-> Dit is een Engelstalig artikel van de BBC, scroll naar beneden voor de Nederlandse vertaling en mijn mening.


(Copyright: Thinkstock)

… and does Google and Wikipedia make it better or worse? Studies show that other people and tools influence our brain power as much as our own minds.

We like to think our intelligence is self-made; it happens inside our heads, the product of our inner thoughts alone. But the rise of Google, Wikipedia and other online tools has made many people question the impact of these technologies on our brains. Is typing in the search term, “Who has played James Bond in the movies?” the same as knowing that the answer is Sean Connery, George Lazenby, Roger Moore, Timothy Dalton, Pierce Brosnan and Daniel Craig (… plus David Niven in Casino Royale)? Can we say we know the answer to this question when what we actually know is how to rapidly access the information?

I’ve written before about whether or not the internet is rewiring our brains, but here the question is about how we seek to define intelligence itself. And the answer appears to be an intriguing one. Because when you look at the evidence from psychological studies, it suggests that much of our intelligence comes from how we coordinate ourselves with other people and our environment.

An influential theory among psychologists is that we're cognitive misers. This is the idea that we are reluctant to do mental work unless we have to, we try to avoid thinking things though fully when a short cut is available. If you've ever voted for the political candidate with the most honest smile, or chosen a restaurant based on how many people are already sitting in there, then you've been a cognitive miser. The theory explains why we'd much rather type a zipcode into a sat-nav device or Google Maps than memorise and recall the location of a venue – it's so much easier to do so.

Research shows that people don't tend to rely on their memories for things they can easily access. Things like the world in front of our eyes, for example, can be changed quite radically without people noticing. Experiments have shown that buildings can somehow disappear from pictures we're looking at, or the people we're talking to can be switched with someone else, and often we won't notice – a phenomenon called “change blindness”. This isn't as an example of human stupidity – far from it, in fact – this is an example of mental efficiency. The mind relies on the world as a better record than memory, and usually that's a good assumption.

As a result, philosophers have suggested that the mind is designed to spread itself out over the environment. So much so that, they suggest, the thinking is really happening in the environment as much as it is happening in our brains. The philosopher Andy Clark called humans "natural born cyborgs", beings with minds that naturally incorporate new tools, ideas and abilities. From Clark's perspective, the route to a solution is not the issue – having the right tools really does mean you know the answers, just as much as already knowing the answer.

Society wins

A memory study by Daniel Wegner of Harvard University provides a neat example of this effect. Couples were asked to come into the lab to take a memorisation test. Half the couples were kept together, and half were reassigned to pair up with someone they didn't know. Both groups then studied a list of words in silence, and were then tested individually. The pairs that were made up of a couple in a relationship could remember more items, both overall and as individuals.

What happened, according to Wegner, was that the couples in a relationship had a good understanding of their partners. Because of this they would tacitly divide up the work between them, so that, say, one partner would remember words to do with technology, assuming the other would remember the words to do with sports. In this way, each partner could concentrate on their strengths, and so individually they outperformed people in couples where no mental division of labour was possible. Just as you rely on a search engine for answers, so you can rely on people you deal with regularly to think about certain things, developing a shared system for committing items to memory and bringing them out again, what Wegner called “transactive memory”.

Having minds that work this way is one of the great strengths of the human species. Rather than being forced to rely on our own resources for everything, we can share our knowledge and so pool our understanding. Technology keeps track of things for individuals so we don't have to, while large systems of knowledge serve the needs of society as a whole. I don't know how a computer works, or how to grow broccoli, but that knowledge is out there and I get to benefit. And the internet provides even more potential to share this knowledge. Wikipedia is one of the best examples – an evolving store of the world's knowledge for which everyone can benefit from. I use Wikipedia every day, aware of all the caveats of doing so, because it supports me in all the thinking I do for things like this column.

