Aan alle beroepen zijn er zware taken verbonden, fysiek of mentaal.
Uiteraard hebben zwaar fysieke beroepen een niet te onderschatten effect op ons lichaam, maar ik denk dat we, zeker in een maatschappij als vandaag, zeker de zwaar mentale beroepen niet zomaar achteruit mogen schuiven.

Misschien moeten we inderdaad voor sommige beroepen de lat wat lager leggen, maar waar stopt het?

Ik vind het argument van Evelien over de bejaardenverzorgster van 65 redelijk onterecht. Zij zal misschien geen bejaarden uit bed kunnen heffen, maar is dat ook nodig? Zij kan net zo goed andere taken op zich nemen. Ik denk zelfs dat veel bewoners het aangenaam vinden om een praatje te maken, of verzorgd te worden door iemand die meer tegen hun eigen leeftijd aanleunt.
Hebben deze mensen recht op vervroegd pensioen? Naar mijn mening niet, laat ze andere taken vervullen, en het zwaardere, fysieke werk overlaten aan de jongere verzorgers.
Zo kan het volgens mij in veel beroepen gaan. Probeer samen met mensen die niet meer gemotiveerd zijn, een oplossing te zoeken. Probeer hun job anders in te vullen zodat ze ook de laatste jaren van hun carrière met plezier komen werken. Zo ben ik van mening dat de oudere werknemers zo veel kennis bezitten, dat we geen betere leraar kunnen hebben dan hen.

We leven allemaal langer, dus moeten we allemaal langer werken, of we dat nu leuk vinden of niet. Dus wat gaan we doen, in een hoekje zitten mokken? Op straat komen zodat ze enkel voor ons een uitzondering maken? Of gaan we proberen er het beste van te maken, en ook andere opties aanhalen zodat we allemaal nog ons steentje kunnen bijdragen?

Je kan inderdaad de oudere mensen andere taken geven, maar vinden ze dit dan beter? Zou een bejaardenverzorgster plots een bureaujob willen doen, dat weet ik echt niet. Dat is vaak de makkelijkste oplossing, "zet ze maar aan een bureau." Ik denk namelijk niet dat er veel andere keuzes zijn, want ze nemen jammer genoeg niemand aan om "een praatje te slaan" met de mensen.

Ik geef Evelien K wel gelijk bij de zware mentale beroepen, maar ik denk niet dat je hiervoor vroeger op pensioen moet. Deze zware beroepen, zoals psycholoog bijvoorbeeld, zijn van het begin tot eind mentaal erg zwaar. Als je dit plots te moeilijk vindt tegen je pensioenleeftijd aan, dan vind ik dit heel vreemd. Als het beroep je mentaal zwaar ligt, dan zal dit al wel van in het begin van je carrière zijn en dan betekent het dat je verkeerd gekozen hebt, vrees ik.

Ik denk dat in een bejaardentehuis wel meer taken zijn dan enkel zware fysieke taken. Ik denk bij voorbeeld aan wassen, bedlinnen vervangen, maaltijden verzorgen, bewoners eten geven, briefing aan verpleegkundigen, medicatiebedeling, overleg met een arts, activiteiten begeleiden, palliatieve zorgen, stervensbegeleiding, en zo meer. Bij de twee laatste voorbeelden hoop ik duidelijk te maken dat "een praatje maken" wel degelijk belangrijk is in deze sector.

Ik denk dat er dus wel degelijk kansen zijn om in een beroep als bejaardenverzorging andere taken op te nemen. Het is ook voor een deel een kwestie van willen denk ik dan. We kunnen blijven sakkeren op onze zware taken en ons laat pensioen, of we kunnen proberen er het beste van te maken, zodat het voor onszelf en de maatschappij de beste oplossing wordt. Niet in elk beroep kan dat, maar ik denk dat we eerst de opties in een beroep zo goed mogelijk moeten bekijken. Zo kunnen er veel mensen zich heroriënteren op hun eigen vakgebied waardoor het hen comfortabeler wordt, en tegelijk ook de maatschappij er baat bij heeft.

Het argument over de mentaal zware beroepen vind ik nogal kortzichtig. Is het onze eigen schuld als we een mentaal zwaar beroep kiezen? Dat kunnen we even goed terugkoppelen naar de fysiek zware beroepen. Dat is dan toch ook hun eigen schuld?
Dit alles neemt niet weg dat deze beroepen broodnodig zijn, van dakwerker tot slachtofferhulp. Ik denk dat we de impact van al deze beroepen niet mogen onderschatten.
Ik herhaal nogmaals dat ik wel akkoord ben dat zware beroepen zoals in de bouw een verlaagde leeftijd verdienen. Maar ergens moet men de lijn trekken, dus ik vind dat (zeker) het beroep van bejaardenverzorger geen aangepast programma moet krijgen.

Ik heb op geen enkel vlak beweerd dat mensen met een zwaar mentaal beroep vroeger op pensioen moeten kunnen gaan. Ik haalde deze beroepen enkel aan omdat er bij elk beroep wel zware taken verbonden zijn. Maar dit betekent helemaal niet dat zij dan ook vroeger moeten kunnen gaan. Dat is heel mijn punt.
We moeten ergens een lijn trekken, anders staat binnen de kortste keren heel de arbeidsmarkt op straat omdat ook zij vinden dat ze recht hebben op vervroegd pensioen.

Ik vraag me af of de reacties van sommigen binnen 30 jaar nog steeds hetzelfde gaan zijn. Of zouden dat dan misschien de mensen zijn die het eerst zijn om te gaan staken? Ik wil hiermee maar aantonen dat wij misschien (nog) niet geplaatst zijn om te (ver)oordelen omdat we nog maar bitter weinig van de realtiteit hebben geproefd. Wat voor de ene mens zwaar is, is dat voor de andere niet, de ene mens kan al wat makkelijker omgaan met veranderingen/tegenslagen dan een andere. Ik kan mij perfect inbeelden dat er leerkrachten tussen zitten die een staking zien als een extra dagje verlof, dat heb je in alle sectoren, en eigenlijk niet weten waarom ze staken, als de reacties op deze categorie leerkrachten bedoeld is kan ik ze wel begrijpen.

Jens je bent me voor op deze problematiek!
Inderdaad de liefde voor het vak is voor mij nog steeds hét overtreffende, de drijfveer!
Ikzelf als leerkracht zou het totaal niet erg vinden om tot mijn 65ste te werken! En echt een fysiek zware job is het nu ook weer niet dus...
Bij deze ben ik echt van mening dat liefde alles overwint!