Adoptie lijkt een sprookje: arme kindjes worden uit de miserie getild om in België te genieten van een rooskleurige toekomst bij welgestelde ouders. Maar onder die mooie idealen schuilen droeve verhalen van fraude, ontvoeringen en misbruik. Yung Fierens (45) – zelf adoptiekind en voorzitter van belangengroep Critical Adoptees Front Europe (CAFE) – pleit voor een definitieve stopzetting van buitenlandse adopties. Recent leek de Wetstraat die weg op te gaan, maar na een politiek steekspel moest minister Wouter Beke zijn plannen inbinden, tot droefenis van Yung. ‘Niemand heeft zomaar recht op een kind.’

Yung is één van de duizenden Koreaanse kinderen die sinds de jaren 50 naar België zijn gebracht voor adoptie. Lang prees ze zich gelukkig. Tot de leugen uitkwam, en haar leven op zijn kop werd gezet.

YUNG FIERENS «Op mijn 30ste ontdekte ik dat ik geen weeskind was. Mijn biologische ouders leefden nog en ik bleek twee zussen en een broer te hebben. Mijn moeder had me zelfs nooit afgestaan voor adoptie.»
HUMO Hoe kan zoiets?

FIERENS «Mijn biologische ouders hadden een slecht huwelijk, dat na mijn komst nog meer onder druk kwam te staan. Ik was van bij mijn geboorte besmet met syfilis, met dank aan de avontuurlijke levenswandel van mijn vader, een gewelddadige alcoholist. Mijn gehuil veroorzaakte nog meer spanning in het gezin. Mijn moeder kreeg een postnatale depressie en verdween voor een paar weken. Een schande voor de familie, heette het. Daarop besliste mijn grootmoeder dat ik weg moest. Ze bracht me naar een weeshuis. Toen mijn moeder terug naar huis kwam, kreeg ze te horen dat ik gestorven was. Wat later zat ik, als baby van negen maanden, met honderden andere Koreaanse kinderen op het vliegtuig naar België.»
HUMO Wisten je adoptieouders in België dat je geen wees was?

FIERENS «Nee, ik stond officieel te boek als vondeling. Mijn ouders waren liefdevolle, hardwerkende mensen die hun twee adoptiekinderen het best mogelijke leven wilden bieden. Ik had een warme, zorgeloze kindertijd. Mijn eerste spreekbeurt in de kleuterklas ging over adoptie. Dat was thuis geen taboe. Mijn zus en ik mochten onze dossiers gewoon inkijken en er vragen over stellen. Maar als tiener werd ik onrustig. Ik had het gevoel dat er iets in mij wrong. Ook thuis merkte ik dat er dingen niet klopten. Mijn moeder lag elke maand huilend in bed als ze haar maandstonden kreeg – die herinnerden er haar telkens aan dat ze nooit biologische kinderen zou kunnen krijgen.

»Die terugslag komt vaak voor bij vrouwen die hebben geadopteerd om hun kinderwens te vervullen. Adoptie veegt het gemis aan een zwangerschap en bevalling van een eigen baby niet uit. Steeds meer adoptiemoeders slikken zelfs zware medicatie die de melkproductie opwekt, om hun adoptiekind de borst te kunnen geven. Dokters raden dat af, omdat die melk vergiftigd is door de medicijnen. Maar die vrouwen willen the full experience. Sommigen nemen de pil om niet meer te menstrueren in de negen maanden die voorafgaan aan de adoptie. Of ze wekken een vorm van schijnzwangerschap op met medicatie. Compleet geschift.»
HUMO Hoe ging je vader om met jouw rusteloosheid en het verdriet van je moeder?

FIERENS «Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij vooral akkoord was gegaan met adoptie om mijn moeder gelukkig te maken. Mijn ouders waren niet voorbereid op de problemen. Er was hen voorgespiegeld dat het allemaal vlotjes zou verlopen. Maar plots hadden ze een kind dat snel emotioneel werd en een ongezonde verlatingsangst had. Als een vriendinnetje te laat op de afspraak was, hing ik te kotsen boven de wc.»
HUMO Schrijf je dat toe aan je adoptie?