So as well as having a physical environment – like the rooms or buildings we live or work in – we also have a mental environment. Which means that when I ask you where your mind is, you shouldn’t point toward the centre of your forehead. As research on areas like transactive memory shows, our minds are made up just as much by the people and tools around us as they are by the brain cells inside our skull.

Source: BBC
Author: Tom Stafford

Vertaling;

... En maken Google en Wikipedia het beter of slechter? Studies tonen aan dat andere mensen en werktuigen (zoals wikipedia bv.) evenveel invloed hebben op onze hersenen macht dan onze eigen geest.

We gaan er graag vanuit dat onze intelligentie behaald wordt door ons eigen toedoen, het gebeurt in ons hoofd, puur het product van onze innerlijke gedachten. Maar de opkomst van Google, Wikipedia en andere online tools heeft veel mensen de impact van deze technologieën op onze hersenen in vraag doen stellen. Is het typen in de zoekterm: "Wie heeft James Bond gespeeld in de film?" Hetzelfde als weten dat het antwoord Sean Connery, George Lazenby, Roger Moore, Timothy Dalton, Pierce Brosnan en Daniel Craig (... plus David Niven in Casino Royale)is? Kunnen we zeggen dat we het antwoord op deze vraag kennen als het enige dat we eigenlijk weten is hoe en waar snel toegang tot de informatie te vinden?

Ik heb in het verleden al over de vraag of het internet de nieuwe bedrading van onze hersenen is, geschreven, maar hier is de vraag over hoe we intelligentie zelf wilen definiëren. En het antwoord is intrigerend. Want als je kijkt naar het bewijsmateriaal van psychologische studies, suggereert het dat veel van onze intelligentie komt van hoe we onszelf coördineren met andere mensen en ons milieu.

Een invloedrijke theorie bij psychologen is dat we cognitieve vrekken zijn. Dit is het idee dat we het mentale werk vermijden indien mogelijk, we proberen te vermijden te denken wanneer er een kortere weg beschikbaar is. Als je ooit hebt gestemd voor de politieke kandidaat met de meeste eerlijke glimlach, of een restaurant hebt gekozen op basis van hoeveel mensen er al zitten , dan heb je al als een cognitieve vrek geredeneerd. De theorie verklaart waarom we een postcode veel liever in een navigatiesysteem of Google Maps typen dan te onthouden en de herinneren aan de locatie van een plek - het is zo veel makkelijker om dit te doen.

Uit onderzoek blijkt dat mensen niet neigen om op hun geheugen te vertrouwen voor de dingen die ze makkelijk anders kunnen bereiken. Dingen zoals de wereld voor onze ogen, bijvoorbeeld, kunnen heel radicaal veranderd worden zonder dat mensen dit merken. Experimenten hebben aangetoond dat gebouwen op de ene of andere manier kunnen verdwijnen uit foto’s waar we naar kijken, of de mensen met wie we in gesprek zijn gewisseld kunnen worden met iemand anders, en vaak zonder dat we dit merken - een fenomeen genaamd "verandering blindheid". Dit is niet een voorbeeld van menselijke domheid - integendeel zelfs – dit is een voorbeeld van mentale efficiëntie. De geest is vertrouwd op de wereld als een betere opslag dan het geheugen, en meestal is dat een goede veronderstelling.

Daardoor hebben filosofen gesuggereerd dat de geest ontworpen is om zichzelf te verspreiden over het milieu. Zozeer zelfs, dat, zo menen zij, het denken werkelijk in het milieu zo veel als in onze hersenen gebeurt. De filosoof Andy Clark noemt de mens "natuurlijke cyborgs ', wezens die uit nature nieuwe tools nemen en gebruiken, ideeën en vaardigheden. Vanuit het perspectief van Clark's, de route naar een oplossing is niet het probleem - het hebben van de juiste tools betekent dat je het antwoord weet, net zo goed als al weten het antwoord.

