1 Belg op 4 lijdt aan chronische pijn

1 op 5 Europeanen lijdt aan chronische pijn, maar in België stijgt dat aantal tot 1 op 4, zo blijkt uit een nieuwe Europese studie. De resultaten tonen aan dat veel mensen met chronische pijn in stilte lijden. Deze ernstige aandoening blijft vaak onbegrepen, wordt verkeerd gediagnosticeerd en niet juist behandeld. Met de campagne 'Can you Feel My Pain', willen een aantal Europese gezondheidsorganisaties reageren om de levenskwaliteit en de rechten van dergelijke patiënten te verbeteren.

Rugproblemen (67%), gewrichtspijnen (59%), nekpijn (30%), fibromyalgie (21%) en artritis (23%) zijn de vijf belangrijkste oorzaken van pijn voor Belgische chronische pijnpatiënten. Bijna elk van die aandoeningen komt hier significant vaker voor dan in de rest van Europa. Bovendien zegt 55% van de chronische pijnpatiënten dat hun pijn niet op een adequate manier aangepakt wordt en ook hier scoort België slechter dan het Europese gemiddelde (38%) .

Impact
Die situatie heeft een duidelijke impact op de werk- en leefomgeving van de patiënten: 68% voelt een enorme druk om snel weer aan de slag te gaan wanneer ze ziek thuis zitten, 28% heeft schrik dat ze hun job zullen kwijt raken en 21% zegt zelfs niet in staat te zijn te werken omwille van hun aandoening. Patiënten lijden ook onder het feit dat ze niet 'au sérieux' genomen worden: 50% denkt dat de buitenwereld twijfelt aan de echtheid van de pijn, 26% is zelfs al beschuldigd van het valselijk gebruiken van pijn als argument om niet te hoeven werken. 39% zegt dat hun aandoening een negatieve invloed heeft op hun relatie met vrienden en familie en 31% zegt zich ronduit sociaal geïsoleerd te voelen.

Inkomen
Het feit dat mensen niet of nauwelijks in staat zijn om te gaan werken, heeft uiteraard een negatieve impact op hun inkomen. En dat terwijl de behandelingskosten voor de patiënt ook bijzonder hoog kunnen oplopen. Er zijn in België nog geen studies uitgevoerd om de maatschappelijke kost voor chronische pijn te becijferen, maar uit een prospectieve studie bij neuropatische pijnpatiënten in Belgische pijncentra bleek dat de gemiddelde kost per maand voor een patiënt op zo'n 438,4 euro lag. En jaarlijks kost het absenteïsme de maatschappij 4.429 euro per patiënt.

Welke arts?
Volgens Prof. dr. Steven Simoens van het Onderzoekscentrum voor Farmaceutische Zorg en Farmaco-economie aan de KUL is er nog altijd geen duidelijk aanspreekpunt voor een patiënt met chronische pijn. "Een depressieve patiënt kan terecht bij een psychiater, een diabetes patiënt bij een endocrinoloog, maar bij welke arts kan een patiënt met chronische pijn op consultatie gaan? Er moet een gedegen nieuw beleid komen rond de behandeling van chronische pijn, met de ontwikkeling van een zorgpad voor de diagnose en behandeling van patiënten met chronische pijn".

Behandeling
Chronische pijnpatiënten in België zoeken hun heil voornamelijk in medicatie (73%), fysiotherapie (32%) en osteopathie (20%). Vooral bij de laatstgenoemde is België een absolute koploper: het Europese gemiddelde ligt hier slechts op 7%. En om hulp te zoeken, kloppen de Belgische patiënten hoofdzakelijk aan bij de huisarts (75%) of specialist (73%).

Nochtans bracht de recente Europese studie rond chronische pijn aan het licht dat 91% van de huisartsen meer opleiding en richtlijnen over de behandeling van patiënten met chronische pijn wensen. De afgelopen 12 maanden volgden de Belgische huisartsen slecht 3,8 uur opleiding over het herkennen, behandelen en begeleiden van chronische pijn, wat een stuk onder het Europese gemiddelde ligt (10,8 uur).