FIERENS «Ja. Uit onderzoek blijkt dat kinderen hersenschade oplopen als ze van hun moeder worden gescheiden. De hechting van een kind begint in de baarmoeder. Een baby herkent de stem, geur en hartslag van de moeder. Als dat plots wegvalt, ontwikkel je een trauma. Mijn omgeving vatte dat niet en vond mij een aansteller.»
MET MAMA IN BED
HUMO Hoe ontdekte je de waarheid over je verleden?

FIERENS «Op mijn 30ste vond ik de website van het Koreaanse weeshuis dat mij had afgestaan. Ik stuurde een mail en kreeg twee weken later een antwoord terug: ‘Je moeder is al twee jaar naar je op zoek’. De hemel viel op mijn hoofd.

»Op haar sterfbed had mijn grootmoeder alles opgebiecht: zo kwam mijn moeder te weten dat ik nog leefde. Ze was woedend. Ze heeft mijn vader verlaten en contact opgenomen met het weeshuis. Ze beloofden naar mij op zoek te gaan, maar er gebeurde niets. Tot ik contact opnam. Weeshuizen wachten bijna altijd tot beide partijen aankloppen. Ze willen zo weinig mogelijk reünies, om stinkende potjes gedekt te houden.»
HUMO Zijn dat er zoveel?

FIERENS «Ja! Veel Koreaanse geadopteerden hebben soortgelijke verhalen.

»Mijn dossier was vervalst: de namen en adressen van mijn familieleden waren geschrapt. Andere geadopteerden kregen van het weeshuis te horen dat hun dossier vernietigd was bij een brand, of onleesbaar geworden door een waterlek. Ik ken adoptie-kinderen die al meer dan twintig jaar proberen om hun papieren in handen te krijgen.»
HUMO Je ging je ouders, zussen en broer bezoeken. Hoe was die hereniging?

FIERENS «Moeilijk. Mijn moeder behandelde me als een baby: ze gaf me te eten en wilde dat ik bij haar in bed zou slapen – het is een Koreaanse traditie dat kindjes tot hun 8ste bij de mama in bed liggen. Achteraf vertelde een psycholoog me dat mijn biologische moeder zo reageerde omdat ze een trauma had opgelopen: ze zag me niet als volwassene, maar als de baby die ze járen geleden was kwijtgespeeld. Ik wist niet hoe ik daarmee moest omgaan, en voor mijn moeder voelde mijn verzet alsof ze mij een tweede keer verloor.

»Ik was ook te luid voor een Koreaanse. Ik droeg T-shirts met korte mouwen, rookte, lachte zonder hand voor mijn mond. Mijn familie corrigeerde me voortdurend, maar als 30-jarige pik je dat niet. Op tv stelt men zo’n hereniging vaak romantisch voor: ‘Ze vielen elkaar in de armen en leefden nog lang en gelukkig.’ In de praktijk loopt het vaak anders.»
HUMO Ook met je vader liep het niet goed.

FIERENS «Hij dronk niet meer en had zijn leven gebeterd, maar zijn ogen waren poelen van verdriet. Hij boog zijn hoofd, telkens wanneer hij me zag: hij werd verteerd door schuldgevoelens, ook al ontkende hij dat hij een aandeel had in mijn ontvoering.

»Weet je, de schaamte van mijn vader is sterk aanwezig in de héle Koreaanse maatschappij. Als ik op restaurant zeg dat ik een adoptiekind ben, krijg ik gratis te eten. Ook hotels bieden kortingen aan. Korea heeft sinds de jaren 50 meer dan 250.000 kinderen uitgestuurd naar het Westen. De bevoegdheid adoptie viel onder het ministerie van handel en economie – dat zegt toch alles?

»De banden tussen Korea en België zijn sterk. Wij zijn hier met 4.000 geadopteerden die destijds als koopwaar werden verhandeld, waarschijnlijk in ruil voor containers bier en chocolade. Het gekke is: ondanks de schaamte gaat Zuid-Korea door met die adopties.»
HUMO Hoe reageerden je adoptieouders op het nieuws dat je geen weeskind was?

