ma 16 oktober 14:32 Trui De Maré

Wereldvoedseldag vandaag is voor Broederlijk Delen geen reden tot feesten. Want vorig jaar, in 2016, is het aantal mensen die honger lijden voor het eerst in lange tijd weer gestegen. In het recent gepubliceerde wereldvoedselrapport 2017 van de Verenigde Naties staat dat het aantal mensen die honger lijden vorig jaar met 38 miljoen is gestegen, tot 815 miljoen.

Volgens ontwikkelingsorganisatie Broederlijk Delen komt de VN-milleniumdoelstelling om de honger uit de wereld te helpen tegen 2030 zo in het gedrang. Sinds 2000 zagen we een gestage vermindering van de honger in de wereld, maar vorig jaar is daar een einde aan gekomen. Merkwaardig, want in hetzelfde jaar werden ook recordopbrengsten opgetekend voor de graanproductie.

Katelijne Suetens, beleidsmedewerker recht op voedsel van Broederlijk Delen, ziet twee grote redenen: "Er zijn oorlogsconflicten zoals in Zuid-Soedan en Jemen en ook de klimaatverandering laat zich voelen. Daarnaast is er onvoldoende vooruitgang geboekt in het bestrijden van structurele problemen zoals armoede en ongelijkheid."

Wereldwijd wordt voldoende voedsel om de wereldbevolking twee keer te voeden maar toch neemt de honger in de wereld opnieuw toe. Hoe verklaar je die paradox? "Het is vooral een probleem dat het voedsel op de foute plek wordt geproduceerd", zegt Katelijne Suetens, "en dat de focus bij de productie ligt op de rijkere consument in het Westen. Het gevolg is dat heel veel voedsel verspild wordt bij de verwerking, de distributie en ook in de eigen huishoudens. Een ander probleem is dat heel veel landbouwgrond gebruikt wordt om veevoeder en biobrandstoffen te produceren, ook weer om de consument in het westen te bedienen. Zo is de voedselproductie in de wereld eigenlijk slecht verdeeld.

Kleinschalige landbouw nodig om honger te bestrijden

80 procent van het voedsel dat in ontwikkelingslanden wordt geproduceerd, komt van kleinschalige landbouw die nauwelijks gesteund wordt door de lokale overheden daar. "Veel van die landen zetten niet in op eigen productie, maar kiezen voor een landbouw die gericht is op export naar het Westen omdat die harde valuta in de staatskas brengen", zegt Katelijne Suetens. Er is dringend nood aan ondersteuning van kleinschalige landbouwinitiatieven op plaatsen waar de honger het grootst is.

De landbouw moet ook meer ecologisch duurzaam worden. De landbouw van vandaag teert nog te veel op de zogenaamde Groene Revolutie. Die heeft wel veel vooruitgang geboekt in de strijd tegen honger. Via het gebruik van speciale zaden en kunstmeststoffen werden de opbrengsten groter, maar die vorm van landbouw pleegt dan weer roofbouw op natuurlijke rijkdommen zoals grond, water en biodiversiteit. Zo wordt 70 procent van het water gebruikt voor de landbouw. Broederlijk Delen pleit voor het gebruik van systemen die zowel de opbrengst verhogen als de natuurlijke productiebasis herstellen en beschermen.

Er moet ook dringend werk worden gemaakt van meer loon naar werken voor landbouwers. Kleine boeren in ontwikkelingslanden lijden zelf honger en kunnen niet concurreren tegen monopoliehouders die grote delen van de landbouwproductie en de voedselketen in handen hebben. Nochtans zijn het net die kleine lokale boeren die de honger helpen bestrijden.

Bron: 'Wereldvoedseldag voor het eerst in lange tijd geen goednieuwsshow' (VRT NWS), geraadpleegd op 16 oktober 2017 via https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/1...-goednieuwssho/

Eigen mening:
Volgens de Verenigde Naties ben je arm wanneer je niet meer kan voorzien in je primaire levensbehoeften (bv. eten). Een van de millenniumdoelstellingen luidt als volgt: 'eradicate extreme poverty and hunger': de VN wil tegen 2030 alle honger uit de wereld helpen. Maar de cijfers bewijzen dat er nog veel werk aan de winkel is.
Na een jarenlange gestage daling in hongersnood in de wereld is er sinds vorig jaar (2016) terug een stijging opgetekend. En dat is allemaal leed dat vermeden kan worden. Er wordt genoeg voedsel geproduceerd om de gehele wereldbevolking maar liefst twee keer te voeden. Maar het rijke Westen wordt op zijn wenken bediend, terwijl armere gebieden vaak letterlijk aan hun lot worden overgelaten. Kleine Afrikaanse boeren, of van eender waar in de wereld, kunnen gek genoeg vaak niet eens hun eigen gezin voeden. Zij krijgen geen steun, grote Westerse landbouwbedrijven wel. Want, they make the big money.
Ik denk dat we vaak niet beseffen wat de waarde van voedsel is. Zonder nadenken eten we koekjes, fruit, vlees enz. van over de hele wereld, alsof het vanzelfsprekend is. Maar als we genoeg hebben gooien het we toch weg, niet? Of als die ene banaan net een bruine vlek krijgt. Als de landbouwers in Europa, die gigantisch veel subsidies krijgen, niet genoeg geld krijgen voor hun melk kappen ze die toch gewoon weg? Ja natuurlijk. Echte honger is voor velen onder ons een ver-van-mijn-bed-show. We staan er vaak gewoon niet bij stil.
En dat moeten we nu net wél doen. Ons bewust worden dat niet iedereen in de wereld zomaar kan eten wat hij wil. Beseffen hoe royaal we leven. Ons bewust worden dat 'flink uw bordje opeten' best normaal is. En dat eten wegkappen dat niet is.