N-VA wil een maximum zetten op het aantal pro deo-dossiers per rechtzoekende, weliswaar met de mogelijkheid om er uitzonderlijk van af te wijken. Dat moet het systeem van kosteloze rechtsbijstand voor iedereen helpen garanderen, argumenteert de partij. Coalitiepartner CD&V ziet een plafond echter niet zitten.

Mensen met beperkte middelen kunnen een beroep doen op een pro deo-advocaat om hen bij te staan bij gerechtelijke geschillen. N-VA onderstreept dat toegang tot het recht een grondrecht is, maar waarschuwt dat hervormingen nodig zijn. Tussen 2003 en 2013 zijn de kosten immers meer dan verdrievoudigd tot 78 miljoen euro, argumenteert Kamerlid Goedele Uyttersprot.

Om “overconsumptie” tegen te gaan, pleit Uyttersprot voor een maximum aantal dossiers per rechtzoekende. “Af en toe blijkt immers dat er een ongewoon aantal dossiers tweedelijnsbijstand lopen voor eenzelfde rechtzoekende”, verduidelijkt het Kamerlid. Volgens haar ligt de oorzaak soms bij een overijverige advocaat, maar soms staat de betrokkene er zelf op dat voor het geringste geschil een aanvraag wordt opgestart.

Coalitiepartner CD&V voelt echter weinig voor een plafond. “Je kan de noodzaak om naar Justitie te gaan niet zomaar kwantificeren”, reageert Kamerlid Sonja Becq. “Iemand die zich in nesten gewerkt heeft zal soms vaker bijstand nodig hebben. Of neem nu iemand die verschillende keren wordt aangereden of iets anders wordt aangedaan? Daar kan je toch niet zomaar een aantal op plakken.”

Becq betwijfelt bovendien of een maximumaantal een toets van het mensenrechtenhof wel zou doorstaan. Zij ziet dus meer heil in de voorstellen om het systeem te hervormen die partijgenoot en minister Koen Geens al naar voren schoof in zijn Justitieplan. Het gaat onder meer om een betere opvolging door de bureau’s voor juridische bijstand, extra mogelijkheden om advocaten te sanctioneren en de optie om rekening te houden met het volledige inkomen. Ook Uyttersprot ziet heil in dat laatste. Een tweede wetsvoorstel van haar hand geeft de bureau’s voor juridische bijstand daartoe extra controlemogelijkheden. “Soms houdt een aanvrager van juridische tweedelijnsbijstand immers - al dan niet bewust - informatie achter over bepaalde financiële inkomsten” zoals bijvoorbeeld opbrengstwoningen, verduidelijkt zij nog.

Bron: De Standaard, 3/11/2015, http://www.standaard.be/cnt/dmf20151103_01953484

Mijn mening: Ik vind het langs de ene kant wel logisch dat N-VA pleit voor een grens op het aantal dossiers waarbij je recht hebt op bijstand. De kosten voor andere hun 'misdaden' moeten niet steeds door de burgers worden betaald maar in sommige gevallen hebben de rechtzoekende niets misdaan. In dat geval vind ik niet dat men geen recht kan hebben op een pro deo. Iedereen verdient het recht om zich te verdedigen tegen het onrecht en dit mag niet afhangen van je eigen financiële situatie. Ik vind wel dat er een grens mag getrokken worden in bepaalde gevallen, als het echt gaat om zwaar misdadigers zoals moordenaars en pedofielen verdienen zij naar mijn mening ook geen gratis bijstand.

Ik deel in deze zaak vrijwel dezelfde mening als CD&V. Op het recht op bijstand bij justitie kan je geen getal kleven. Je kan niet zeggen dat een persoon gedurende zijn levensjaren bijvoorbeeld vier keer recht heeft op een pro-deoadvocaat. Zoals het artikel aangeeft kan er altijd iemand tussen zitten die meerdere malen een advocaat nodig heeft omdat de ene persoon meermaals aangereden wordt, of omdat een andere persoon de kantjes ervan af loopt. Justitie is een recht, bijstand is een recht en daar mag men niet in snoeien. Niet iedereen kan een advocaat betalen, laat dat nu net de reden zijn waarom x-aantal jaren geleden de pro-deoregeling in het leven werd geroepen. NV-A lijkt te willen besparen op zaken waar niet op te besparen valt. Nu er wordt gesnoeid in de sociale zekerheid én ze inzien dat dit bijlange niet genoeg is, proberen ze eender waar mogelijk te knippen, ook in zaken waar het absoluut niet kan. Een beleid van niks, lijkt mij.