België is stakingskampioen

- Vrijdag 26/11/10
- www.demorgen.be

In 2009 werd er in België in totaal voor 161.844 dagen gestaakt. Wanneer het aantal stakingsdagen per 1.000 werknemers wordt bekeken, blijkt dat België de voorbije twintig jaar Duitsland, Frankrijk en Nederland achter zich heeft gelaten.
De opvallende cijfers staan vandaag in Le Soir, op basis van een studie van het onderzoekscentrum Crisp.

Vakbonden
Het grote aantal werknemers dat aangesloten is bij een vakbond, wordt als een van de oorzaken naar voren geschoven. In België is meer dan de helft van de mensen aangesloten. In Duitsland, Frankrijk en Nederland ligt dat cijfer rond de 19 procent.

Maar ook andere landen die sterke vakbonden tellen, zoals Zweden, Denemarken en Finland, werden de voorbije twee decennia zo goed als ieder jaar door België geklopt.

De onderzoekers benadrukken wel dat de Belgische werknemers tegenwoordig minder het werk neerleggen dan in de jaren zestig en zeventig. (belga/tw)

Naar mijn mening zullen velen akkoord gaan met de titel van dit artikel, nl. “België is stakingskampioen”. In de meest recente jaren zijn er dan ook een groot aantal stakingen in het nieuws gepasseerd. Hierbij denk ik aan mensen die het werk neerlegden tijdens de economische crisis, omdat het bedrijf waarvoor ze werkten, wilde “afslanken” (bv bij Janssen Pharmaceutica). Daarbij komen nog de mensen die staakten omdat een bedrijf de deuren (in bepaalde vestigingen) wilde sluiten (bv stakingen bij Carrefour). En daarbovenop vallen ook de vele stakingen bij het openbaar vervoer niet over het hoofd te zien. Natuurlijk moeten we dankbaar zijn dat er vele jaren geleden mensen hebben gestreden voor het ontstaan van vakbonden. Nog steeds hebben deze vakbonden voordelen en zorgen ze ervoor dat arbeiders ook inspraak hebben en samen sterk staan wanneer ze te sterk benadeeld worden, maar toch… Gaan al die stakingen niet wat te ver? Hoewel er tegenwoordig al minder het werk wordt neergelegd dan in de jaren zestig en zeventig, blijf ik de indruk hebben dat “stakingen” ingebakken zitten in onze Belgische cultuur. Hoe verklaar je anders het feit dat bijvoorbeeld de NMBS om de haverklap staakt? Het is zelfs zo erg dat, wanneer je bij google de term “staking” ingeeft, er onmiddellijk “NMBS” verschijnt. En net in deze sector lijkt het me dat stakingen de grootste impact hebben en het meeste onschuldigen raken. Hoeveel mensen hebben dit jaar wel niet problemen gehad om op hun werk of op school te komen? Het openbaar vervoer heeft veel meer “stakingsmacht” in handen dan bijvoorbeeld een winkelbediende, en volgens mij is men zich hiervan maar al te goed bewust. In zo’n geval begin ik me af te vragen of er geen “stakingslimiet” moet vastgelegd worden in de sectoren die met hun stakingen een groot deel van de bevolking treffen. Het is natuurlijk een moeilijke kwestie omdat het hier over rechten gaat, maar ik vind dat er ook niet uit het oog verloren mag worden dat er ook zoiets bestaat als “plichten” ten opzicht van je medemens. Daarom ben ik ervan overtuigd dat iedereen er eens over moet nadenken, waar de fragiele grens tussen wat kan en wat te ver gaat feitelijk ligt (of zou moeten liggen)…

Allé, eindelijk is België eens een "kampioen". Moeten we daar fier op zijn? Helemaal niet!
Zoals Charlotte reeds zei en zoals de meeste mensen waarschijnlijk wel denken, staakt men hier veel te veel en veel te snel. Het begint er precies op te lijken dat, zodra er een probleempje is, men direct begint te staken. Precies of dat is de enige oplossing dat ze kennen...
Ik vind dat je alleen zou mogen staken als er echt een groot, cruciaal en fundamenteel probleem is. Een probleem waar bijvoorbeeld heel de onderneming onder lijdt. En pas nadat men voor de rest al het mogelijke heeft gedaan om het probleem op een andere manier op te lossen. Dan pas zou je zelfs maar mogen denken aan staken, niet eerder.
Zo'n staking heeft immers enorme gevolgen: denk maar aan de vele onschuldige mensen die in de problemen kunnen komen (Vb: treinreizigers als NMBS staakt), en de berg geld dat verloren gaat als een onderneming haar werk stil legt.
Men spreekt van crisis, maar tegelijkertijd hoor je ook vaak spreken van stakingen. Men maakt enorm veel verlies door al die stakingen, dus dat zal de crisis niet ten goede komen...

Ik vindt soms ook wel dat mensen te vaak staken maar als u job op het spel staat begrijp ik het wel. Het is heel moeilijk om in deze tijd een nieuwe job te vinden en dan begrijp ik wel dat mensen het niet meer zien zitten. Maar ik ben wel akkoord dat men er misschien toch een limiet op moet zetten of dat ze een hele grondige reden moeten hebben om te staken. En zoals ze hiervoor al zeiden denk ik wel dat de NMBS een kampioen is in stakingen en daardoor hebben vele mensen soms problemen omdat ze te laat zijn. En als ze te laat zijn is dit ook niet goed dus ze moeten misschien eventjes beter nadenken over wie er het slachtoffer van is als ze weer beginnen te staken.