pers als de burger snel weer afgeleid. Wat niet wordt meegegeven de eerste of tweede dag, verdwijnt daarna onder de radar.

Slechte informering van het publiek is nog de minste zorg. De manier waarop in het VK de “grooming gangs” werden getolereerd, verraadt een grondig zieke samenleving. Grooming gangs dwingen meisjes tot prostitutie. De slachtoffers in het VK zijn meestal minderjarig en autochtoon, de daders meestal Pakistaans. Tienduizenden meisjes zijn al op deze manier misbruikt, onder andere in Rotherham, Rochedale, Oxford, Derby, Telford, Newcastle en Huddersfield. Telkens wees het latere onderzoek uit dat dit jarenlang kon gebeuren onder de neus van politie en politiek, omdat alle verantwoordelijken bang waren voor racisme en voor “raciale spanningen” in de gemeenschap als ze zouden optreden tegen de allochtone bendes. Omgekeerd werd vastgesteld dat de Pakistaanse bendeleden racistisch waren in de keuze van hun slachtoffers.

Deze gebeurtenissen zijn geen uitzondering, maar een logisch gevolg van een bestel dat in al zijn geledingen (pers, politiek, politie, …) beheerst wordt door een pathologische obsessie met blank racisme. De nasleep van de dood van George Floyd heeft helaas ook onze samenleving een stapje dichter bij Britse toestanden gebracht.

Bron: sceptr
datum: 28/06/2020