FIERENS «Het heeft hen ge--kraakt. Ik zie het nog zo voor mij: hoe mijn vader in tranen uitbarstte, hoe hij zijn vuisten balde en zijn kneukels spierwit werden. Acht jaar later is hij gestorven, als een verbitterd man. Hij voelde zich bedot. Vier weken na zijn dood had ik met mijn moeder nog eens een gesprek over mijn adoptie. Ze vroeg of ik me had verzoend met het verleden, en het leven dat ik hier had. Toen ik ‘ja’ zei, fleurde ze op. Een zeldzaam moment, want ook zij vocht al jaren tegen verdriet en schuldgevoelens. De volgende dag stierf ze, totaal onverwacht.

»Ik ben tien jaar lang door een emotionele beerput gekropen. Eerst beleefde ik de uitgestelde rouw die ik als baby nooit bewust had ervaren. Na de dood van mijn adoptieouders kreeg ik een nieuwe klap. Veel adoptiekinderen lijden aan een posttraumatisch stresssyndroom: als wij met verlies worden geconfronteerd, komt dat tien keer harder binnen. Sindsdien voel ik weer de behoefte om het contact met mijn biologische ouders te herstellen. Tijdens de coronaperiode dacht ik vaak: stel dat ze nu ziek worden en sterven, zonder dat ik nog eens heb geprobeerd om hen in mijn leven te hebben… Dat zou ik mezelf niet vergeven.»
A LA JOLIE
HUMO Als voorzitter van de belangengroep CAFE pleit je voor een definitieve stop op buitenlandse adoptie. Waarom zo radicaal?

FIERENS «Het misbruik is te omvangrijk. Het begon al in de jaren 50, toen Belgische paters en nonnen de bastaardkinderen van de blanke kolonialen meenamen naar België. Die kinderen waren het levende bewijs van de wandaden van de witte man en moesten uit het straatbeeld verdwijnen. Ze werden massaal ontvoerd, zonder toestemming van de moeder.

»Veel gezanten van de katholieke kerk hebben het bont gemaakt tijdens hun missies: ze zaten bij de bron en konden arme kindjes een beter leven bieden, dicht bij God, en er nog een pak poen mee verdienen ook. In Gent had je de corrupte pater Eugène Delooz. Hij regelde adopties vanuit India en werkte nauw samen met de weeshuizen van Moeder Teresa. Haar netwerk ontvoerde kinderen, duwde ze in weeshuizen en verkocht ze aan Delooz. Zoals hij waren er veel ‘brave weldoeners’ die kindjes leverden aan katholieken, wereldverbeteraars en vredesactivisten.»
HUMO De bedoeling van die mensen was meestal toch nobel? Kinderen behoeden voor een gruwelijk lot.

FIERENS «Klopt, maar heel snel verwerd adoptie tot een alternatief voor een onvervulde kinderwens. De laatste twintig jaar is er ook een cultuur ontstaan waarin adoptiekinderen worden gezien als statussymbolen. Als jij met twee Ethiopische kindjes rondloopt, weet ik dat je voor 50.000 euro kinderen bij je hebt. Sterren zoals Angelina Jolie en Madonna hebben een verzámeling adoptiekinderen aangelegd. Daarmee onderstrepen ze hun imago van wereldverbeteraars. Tegenwoordig is het hip om een ‘zwartje’ of een ‘Aziaatje’ in huis te hebben. De stempel ‘rijke mens met een hart’ krijg je er gratis bij.»
HUMO Maar wellicht is het leven voor een weeskind stukken beter bij Angelina Jolie?

FIERENS «Het probleem is dat 80 procent van de kinderen in weeshuizen geen weeskinderen zíjn! Zoals Maddox, het eerste adoptiekind van Jolie. De docu ‘The Stolen Children’ die binnenkort uitkomt, toont aan dat hij geen wees was. Maddox komt uit een netwerk van Cambodjaanse weeshuizen dat kinderen ontvoerde, of voor een appel en een ei wegkocht bij hun ouders, om ze daarna voor grof geld te verkopen aan Amerikaanse ouders.

