Binnenland Kinderen nog vaak slachtoffer van machtsspel tussen ouders

Dirk Van Gorp

Vorige 1 van 1 Kinderen zitten nog vaak gewrongen in een heen-en-weermachtsspel tussen hun ouders. Door de onwil van ouders om mee te werken of samen te werken, gaan sommige kinderen nog altijd naar twee scholen of kunnen ze niet langer meedoen met hun gewone vrijetijdsactiviteiten. Dat blijkt uit het jaarverslag van het Vlaams Kinderrechtencommissariaat.
Het jaarverslag 2010-2011 toont dat het beleid op sommige vlakken vooruit gaat. Maar er is nog veel werk. Migratie, scheiding en hulpverlening zorgen steeds vaker voor 'heen-en-weerkinderen'. Dat heeft belangrijke gevolgen voor hun rechten en welzijn. 'Kinderen zijn te vaak een speelbal door een beleid dat tekortschiet of door volwassenen die te weinig het belang van kinderen voor ogen houden', zegt kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen woensdag.

In 2010-2011 klaagden 1.077 individuele melders onrecht aan tegenover kinderen en jongeren. Ouders en familieleden kloppen het vaakst aan bij de ombudsdienst van het Kinderrechtencommissariaat (503). Een derde van meldingen komen van kinderen en jongeren zelf. Verder komen er vooral meldingen van praktijkwerkers zoals hulpverleners, onderwijsmensen en verontruste burgers.

Het Kinderrechtencommissariaat, waarvan de toekomst de voorbije weken in vraag werd gesteld, wil de focus verscherpen. 'We zetten ons voortaan maximaal in op detecteren, signaleren en adviseren om de maatschappelijke en juridische positie van kinderen en jongeren in Vlaanderen te versterken', aldus Vanobbergen.

Het Kinderrechtencommissariaat, opgericht door het Vlaams Parlement, ziet toe op de naleving en verdere toepassing van het kinderrechtenverdrag.

Bron:http://www.standaard.be/artikel/det...DMF20111116_033

Mening: Ik vind dat het welzijn van het kind altijd op de eerste plaats moet komen. Ik ken zelf iemand wiens ouders gescheiden zijn en tijdens de periode van de scheiding heeft deze persoon heel erg afgezien. Hij/zij moest telkens van het ene huis naar het andere en ook naar 2 verschillende scholen. Dit was echt niet gemakkelijk voor deze persoon. Daarom vind ik dat ouders meer moeten nadenken over hun kinderen. Ik vind dat sommige ouders gewoon te egoistisch zijn en altijd maar willen dat het kind bij hun is. De kinderen zouden een gewoon leven moeten kunnen leven in een veilige omgeving. Ik denk dat we dit onze kinderen allemaal toewensen.

Het is spijtig dat kinderen vaak het slachtoffer zijn van een scheiding. Ook het kind moet zich aanpassen aan die nieuwe situatie en sommige ouders denken dat die aanpassing snel is gebeurd, wat niet altijd het geval is. Ik denk dat ouders zich meer moeten bekommeren over hun kind. De ouders zijn hen ook een uitleg verschuldigd en het kind zou bovendien ook meer gesteund moeten worden tijdens deze periode. Als ouder blijft je kind je eerste prioriteit en geen speelbal.

Scheiden doet lijden; niet alleen financieel, maar vooral sociaal. In de meeste gevallen zijn de kinderen hiervan het grootste slachtoffer. Kinderen worden gedwongen een bepaalde kant te kiezen en dit vaak ten onrechte. Het kind zelf voelt zich onmachtig en vindt ook niet de juiste toeverlaat of durft niet voor zijn eigen mening uit te komen, uit angst de "verkeerde" kant te kiezen.
Enkel als de ouders de nodige verantwoordelijkheidszin opbrengen door zichzelf in zo'n situatie weg te cijferen, kunnen de kinderen toch nog een thuisgevoel behouden. Zo niet, komen ze inderdaad in een heen- en weer situatie terecht, die enkel leidt tot een gebrekkige opvoeding en alle mogelijke verdere desastreuze gevolgen voor hun eigen toekomst.
Een degelijke opvang of luisterend oor door externe organisaties kan hierbij helpen, doch de liefde, zekerheid, erkenning en respect zullen altijd van de ouders moeten blijven komen.

Hieruit blijkt duidelijk dat ouders zich meer zouden moeten bekommeren om hun kind. Ik vraag me af hoe het kan dat een kind naar twee scholen tegelijk gestuurd wordt. Ik wist niet eens dat zoiets toegelaten werd.

Het is bijna onmogelijk voor een kind om voor de vader OF de moeder te kiezen. Hierbij moeten de ouders verstandig optreden en er rekening mee houden dat kiezen geen optie is. Duidelijk overleg en tot een compromis komen is zeer belangrijk in zulke situaties. Al komen de betreffende ouders niet meer zo goed overeen als voorheen, het welzijn van het kind komt vast en zeker op de eerste plaats.

Dat de kinderen zelfs niet meer met hun vrijetijdsactiviteiten kunnen bezig zijn vind ik zeer jammer. Dit is iets waar ze zich misschien nog aan kunnen vastklampen. Dit zou een manier kunnen zijn om even hun zorgen aan de kant te schuiven maar zelfs deze bijna noodzakelijke ontspanning wordt hen afgenomen. Hier is werk aan de winkel!

Als leerkracht spelen wij hier ook een hele grote rol in. Het is ook onze taak om deze signalen op te vangen. Wij hebben deze kinderen vele uren, in de week, in de klas. Dus de verantwoordelijkheid ligt ook bij ons.

Je hoort dit onderwerp vaak in het nieuws en ik vind dit niet kunnen. oké, ik heb geen bezwaar tegen scheidingen. Er kunnen inderdaad problemen opduiken met je partner, waardoor je uit elkaar gaat. Maar de kinderen moeten hier de dupe niet van zijn. Zij kunnen er niets aan doen. Tot mijn grote verbazing zijn er heel wat kinderen die zelf de klacht binnen brengen. Dit had ik persoonlijk nog nooit gehoord. Hieruit trek ik mijn besluit: Als kinderen zelf de klacht binnen brengen, wil dit zeggen dat het al heel ver zit en gaat.