De maatschappij wint

Een geheurgen studie van Daniel Wegner van de Harvard University biedt een net voorbeeld van dit effect. Koppels werden gevraagd om in het lab te komen om een geheugen test af te leggen. De helft van de koppels werden bij elkaar gehouden, en de helft werd toegewezen aan iemand die ze niet kende. Beide groepen moest vervolgens een woorden lijst memoriseren in stilte, en werden vervolgens individueel getest. De paren met de koppels konden zich meer items herinneren, zowel in het algemeen en als individuen.

Wat is er gebeurd, volgens Wegner, was dat de koppels in een relatie een goed begrip van hun partners hadden. Hierdoor zouden ze stilzwijgend het werk tussen hen verdelen, zodat bijvoorbeeld een partner woorden die met technologie te maken herinneren, ervan uitgaande dat de andere zou de woorden die te maken hebben met sport zou herinneren. Op deze manier kan iedere partner zich concentreren op hun sterke punten, en zo doen zij het individueel beter dan mensen in koppels waar geen mentale arbeidsdeling mogelijk was. Net zoals u beroep kunt doen op een zoekmachine om antwoorden te vinden, zo kunt u vertrouwen op de mensen met wie je regelmatig om gaat, om aan bepaalde dingen te denken, het ontwikkelen van een gemeenschappelijk systeem om items in het geheugen op te slaan en ze weer naar boven te brengen, wat Wegner "transactieve geheugen" noemt.

Om een geheugen te hebben dat op deze manier werken is een van de sterke punten van de menselijke soort. In plaats van gedwongen te zijn te vertrouwen op onze eigen middelen voor alles, kunnen we onze kennis delen en dus ons begrip bundelen. Technologie houdt dingen bij voor mensen, zodat we dit niet zelf hoeven te doen, terwijl grote systemen van kennis de behoeften van de samenleving als geheel te dienst staan. Ik weet niet hoe een computer werkt, of hoe je broccoli moet kweken, maar die kennis is er en ik kan er ook van profiteren. En het internet biedt nog meer mogelijkheden om deze kennis te delen. Wikipedia is een van de beste voorbeelden - een zich ontwikkelende boetiek van wereldse kennis die iedereen voordeel uit kan halen. Ik gebruik Wikipedia elke dag, de hoogte van alle valkuilen die er te vinden zijn, omdat het mij steun geeft in het denken dat ik moet doen voor onder andere deze kolom.

Dus zowel als we een fysieke omgeving hebben - zoals de kamers of gebouwen waar we wonen of werken – zo hebben we ook een mentale omgeving. Dat betekent dat als ik je vraag waar je geest is, je niet naar het midden van je voorhoofd zou moeten wijzen. Zoals onderzoek op gebieden zoals transactieve geheugen laat zien, zijn onze gedachten net zo veel door de mensen en middelen om ons heen als ze door de hersencellen in onze schedel gemaakt.

Mening:
Ik heb dit artikel gekozen omdat ik het wel een interessante gedachtegang vindt. Het is waar dat het onmogelijk is om niet beïnvloed te worden door onze omgeving en de moderne technologie. Maar is dit altijd een slecht iets?
Op een manier relateert het ook zo aan de RZL opdracht waarvoor vele van ons hier zijn. Persoonlijk weet ik dat nooit veel details van het nieuws onthoud. Ik luister naar de grote punten en wanneer ik details nodig heb dan zoek ik die op.
Sommige zullen met het tegen argument komen dat internet het geheugen lui maakt maar vergroot het de uitdaging nu net niet? Met de toegang tot internet en moderne zoekmachines maak je eigenlijk de ‘bibliotheek’ enkel groter. Er is veel meer verscheidenheid aan kennis heel toegankelijk en makkelijk bereikbaar. Vroeger kon men enkel dingen op zoeken in encyclopedieën maar is dat niet gewoon hetzelfde als wikipedia? Je zoekt de informatie nog steeds op in een extern geheugen om het zo te zeggen.
Uiteraard is het niet de bedoeling helemaal niets in ons geheugen op te slagen maar het internet kan dus effectief wel ons geheugen en ons wereldbeeld helpen verruimen.