»Er is een heuse ‘wezenindustrie’ ontstaan in Cambodja. Vanuit hotels en guesthouses worden toeristische tours georganiseerd. Voor 20 euro stap je op een bus, krijg je een rondleiding in een weeshuis en mag je met de kindjes spelen. Ik heb zo’n tour gevolgd, uit nieuwsgierigheid. Die kinderen waren afgericht als hondjes. Ze spraken zelfs een mondje Engels. Na een tijd legde de directeur van het weeshuis een plan op tafel voor een nieuwe turnzaal die hij wilde bouwen voor de kinderen. En dan ging de pet rond. Voor het buitengaan, werden we ook nog in een souvenirshop geduwd waar je gehaakte portemonneetjes kon kopen die de kindjes zogezegd hadden gemaakt. Net Disneyland. De rijke Amerikanen liepen daar zo in.

»In India en Sri Lanka kunnen weeskinderen niet in het adoptiecircuit terechtkomen. De moeder moet namelijk afstand doen van haar kind. Wat doen de weeshuizen? Ze betalen vrouwen om naar de rechtbank te stappen met een baby die niet van hen is, om er afstand van te doen.»
HUMO Die praktijken zijn verschrikkelijk. Maar veel adoptiekinderen krijgen hier liefde, onderdak en eten. Zouden ze ginder beter af zijn?

FIERENS «Iedereen kijkt altijd naar het financiële, maar elke mens heeft ook een spirituele en emotionele kant. Die wordt bij adoptie telkens vergeten. Als materiële welstand het enige criterium is, waarom staan wij dan niet toe dat Chinese miljardairs ónze kinderen uit de armoede weghalen? Stel je voor dat een Saoedische prins hier twee Vlaamse kindjes laat ontvoeren, waarna een Saoedische rechter oordeelt dat die kinderen niet teruggebracht moeten worden, omdat ze daar beter af zijn. België zou op zijn kop staan. Maar bij arme Afrikanen en Aziaten vinden we dat normaal.»
HUMO Wat met de emotionele en spirituele schade?

FIERENS «Bij buitenlandse adoptie worden alle banden doorgesneden. Traumapsychologen zijn het eens dat dat trauma’s veroorzaakt. Kinderen worden bij hun moeder weggerukt en vanuit het warme Afrika in het putje van de winter gedropt in het koude België. Ze hebben een andere geur- en smaakbeleving, zijn een Afrikaans dieet gewend. Hier krijgen ze een boterham met choco. Velen kunnen ons klimaat niet aan en worden ziek. Hun kroezelhaar wordt verwaarloosd, omdat hun ouders niet weten hoe ze dat moeten verzorgen.

»De internationale studies naar de gevolgen van adoptie schetsen een dramatisch beeld. Positief is dat geadopteerden het maatschappelijk nauwelijks slechter doen dan andere kinderen: ze studeren goed, stichten een gezin, hebben een job en functioneren goed in de maatschappij. Maar depressies, verslavingen, persoonlijkheidsstoornissen en zelfmoord komen veel vaker voor. Deels is dat te wijten aan het falen van de overheid, die nooit nazorg heeft voorzien. Daar zijn geen excuses voor. In de jaren 80 waarschuwde de Nederlandse professor René Hoksbergen al dat ‘we hier een generatie kinderen aan het opvoeden zijn met zware traumatische problemen’.»
HUMO Het klikt wellicht ook niet altijd tussen adoptiekind en -ouders.

FIERENS «Nee. Veel ouders hebben onrealistische verwachtingen. Ze hebben jaren gewacht, veel geld betaald en verwachten een modelkind waarmee ze onmiddellijk een affectieve band kunnen opbouwen. Die kinderen worden op de luchthaven al doodgeknuffeld. Bij mijn aankomst in België zat er thuis een ontvangstcomité klaar en werd ik als een pop van schoot naar schoot doorgegeven. Het resultaat zie je op mijn kinderfoto’s: voor mijn 3 jaar is er geen enkele waarop ik lach.

»Als baby kon ik me niet verzetten, maar oudere kinderen kunnen dat wel. En dan loopt het mis. Adoptieouders eisen dat hun kind hen leuk vindt. Gaat dat proces niet snel genoeg, dan wordt dat kind gelabeld als een onhandelbaar probleemgeval.»
HUMO Er zijn ook verhalen over mishandeling en seksueel misbruik bij geadopteerden.

