Lonen gaan minder omhoog dan prijzen, spaarcenten leveren feitelijk verlies op.

Voedsel is op een jaar tijd vijf procent duurder geworden, energie rond de 18 procent. In geen jaren stegen de prijzen zo fors als de voorbije maanden, zegt het Prijzenobservatorium. De inflatie is al tot 3,6 procent opgelopen. Daardoor verarmen we met zijn allen: de lonen stijgen een pak minder, en ook onze spaarcenten brengen onvoldoende op om die prijsstijgingen te compenseren.


De doorsnee Belg betaalt vandaag 3,6 procent meer voor al zijn uitgaven dan een jaar geleden. Inflatie heet dit. Het is van 2008 geleden dat de prijzen nog zo sterk stegen, stelt het Prijzenobservatorium in zijn jongste verslag. Opvallend andermaal is dat België veel meer onder die prijsverhogingen te lijden heeft dan onze buurlanden. Vooral de energieprijzen stijgen hier meer.

Die zware stijging zorgt voor een verarming, geeft economiejournalist Pascal Paepen toe. 'Het is niet prettig, maar het is zo', stelt de VRT-correspondent in de Londense financiële wereld. 'De lonen stijgen minder dan die inflatie. En spaarcenten verliezen aan waarde, want zelfs het beste spaarboekje brengt minder op. En toch is dat spaarboekje misschien nog veiliger dan veel andere beleggingen: wie aandelen heeft, is veel meer geld verloren.' Toch is de inflatie in België nog geen ramp, vindt Paepen. 'Je mag verwachten dat de inflatie nog een paar maanden verder oploopt, en dan weer begint te dalen door de economische crisis.' Het risico bestaat dat dan deflatie ontstaat, beklemtoont Paepen. Daarbij dalen de prijzen almaar verder, waardoor de bedrijven verlies lijden, personeel moeten ontslaan en de hele economie almaar verder inkrimpt. In sommige andere landen is de toestand trouwens nog slechter, beklemtoont hij. 'In België worden de prijsstijgingen nog gedeeltelijk goed gemaakt door de index. In Engeland bijvoorbeeld is dat helemaal niet het geval.'

Maar die index maakt de hoge prijzen niet helemaal goed: het Planbureau verwacht voor heel 2011 een inflatie van 3,5 procent, terwijl de gezondheidsindex, die de lonen en wedden bepaalt, maar met 3 procent stijgt. Dat komt doordat alcohol, tabak en olieproducten die we aan de pomp kopen begin jaren negentig uit die index gehaald zijn, beklemtoont toekomstig ACV-voorzitter Marc Leemans. 'Hoeveel minder de lonen dan de inflatie stijgen is moeilijk te zeggen: er zijn meer dan tweehonderd paritaire comités in ons land die elk hun eigen loonberekeningsmechanisme hebben.'

Het hoofdprobleem van de prijsstijgingen in België ligt bij de energie, vindt Leemans. 'De energieproducenten hebben allerlei mechanismen waardoor ze de prijzen kunstmatig opdrijven. Elektriciteit bijvoorbeeld slaat op als de stookolie duurder wordt, zelfs al komt ze van de kerncentrales. Het is ook niet correct dat de extra winsten die Electrabel boekt door de afgeschreven kerncentrales langer open te houden naar de aandeelhouders in Parijs vloeien en niet de consumenten ten goede komen.'

Ook het Prijzenobservatorium wijst op dit energieprobleem: de doorsnee energiefactuur lag in september 18,4 procent hoger dan een jaar voordien. De stijgingen zijn goed voor meer dan de helft van de inflatie. In onze buurlanden wordt energie maar ca. 10 procent duurder.

Vooral margarine

Verse groenten, fruit en vlees werden een tikje goedkoper in een jaar tijd, maar bewerkte levensmiddelen sloegen 5,1 procent op. De grondstofprijzen van een hele reeks voedingswaren stegen de eerste helft van dit jaar enorm, wat geleidelijk invloed krijgt op de winkelprijzen. Tegenover oktober 2009, toen ze op een dieptepunt lagen, gingen ze met 42 procent omhoog tot mei 2011. Sindsdien zijn ze weer wat aan het dalen. Maar de prijsstijging van voordien begint met vertraging in de winkel door te sijpelen. Vooral granen, cacao, koffie en dergelijke stegen fors, wat duidelijk blijkt uit de hogere prijs die de consument voor pakweg koekjes of chocopasta betaalt. Plantaardige oliën en hun afgeleiden gingen evenwel het meeste omhoog. Zij stegen gemiddeld met elf procent; margarines en dergelijke zelfs met ongeveer een kwart. Met tomaten is iets merkwaardigs aan de hand: zijn werden meer dan een derde goedkoper, maar toch is tomatensoep een forse stijger met bijna een kwart.

bron: de standaard

Mening:
Toen mij in het begin verteld werd over de economische crisis liet mij dit vrijwel onverschillig. Maar nu ik de laatste tijd de actualiteit meer volg, en meer en meer berichten zie over wat er allemaal duurder wordt, begin ik mezelf toch meer zorgen te maken. De lonen stijgen niet, maar de prijzen wel. Het dagelijks leven gaat dus duurder worden, laat staan dat je kinderen hebt die voortstuderen, op kot gaan, ...

