Wachten maakt het nog pijnlijker


Al weken onderhandelen de sociale partners - werkgeversfederaties en vakbonden - over een 'interprofessioneel akkoord' voor 2011-2012. Het gaat over drie dossiers: afspraken over loonstijgingen en over de verhoging van de sociale uitkeringen, en de wegwerking van de ongrondwettige discriminatie van arbeiders, vergeleken met de bedienden.


De elf onderhandelaars verdienen lof: zelden hebben ze zo intens en constructief gezocht naar een akkoord. Ze wíllen ook absoluut een akkoord bereiken. Omdat de economie dat nodig heeft, om te bewijzen dat 'zij het wel nog kunnen' op federaal niveau en om de speculanten een hak te zetten.

Over de lonen en de uitkeringen kunnen de partners wellicht een aan de crisistijd aangepast gematigd akkoord bereiken. De wegwerking van de discriminatie van de arbeiders, vooral inzake ontslag, is hun moeilijkste kluif.

Zestig jaar nadat de economie het onderscheid arbeiders-bedienden irrelevant gemaakt heeft, vijftig jaar nadat ex-premier Theo Lefèvre gezegd heeft dat dit onderscheid weg moest, veertig tot dertig jaar nadat de meeste Europese landen hieraan begonnen zijn, twintig jaar nadat het Grondwettelijk Hof het onderscheid arbeiders-bedienden als ongrondwettige discriminatie bestempeld heeft en tien jaar nadat het parlement de sociale partners 'nog één jaar' gegeven heeft om het onderscheid weg te werken, ligt het dossier eindelijk min of meer beslissingsrijp op de tafel.

Het lijkt overigens simpel. De Belgische bedienden hebben zowat de beste ontslagbescherming in Europa, de arbeiders zowat de slechtste. Neem iets dat in het midden ligt, voor iedereen hetzelfde, en voer dat geleidelijk in. (Het arbeidsrecht aanpassen aan moderne inzichten - van werk veranderen niet langer bestraffen, niet de hoogste vergoeding geven aan wie het gemakkelijkst ander werk vindt - blijkt te hoog gegrepen te zijn.)

Maar zelfs die simpele oplossing dreigt vast te lopen. Het verzet van de bediendevakbonden en van de werkgevers met veel arbeiders, neemt toe en daarmee ook de kans op een nieuw uitstel.

Hopelijk vinden de onderhandelaars een weg, vandaag of begin januari, om dat verzet te ontmijnen. Ze beseffen gelukkig dat het telkens weer uitstellen van een hervorming de oplossing ook elke keer moeilijker maakt. Weer eens wachten, maakt veranderen nog pijnlijker.

Hopelijk geeft hen dat genoeg weerstand tegen de Belgische ziekte. Die bestaat erin de tekenen des tijds niet te zien of te willen zien, angst te hebben voor elke grotere verandering, en hoogstens muizenstapjes te doen bij het doorvoeren van hervormingen. Een ziekte waaraan ook onze Franstalige communautaire onderhandelaars lijden.


DS, 23-12-2010 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Natuurlijk is dit geen makkelijke kwestie. De mensen die nu bedienden zijn willen hun statuut met voordelen sowieso behouden, dat ligt wel vrij gevoelig voor deze personen. Als ik een bediende was zou ik dat ook niet willen afgeven. Ik denk dat er maar een oplossing is, het laten zoals het nu is. Maar elke nieuwe werknemer geef je een nieuw satuut dat een gulden middenweg is tussen de twee. Dus alle nieuwe werknemers krijgen het nieuwe statuut en zo zullen de oude statuten geleidelijk aan verdwijnen. Want ik denk dat er niemand van de bedienden ervoor staat te springen om hun voordelen af te geven. Ik denk wel dat dit een manier is die constructief kan bijdragen. Voor de rest van de twistkwesties in het regeerakkoord ben ik niet op te hoogte. Dus dat laat ik in het midden. Het enige wat we kunnen doen is supporteren voor alle 11 partijen.