FIERENS «Ik ken een Colombiaans meisje van wie de vader dit jaar voor assisen is veroordeeld, omdat hij een incestueuze relatie had met zijn twee adoptiedochters. De meisjes werden ook psychologisch mishandeld door hun adoptiemoeder, die op een ziekelijke manier bezig was met uiterlijke perfectie. De jongste rebelleerde en zit nu in de psychiatrie, de oudste verliet het ouderlijk huis met enkel de kleren die ze op dat moment aanhad. Toen ze het geld vroeg dat ze met vakantiejobs had verdiend, werd dat geweigerd. Van het OCMW kreeg ze geen leefloon: haar adoptiemoeder had haar invloed aangewend om dat te verhinderen.»
HUMO Via welke adoptiedienst verliep jouw adoptie?

FIERENS «Via een ngo waarvan de licentie is ingetrokken. Maar elke Belgische adoptiedienst heeft boter op het hoofd. Zelfs buitenlandse ambassades hebben meegewerkt aan illegale adopties. Een Chileens meisje heeft daar bij ons over getuigd. Ze was na de dood van haar adoptiemoeder op zoek gegaan naar haar biologische familie. Via sociale media kwam ze in contact met haar grootmoeder. Die vertelde dat ze drie dagen na haar geboorte uit een ziekenhuis in Concepcíon werd ontvoerd. De moeder, die al een zoon had, stemde nooit in met adoptie en ging intensief op zoek naar haar. Maar ze werd bedreigd door een rechter: als ze niet stopte met zoeken, zou ze ook haar zoon verliezen. Het meisje heeft sterke aanwijzingen dat ze werd ontvoerd in opdracht van het Belgische consulaat. Ze heeft daar zeven maanden verbleven, voor ze werd geadopteerd.»
HUMO Waarom zouden Belgische diplomaten dat doen?

FIERENS «Voor het geld. Of om personeelsleden te plezieren. Ook medewerkers van ngo’s nemen graag een hulpeloos kindje mee naar huis. Na elke humanitaire ramp gaan de adoptiecijfers de hoogte in.»
HUMO Tot midden de jaren 90 gebeurden in Belgische ziekenhuizen ‘wilde adopties’. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

FIERENS «Enkele katholieke ziekenhuizen, waaronder Sint-Vincentius in Mortsel, hadden lijsten met namen van mensen die graag een kindje wilden. De dokters kregen de eerste keuze, daarna kwamen verpleegkundigen, familieleden en vrienden van het personeel. Als een ongewenst kindje werd geboren, ging men die lijsten af, tot er iemand werd gevonden. De ‘ouders’ mochten dat kind onmiddellijk ophalen, zonder screening. De adoptieprocedure werd nadien wel geregeld. Al die praktijken zijn vandaag illegaal, maar ik sluit niet uit dat het nog gebeurt.»
DE BOCHT VAN BEKE

Vanwege de vele misbruiken stelde de vorige Vlaams minister van Welzijn, Jo Vandeurzen, een onderzoekspanel aan om het adoptiesysteem grondig uit te vlooien. Begin september presenteerden de experts, onder leiding van VUB-professor Gerrit Loots, hun rapport. Hun conclusie: het systeem is te gevoelig voor fraude, wantoestanden en financieel gewin. Ze pleitten voor een grondige hervorming en een tijdelijke stop van twee jaar voor buitenlandse adopties. Op een persconferentie schaarde Vandeurzens opvolger Wouter Beke zich achter hun aanbevelingen. Dat zorgde voor een golf van protest bij adoptiediensten en -ouders. Negen dagen later moest Beke inbinden, onder druk van de N-VA en Open VLD. De tijdelijke stop verdween in de prullenmand.

FIERENS «Wij waren euforisch na de aankondigingen van Beke. Ik liet tranen van geluk, terwijl ik tientallen oproepen en berichten kreeg. Eindelijk werd ons leed erkend.

»Maar dan, negen dagen later, volgde een politieke koehandel waarmee alle hoop van tafel werd geveegd. Dat veroorzaakte een collectieve depressie. Ik heb voor een geadopteerde naar de Zelfmoordlijn gebeld, omdat ik vreesde dat ze zichzelf iets zou aandoen. In heel wat adoptiegezinnen barstte de bom. Sommige kinderen vertrokken met slaande deuren en braken voorgoed met hun adoptieouders, omdat ze hun geen steun boden.»
HUMO Wat vond je zo goed aan het onderzoeksrapport?

