Geen tijd voor de toekomst


Een gezin zou nooit reageren op een crisis en een inkomstendaling zoals de federale regering dat vandaag doet. Het gezin zal, zoveel als mogelijk, zijn uitgaven beperken als de inkomsten dalen. De federale regering is dat niet meer van plan. Premier Herman Van Rompuy had dit bij zijn aantreden als ambitie, maar laat dit varen. Gisteren bleek dat er niet bespaard wordt dit jaar. De regering zal inkomsten en uitgaven gewoon noteren; na de storm zien we wel waar we staan, luidt het.

Die houding is nog niet zo erg als die van de minister van Begroting die, op de kanteling van de jaren 70 en 80, zei: het begrotingstekort is er vanzelf gekomen, het zal ook wel vanzelf weggaan. Maar het gaat al wel een beetje in die richting.

Er is een repliek op deze kritiek. Een overheid ís geen gezin. Een overheid heeft tot taak de economie aan te zwengelen als het slecht gaat. En ze heeft nu bovendien de opdracht 'het vertrouwen' te herstellen: te zorgen dat de mensen niet helemaal in paniek raken en redelijk blijven consumeren en investeren.

Dat is juist. Maar dat betekent niet dat ze het tekort hoger mag laten oplopen dan nodig. Er staan in de begroting nog uitgaven die geschrapt kunnen worden. Een deel van wat ze verkocht als relance- en koopkrachtmaatregelen, zijn trouwens nepmaatregelen: cadeautjes voor de achterban van de ene en de andere partij of pressiegroep.

Bovendien mag van een regering nog meer verwacht worden dan dat. Regeren is vooruitzien. Ondernemingen waarvan de bedrijfsleiders vandaag de blik alleen richten op het leegscheppen van ondergelopen kelders, zijn morgen een vogel voor de kat. Een bedrijfsleider moet tijd hebben of maken om na te denken over de fase ná de crisis. Om dan meteen klaar te staan met een nieuw product, een betere service, een bijkomend verdeelpunt voor zijn waren.

De Belgische regering raakt niet zo ver. Onze federale ministers zijn zo overbelast met de dagelijkse problemen - van het overeind houden van de regering, via het ontvangen van sportlui tot de voorbereiding van de verkiezingen - dat ze geen tijd meer hebben om aan morgen te denken.

Aan morgen denken is: nu al een nieuw plan klaar maken om de staatsschuld af te bouwen. Aan morgen denken is: nu de arbeidsmarkt en arbeidswetgeving hervormen zodat onze bedrijven soepel kunnen inspelen op een economische herleving. Aan morgen denken is: nu de loodzware regelgeving vereenvoudigen en de sociale zekerheid hervormen.

Onze federale politici zijn zo druk bezig met de problemen van de dag die ze overwegend zelf creëren, dat ze zelfs geen tijd hebben om het ambtenarenapparaat dat dit allemaal zou kunnen voorbereiden, de ruimte te geven om dat te doen. De politici willen dat trouwens zelf allemaal in handen houden, zonder er de tijd en de geestesgesteldheid voor te hebben.


DS, 10-02-2009 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Echt lang moeten we niet stil staan bij dit onderwerp om uiteindelijk te beslissen dat het de waarheid is, of zo vind ik het toch alleszinds. Onze regering kijkt niet enkel naar morgen qua economie maar vergeet ook de toestand van de wereld. Waar zijn wij (of eerder gezegd zij) toch met bezig? De aarde schreeuwt zo luid als ze kan om hulp maar het lijkt wel alsof de regeringen proppen in hun oren hebben. Wat voor de regering telt is de economie, want een sterk land is een financiël goed land. Willen wij dan een sterk land zijn? Hoe komt het dat onze drang naar overleven niet groter is? Want hoe we het ook draaien of keren, we zijn het duidelijk aan het verpesten voor volgende generaties. MAAR (een maar is er altijd ) Ik vind ook dat als er mensen zijn die echt iets willen doen aan deze situatie (en dan heb ik het eerder over het verkwisten van het milieu), deze mensen hebben dan toch op de verkeerde partij gestemd want anders had 'Groen!' de drempel wel gehaald. Vele denken dat zo één partij er niets aan kan veranderen maar is het niet elk beetje dat telt? Slechter als nu kan het alleszinds (of toch hopelijk) niet.