Ergens laat mij dit nog altijd onverschillig omdat ik hiervan zelf niets moet betalen. Dat neemt niet weg dat ik er mijn bedenkingen bij heb, vooral bij de stijging van energiefacturen. Deze kunnen maar blijven stijgen omdat er niet veel spelers op de markt zijn de energie leveren. Met andere woorden er is geen concurrentie waardoor deze hun gang kunnen blijven gaan.
Als je dan nog eens verneemt dat in het buitenland de energieprijzen bijna met de helft minder verhogen, ga je toch wel twee keer nadenken. Natuurlijk kan de consument niet zonder elektriciteit en zal deze prijsstijgingen blijven betalen.
Wij worden er armer op maar bijvoorbeeld Electrabel strijkt alle winst op.
Ik dacht trouwens ook dat de index gekoppeld was aan de lonen, maar blijkbaar komt deze de andere prijsstijgingen niet tegemoet.
Door dit alles kan ik goed begrijpen dat mensen veel moeite moeten doen om de eindjes aan elkaar te knopen terwijl ze het vroeger allemaal gemakkelijk rond kregen.

De lonen van de Belgische werknemers zijn dit jaar (veel) meer gestegen dan die van hun collega's in de buurlanden. Dat stelt de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) in zijn jaarlijkse loonrapport. De oorzaak ligt bij de indexering van de lonen in ons land.

Volgens de wet op de 'vrijwaring van de concurrentiekracht' zouden de Belgische lonen niet sneller mogen stijgen dan in onze drie grootste buurlanden en handelspartners (Nederland, Duitsland en Frankrijk). De loonkloof bedraagt echter 4,6 procent, het hoogste cijfer ooit. Dat melden de Corelio-kranten.

Loonnorm
Ondanks de nationale loonnorm, die sinds 1996 het maximumpercentage aangeeft waarmee de Belgische lonen mogen stijgen, is de loonkostenhandicap die de Belgische bedrijven in 1996 al hadden tegenover hun concurrenten in de buurlanden, groter geworden.

De CRB becijferde dat de loonkloof in 2010 op 3,9 procent lag. In het ontwerp van rapport voor 2011 staat te lezen dat de Belgische lonen sinds 1996 dus met 4,6 procent meer zijn gestegen dan bij de buren. Ter vergelijking: in 2004 bedroeg de loonkloof nul procent.

Indexering
Eén van de oorzaken, is dat er bij de buurlanden geen loonindexering bestaat. Voor de liberalen van Open VLD is het CRB-rapport het sein om de automatische indexering op de onderhandelingstafel van formateur Elio Di Rupo (PS) te leggen. Maar raken aan de index is taboe voor de PS van Di Rupo.

Vincent Van Quickenborne (Open Vld) pleit evenwel voor een intelligente manier om de index te hervormen. "Wij pleiten voor een duurzame gezondheidsindex. Er moet een evenwicht gevonden worden tussen koopkracht en competitiveit. We moeten jobs creëren, dat blijkt ook uit Europese richtlijnen. Zeker ten opzichte van Duitsland moeten wij een tandje bijsteken", aldus de ontslagnemend minister van Economie.

Bron:GVA 7 november 2011

Mening: Uit het artikel dat Fenna postte, blijkt dat onze koopkracht steeds daalt. De prijzen stijgen fors en de lonen stijgen vaak een pak minder, wordt er gesteld. Bij het lezen van bovenstaand artikel dat vandaag in de Gazet van Antwerpen stond, was ik dan ook enigszins verward. Hoe kan het dat onze lonen te snel stijgen als onze koopkracht steeds minder wordt? Na het lezen van het artikel blijkt al snel dat beide dus wel hand in hand kunnen gaan, als je de vergelijking maakt met de buurlanden. Omdat we in België geïndexeerde lonen hebben, stijgen onze lonen contstant omdat de consumptieprijzen stijgen. Aangezien dit in onze buurlanden niet het geval is, stijgen daar de lonen veel minder. Ik stel me dan de vraag: zouden onze buren nog minder koopkracht hebben of zijn daar de consumptieprijzen niet zo hoog? Bovendien staat er nergens vermeld of het hier gaat om brutolonen of nettolonen, wat toch een aanzienlijk verschil maakt.
In ieder geval, vind ik een koppeling van de lonen aan de prijzen van goederen, een goede zaak. Uiteindelijk is het bedrag op je loonbriefje niet het belangrijkste, maar wel mat je met dat verdiende geld allemaal kan doen.