FIERENS «Het rapport stelt een belangrijke verandering voor: adoptie moet bekeken worden vanuit het belang van het kind, niet van de wensouders. Je moet zorgen dat een kind een thuis krijgt, niet dat een thuis een kind krijgt. Die filosofie zit ook vervat in het Haags Adoptieverdrag dat België in 1995 heeft ondertekend, maar onvoldoende wordt toegepast.»
HUMO De N-VA en Open Vld waren tegen de tijdelijke stop. ‘We mogen het kind niet met het badwater weggooien,’ zeiden de parlementsleden Maurits Vande Reyde (Open VLD) en Lorin Parys (N-VA).

FIERENS (boos) «Een afschuwelijke uitdrukking voor zo’n gevoelig onderwerp. Vande Reyde zei in het parlement ook: ‘Als wij die kinderen niet adopteren, doen andere landen het wel.’ Pas die redenering toe op seksueel misbruik – ‘Als wij die vrouwen niet verkrachten, doen anderen het wel’ – en iedereen is gechoqueerd. Maar bij adoptie is dat blijkbaar een valabel argument.

»Een pauze van twee jaar is nodig om het hele systeem te veranderen. Wensouders moeten nu al tien jaar wachten op een buitenlands adoptiekind. Is het dan zo erg om nog wat langer te wachten, in de wetenschap dat je dan zeker bent dat alles correct verloopt? Ik hoor van veel adoptieouders dat ze daarmee akkoord gaan, maar dat ze niet durven te praten uit angst voor represailles van de adoptiediensten. Die vechten nu voor hun voortbestaan, hoewel de experts voorschrijven dat we adopties beter in handen geven van de overheid.»
HUMO De markt van adoptiebureaus is niet groot meer. Jaarlijks gaat het nog om amper een dertigtal buitenlandse adopties.

FIERENS «Maar de prijs van die kinderen stijgt. Ze zijn goudklompjes waarvoor wensouders tot 80.000 euro betalen.»
HUMO De regering belooft nog altijd een hervorming van de sector, waarbij de wanpraktijken worden aangepakt. Wat is daar mis mee?

FIERENS «Wij zijn bang dat het een maat voor niets wordt. Het Vlaams Centrum voor Adoptie (VCA) moet de herkomstlanden extra screenen, maar dat wil zeggen dat het zijn eigen werk moet controleren! Hebben zij er belang bij om drastisch te snoeien in de aanvoer?

»Het is ook opmerkelijk dat de adoptiedienst Ray of Hope rustig mag doorgaan met adopties vanuit Ethiopië. Het onderzoek van de experts is er gekomen naar aanleiding van de wanpraktijken in de dossiers van 936 Ethiopische adoptiekinderen die tussen 1997 en 2017 naar hier werden gebracht. De fraude is bewézen. Het ging om ontvoeringen, leugens over leeftijden, analfabete ouders die niet wisten dat ze met een vingerafdruk hun kind voorgoed afstonden… Toch werd nog geen enkele betrokken adoptiedienst gesanctioneerd. Dat stemt weinig hoopvol, ook al voel ik dat Wouter Beke zoveel mogelijk aanbevelingen van de experten wil uitvoeren.»
HUMO Heeft zijn steun je verrast?

FIERENS «Toch wel. Beke is nu de held van onze gemeenschap. Een cynicus zou zeggen dat hij het slim heeft gespeeld: misschien wist hij dat N-VA en Open VLD zo’n adoptiestop zouden afwijzen en nam hij de vlucht vooruit, om te scoren bij tienduizenden geadopteerden. Toch heb ik tijdens onze ontmoetingen gevoeld dat Beke het meent.»
HUMO Wat zijn de motieven van Parys en Vande Reyde?

