Hoe het is om te ontdekken dat je je leven leidt in een lichaam dat het jouwe niet is.

Er ligt een nieuwe wet voor transgenders op de ontwerptafel: wie voortaan officieel van geslacht wil veranderen hoeft daarvoor geen zware operatie meer te ondergaan. Een gegronde motivatie en een kritische overweging van de gevolgen zijn voldoende. "Een stap in de goede richting", vindt Helena Nijns, sinds één jaar openlijk transgender. Al wordt er volgens haar ook met deze regeling nog te veel in hokjes gedacht. "Transgender zijn gaat om een gevoel, niet om wat er in je broek zit."


Helena Nijns is 34 jaar, doceert informatica en godsdienst op het Sint-Jozefsinstutuut in Kontich en is sinds een jaar openlijk en fier transgender. Onder die 'noemer' door het leven gaan in Vlaanderen, blijkt echter nog niet altijd even makkelijk: "Vooral de onwetendheid en de verkeerde informatie maken het soms lastig", zegt ze. "In de media wordt vaak meteen de link gelegd met operaties en geslachtsveranderingen, terwijl het daar niet in de eerste plaats om draait. Transgender zijn, is een gevoel: je innerlijk kompas dat een andere richting lijkt aan te geven dan het geslacht waarmee je geboren bent."


Of transgenders ook de noodzaak voelen om hun geslacht met dat gevoel overeen te brengen, moet ieder voor zich uitmaken. Zelf is Helena er er in elk geval nog niet helemaal uit. "Ik wil vooral leven als mezelf, ongeacht of dat door de maatschappij nu als 'man' of 'vrouw' geïnterpreteerd wordt." Om die reden vindt ze het dan ook jammer dat er in België – ook mét de nieuwe regeling – nog steeds een binaire keuze gemaakt moet worden. "Man of vrouw, zo staat het op je paspoort. Voor iets anders is er geen ruimte en dat is jammer." Liefst van al zou ze de geslachtsregistratie dan ook integraal van onze identiteitskaart zien verdwijnen.
Dat er transgenders zijn voor wie zo'n operatie wél een logische stap is, begrijpt ze volkomen. "Er zijn mensen die van jongs af aan al heel goed voelen dat hun lichaam niet in lijn ligt met hun innerlijk kompas, bij mij was dat gewoon niet zo."
Gewoon 'anders'


Dat ze zich 'anders' voelde dan de meeste jongens uit haar omgeving, was voor Helena wel al vrij vroeg duidelijk. "Als kind merkte ik geregeld dat ik een grote affiniteit had met zogenaamd meer vrouwelijke dingen. Zo vond ik de jurken van Disney-prinsessen vaak verrassend mooi en was ik ook eens héél erg onder de indruk van de nieuwe blauwe maillot van één van mijn nichtjes. Omdat het als jongen natuurlijk totaal 'not done' was om je met zo’n meisjesachtige dingen in te laten, ging ik die gevoelens echter al snel wegduwen."
Het begin van een lange en verwarrende strijd tussen luisteren naar een gevoel van 'anders zijn' of toegeven aan wat de omgeving van haar verwachtte.
"Ik leerde me onbewust zo goed mogelijk aanpassen aan het stereotiepe manbeeld van maatschappij: ik kleedde me mannelijk, gedroeg me zo mannelijk mogelijk en zocht naar mannelijke hobby's. Dat hield ik zo goed vol, dat het ook voor mezelf lange tijd niet duidelijk was, wat er precies speelde."

"Toch bleven er ook in mijn jeugd en volwassen leven steeds kleine piekmomentjes opduiken: momenten waarop het plots heel duidelijk werd hoe sterk ik me aangetrokken voelde tot alles wat met een andere genderbeleving te maken had. Zo herinner ik me bijvoorbeeld het Eurosong-optreden van Dana International in 1998. Ik vond het geweldig wat die vrouw daar op het podium deed. Het was de eerste keer dat ik rechtstreeks in aanraking kwam met de mogelijkheden van een transitie. Om te begrijpen waarom dit me zo fascineerde, gaf ik me toen nog niet genoeg ruimte."
Op haar veertiende kwam Helena terecht op een school die vroeger altijd een meisjesschool geweest was en waar daardoor nog maar weinig jongens zaten: “Daar voelde ik me goed”, zegt ze. “Ook al bleef dat natuurlijk erg dubbel. Ik voelde me overduidelijk erg thuis in de biotoop van die jonge vrouwen, maar toch bleef er ook altijd een ongemakkelijk randje aanvastkleven: ik voelde me op mijn plek tussen de vrouwen, maar tegelijk was ik toch ook niet één van hen.”