Campagne
Om de problematiek extra onder de aandacht te brengen, startte geneesmiddelenproducent Pfizer, in samenwerking met toonaangevende patiëntenverenigingen en maatschappelijke organisaties uit heel Europa, de bewustmakingscampagne en petitieactie 'Can you feel my pain?' die tot doel heeft de levenskwaliteit en de rechten van patiënten te verbeteren.

Info
Wie meer informatie wenst rond deze Europese studie of zijn persoonlijke ervaring met chronische pijn wil delen of de petitie wil tekenen, kan terecht op www.mijnpijn.be. (lvl)

Bron: www.hln.be

Persoonlijke mening

In het artikel staat er dat 28% van de personen in kwestie angst heeft om zijn/haar job te verliezen. Dit is nog maar eens het bewijs dat er in onze samenleving aan niets anders dan geld in het laatje brengen wordt gedacht. Werkgevers die hun werknemers ontslagen vanwege een "beperking" (bijvoorbeeld: CVS,...) komen jammer genoeg maar al te vaak voor.
Ik begrijp de angst van die mensen daarom volledig.

Wat ook in het artikel aangehaald wordt is dat er dringend een nieuw beleid moet komen. Hier ben ik het volledig mee eens, deze mensen worden te weinig begeleidt en geholpen in onze maatschappij. Ik hoop dan ook dat dit onderzoek heel wat reacties teweegbrengt en dat er dan ook uiteindelijk echt iets mee gedaan wordt.

Dat er al een campagne is opgestart vind ik persoonlijk een heel goed idee, zo weten mensen ten minste dat deze "ziekte" bestaat en kunnen ze er rekening mee houden in de toekomst.

Ik vraag me toch eerder af waarom de cijfers bij ons hoger liggen dan bij andere Europese landen. Is het de manier waarop Belgen leven, de reden dat het bij ons hoger ligt? Of zijn wij als Belgen "gewoon kleinzerig" ten opzichte van andere landen. Ik vind het heel spijtig voor hen die het echt hebben en er ook werkelijk onder lijden. Maar ik vermoed ook dat er heel veel zijn die doen alsof, of het erger maken dan het werkelijk is als ze naar de dokter gaan voor een diagnose om toch maar gediagnostiseerd te worden. Ik veronderstel dat zij die gediagnostiseerd worden gelabeld worden als procentueel invalide en dus geld trekken.

Mijn moeder lijdt er toevallig ook aan en vertelt mij altijd, blijven door gaan. Je leert er wel mee leven. Er zijn ook tijden dat zij haar bed niet uitkan. Maar merendeel verbijt ze de pijn. Want ze vindt niet dat ze haar leven kan leven in haar bed. Omdat ze pijn heeft.

__________________
"These are my principles. If you don't like them, I have others." - G. Marx.

Het valt inderdaad op dat de cijfers bij ons veel hoger liggen. Ik ben er zeker van dat er gevallen zijn waarbij het veel erger lijkt dan het werkelijk is. Sommige mensen profiteren echt van zulke omstandigheden om bijvoorbeeld enige tijd niet meer te moeten gaan werken. Hierdoor worden de mensen die echt lijden aan chronische pijn, soms niet genoeg ondersteund. Mensen met chronische pijn moeten voldoende begeleid worden! Het is niet makkelijk om bijna de hele tijd een gevoel van pijn te hebben. Veel pijnpatiënten krijgen te horen dat ze moeten "leren leven" met deze steeds aanwezige pijn. Hoe dat moet, wordt er vaak niet bij verteld.

Chronische pijn is dan ook een afzonderlijke ziekte met zijn eigen specifieke problemen en gevolgen (vb. toenemende fysieke, mentale en sociale problemen). Dit alles maakt dat leven met chronische pijn niet eenvoudig is. De behandelend arts moet moeite willen doen om de juiste behandeling te vinden. Chronische pijn kan tot op een leefbaar niveau verlicht worden, waardoor het leven zelf voor de patiënt dus toch aangenaam kan zijn.