FIERENS «Vande Reyde volgt gewoon de partij-instructies. Parys heeft zelf twee adoptiekinderen en voelt zich wellicht geroepen om de belangen van de LGBTQ-gemeenschap te verdedigen, die tegenwoordig veel kandidaat-adoptieouders telt. Blijkbaar vindt men het een morele plicht om die groep te geven wat hun jarenlang werd ontzegd. Dat vind ik een foute redenering. Iedereen heeft het recht zich voort te planten, en ook holebi’s kunnen goede ouders zijn, maar niemand heeft recht op een kind.»
HUMO De experten hadden voorgesteld om de pool voor pleegkinderen en adoptiekinderen samen te voegen. Ook dat is door de N-VA en Open VLD van tafel geveegd.

FIERENS «Heel jammer. Het is obsceen dat er in Vlaanderen zo’n groot tekort is aan pleeggezinnen. Alle wensouders voor adoptie roepen dat ze een kindje een warme thuis willen bieden. Waarom accepteren ze dan geen pleegkind? Ze krijgen die mogelijkheid aangeboden, maar de meesten weigeren. Het enige verschil is dat een adoptiekind een bezít is en een pleegkind niet.»
HUMO Je was ook niet te spreken over het adoptiedebat in ‘De zevende dag’.

FIERENS «Eén kritisch adoptiekind zat daar tegenover drie activisten uit het pro-kamp, onder wie Lorin Parys en Erika Beek, de voorzitster van Ray of Hope. Dat was een ongelijke strijd. Ik heb het moeilijk met de kritiekloze manier waarop de media adoptie behandelen.

»Ik vrees dat ook de aflevering van ‘Durf te vragen’ over adoptie oppervlakkige televisie wordt. Siska Schoeters vraagt geadopteerden wie nu hun échte ouders zijn, de biologische of de adoptie-ouders. Dat is kwetsend. Zelf werd ik gevraagd voor het programma ‘Waar is Mark’? van Lidewij Nuitten. Maar ik haalde de uitzending niet, omdat ik te kritisch was.»
HUMO Waarom doet de VRT dat?

FIERENS «Ze weten dat adoptie een beladen thema is dat een storm kan doen losbarsten: adoptiediensten en -ouders zijn zeer militant.

»Weet je, ik word boos als niet-geadopteerden ons vertellen hoe wij ons moeten voelen. ‘Wees toch blij, ginds zou je het veel slechter hebben gehad.’ Op Facebook worden wij terechtgewezen door adoptiemoeders die ons onbeleefd en ondankbaar noemen. Wij zijn volwassen mensen, niemand moet ons komen vertellen dat wij moeten zwijgen over de schandalige praktijken waarvan wij het slachtoffer zijn geworden.»
HUMO Toch zijn er nog geadopteerden die positief naar hun parcours kijken. Hoe verklaar je dat?

FIERENS «Sommigen blijven steken in die dankbaarheid. Ze durven niet tegen hun adoptieouders in te gaan. Bij de pistolets op zondag mag het woord ‘adoptie’ niet vallen, het sprookje wordt levendig gehouden. Dat heeft te maken met loyaliteit: tegenover de ouders, de grootouders die destijds centen hebben bijgelegd, de maatschappij die ons altijd heeft ingeprent wat een gelukzakken we zijn. Als kind prent je dat in je hoofd. Heel België heeft je zogezegd gered. Het heeft me jaren gekost om daarvan los te komen. Steeds meer geadopteerden staan op en verzetten zich. Een grote stroom Koreaanse adoptiekinderen is zelfs teruggekeerd naar hun land van herkomst.»
HUMO Voel jij je hier thuis?

FIERENS «Ja, maar het is dubbel. Ik ben een rusteloze ziel, daarom heb ik een job gekozen waarvoor ik veel mag reizen. Ik ben zoals veel geadopteerden: uiterlijk leid ik een stabiel leven, innerlijk woedt er van alles. De voorbije weken zijn zwaar geweest voor mij, en ik bereid me al voor op de tsunami aan reacties die na dit interview zal volgen. Maar we mogen ons de mond niet laten snoeren. We nemen het niet alleen op voor geadopteerden, maar ook voor de vele adoptieouders die de dupe zijn geworden van een systeem dat hen onterecht het grootste geluk voorspiegelde.»

Datum: 10/10/2021
Bron: Humo
https://www.humo.be/nieuws/duizende...olade~bba56385/