Naaldhakken*


De echte klik kwam er pas toen ze zich voor het eerst in vrouwenkleren buiten de deur waagde. “Drie jaar geleden merkte ik dat het zo niet langer kon: ik was totaal vastgelopen. Ik ging op zoek naar hulp en kwam terecht bij*Anders Gewoon, een transgender-vereniging in Hasselt. Ik kon er volledig mezelf zijn, mezelf ontdekken en na de organisatie een aantal maanden als man bezocht te hebben, besloot ik dan ook om me er een keer te kleden als vrouwelijke verschijning. Dat voelde geweldig: me eindelijk in die gedaante onder de mensen begeven. Ik voelde me plots ook veel sterker in mijn schoenen staan: als man kon je me bijna omver blazen, maar op naaldhakken stond ik er stevig (lacht).”
Helena benadrukt dan ook hoe belangrijk het ontdekken van je genderidentiteit is voor je identiteit an sich. “Voor ik me van mijn transgender zijn bewust werd, en nog gewoon als man door het leven ging, droeg ik eigenlijk een masker. Ik had totaal geen affectiviteit met wie ik écht was en van identiteit was eigenlijk geen sprake. Ik had voor mezelf een beeld gecreëerd van wie ik moest zijn en had dat dan maar rond mij heen gehangen."



"Het probleem was dat dat beeld geen anker vond in mezelf: het kwam niet overeen met mijn intuïtief gevoel, waardoor het uiteindelijk ook niet houdbaar bleek. Pas toen ik ruimte kon maken om mijn vrouwelijke gevoelens bewust te verkennen, heb ik dat ankerpunt gevonden. Ik kan nu beter loslaten wat mensen vinden dat ik moet zijn, om te zijn wie ik ben.”
Dat gevoel van eigenheid – en het zelfvertrouwen dat ermee gepaard gaat - straalt ook af op haar omgeving. "Toen ik na twee jaar strijd opnieuw ging lesgeven, heb ik er bewust voor gekozen mijn transgender zijn niet onder stoelen of banken te steken, maar het net met fierheid te dragen. De leerlingen reageren daar goed op. Als je respect en fierheid toont, dan krijg je dat ook terug."

Bron: De Morgen 10/12/16
http://www.demorgen.be/binnenland/-...k-zit-b1244bb3/

Eigen mening:
Ik ben niet tegen transgenders; integendeel, ik heb zeer veel respect voor hun keuze om zich in onze samenleving, zoals ze vandaag de dag is, te uitten. Tot op een bepaald punt ben ik het eens met Helena. Mannen en vrouwen moeten zich kunnen identificeren volgens het geslacht waarmee hun gender overeenkomt. Als een biologische man zich zijn hele leven vrouw voelt, moet dit ook zo op zijn paspoort kunnen staan. Naar mijn mening zou men hiervoor de mogelijkheid moeten krijgen, zonder een geslachtsoperatie te moeten ondergaan.
Helena spreekt ook over een “onbepaald geslacht”, wanneer men zich noch man noch vrouw voelt. Voor mensen die genderfluid zijn, zou dit een oplossing kunnen bieden. Ik begrijp dat dit voor hen een goed iets zou zijn, maar stel me vragen over bepaalde informatie die in bepaalde situaties essentieel zou zijn (bijvoorbeeld in geval van een ernstig ongeval). Hierdoor zit ik zelf nog met vragen over de functionaliteit van het geslacht "x" in onze samenleving. Voor de personen in kwestie zou het een soort van comfort geven, maar ik denk dat het ook veel discussies zou teweegbrengen in verband met toilet/kleedkamer gebruik etc. Ik weet niet of dit een reden is om het voorstel niet op tafel te leggen. Ik hoop natuurlijk het meest van al dat er op een dag een bepaalde regeling komt waarbij iedereen zich goed voelt.