De druk om hét te maken in het leven is groot. Al van jongs af aan worden kinderen dan ook gepusht om zo snel mogelijk zo veel mogelijk te kunnen en te leren. Het omzetten van zoveel mogelijk talent in zo goed mogelijk meetbare resultaten, daar draait het om. Een goede voorbereiding op het échte leven later? Misschien, maar leggen we met z'n allen niet een beetje te veel druk op onze jongste telgen? En vooral, waarom is het voor ouders zo belangrijk een kind te hebben dat 'uitblinkt' in vanalles en nog wat? Voor Tanith Carey van 'The Guardian' is alvast één ding duidelijk: "We moeten stoppen met zoveel druk op onze kinderen te leggen."

We leven in een competitiemaatschappij: alles kan beter, sneller en efficiënter, en dat zullen we geweten hebben ook. Al van voor de geboorte worden kinderen vandaag vaak klaargestoomd om als een bezetene in de wedstrijd die wij 'leven' noemen mee te draaien.

Wat begint met een dosis klassieke muziek om het ritmische gehoor van je baby alvast in de baarmoeder wat aan te wakkeren, zet zich na de geboorte lustig voort in de vorm van geheugenbevorderende memory-spelletjes, taalontwikkeldende Dora-cartoons, leerrijke spelcomputers en wekelijkse uitjes naar de zwemles nog voor je kind deftig de ene voet voor de andere kan zetten.

Met al dit spelend leren hopen ouders hun kind alvast met een kleine voorsprong aan aan de start van de race te brengen. Of al die 'stimulerende middelen' ook echt zo productief zijn als gehoopt, valt sterk te betwijfelen.

De geboorte van een competetiemaatschappij
'Pushy parenting' is uiteraard niets nieuws onder de zon. Al van in het Victoriaanse tijdperk wordt de status van de ouders afgemeten aan het niveau van 'goed gedrag en zeden' waarvan hun kinderen blijk geven. Terwijl het vroeger echter vaak ging om het algemeen fatsoen van je kroost, gaat het nu eerder om het intellectueel niveau dat ze weten te behalen. Ook alle niet-schoolgerelateerde talenten die ze daarnaast nog tentoon weten te spreiden, zijn erg welkom.

Deze ommezwier kwam er toen psychologen als Freud en Piaget duidelijk in kaart wisten te brengen dat ons leven van kinder- tot volwassentijd wel degelijk volgens een vast stramien verloopt. In fases binnen dewelke we telkens in meer of mindere mate vatbaar zijn voor bepaalde prikkels in het 'aanleren van dingen'. Voeg daar nog eens aan toe dat de manier waarop ouders met hun kind omgaan, in grote mate bepalend is voor diens psychologisch welzijn als volwassene, dan wordt de druk op de schouders van moderne
ouders wel aanzienlijk groot.

Waarom ouders zo graag een kleine 'alleskunner' willen
Naast de grote pscyhologische verantwoordelijkheid die ouders deze dagen opgedrongen krijgen wat het succes van hun nageslacht betreft, was ook een wijziging in ons onderwijssysteem van grote invloed op de algemene intellectuele druk die er op kinderen wordt gelegd.

Vanaf het moment dat het systeem van de zogenaamde
'grammar schools' in actie trad, zo ergens rond het einde van de Tweede Wereldoorlog, sloop er een soort elitevorming binnen in ons onderwijs. Omdat de 'grammar schools' een kwalitatief hoogstaandere vorm van onderwijs voorstaan, maar daarnaast ook enkel toegankelijk zijn voor 'de beste' leerlingen uit de hoop, komt er een nieuwe druk van bovenuit om kinderen, nog voor ze aan hun schoolse loopbaan beginnen, op intellectueel vlak al zo ver mogelijk voorwaarts te brengen. De vraag: "Hoe maak ik mijn kind zo slim mogelijk?", is er dan ook eentje die veel jonge ouders deze dagen bezig houdt.

Spelend leren?
Op die ouderlijke onzekerheid, speelt de commerciële sector uiteraard handig in. In een mum van tijd ontstonden talloze spelen die de zintuigen, hersenfuncties en motorische capaciteiten van je kind op miraculeuze wijze de hoogte in zouden jagen. Van een springtouw dat je tegelijkertijd de maaltafels aanleert, tot educatieve tekenfilmpjes die je kind op jonge leeftijd de wetten van de fysica onder de neus wrijven en moderne spelcomputers op kindermaat; vanalles en nog wat wordt er ontwikkeld om ouders bij te staan in de over-educatie van hun kind

Geen Einsteinbrein, wel angststoornis
Deze overvloed aan educatieve prikkels zorgt jammer genoeg niet voor de ontwikkeling van een 'Einsteinbrein', zo blijkt. In tegendeel zelfs: wanneer men een kind voortdurend allerlei kennis en lering naar het hoofd slingert, heeft dat een eerder negatieve invloed. Enerzijds heeft het kind door die overvloed aan prikkeling niet voldoende hersencapaciteit over om in te gaan op meer 'vitale vaardigheden'.

Anderzijds raakt door al te veel 'spelend leren' het onderscheid tussen leren en spelen al snel zoek. Doordat kinderen het gevoel krijgen
voortdurend dingen te moeten bijleren, ervaren ze stress. Dit gevoel van stress werkt contraproductief: "Hoe meer stresshormoon de hersenen afscheiden, hoe minder groot de kans dat kinderen intellectueel vooruitgang boeken", zo zegt John Medina, moleculair bioloog en hersenspecialist. Eerder dan een nieuwe lichting aan hyperintellectuele Einsteins, zijn we bezig een generatie kinderen
met angststoornissen, depressieve gevoelens en een gebrek aan academisch zelfvertrouwen te creëren.

Niet alleen ouders met de vinger wijzen
Uiteraard zijn niet alleen de ouders verantwoordelijk voor de grote druk die er vandaag op kinderen wordt gelegd. We leven nu eenmaal in een erg competitieve cultuur waarin zowel een steeds liberaler wordende overheid en een door intellectuele status geobsedeerd onderwijssysteem een danig handje toesteken.

Opdat kinderen opnieuw zouden kunnen genieten van een 'zorgeloze jeugd', wordt het dringend tijd dat hun ouders zich van de eigen druk op de schouders ontdoen: de druk om het ideale kind op te voeden. Het kind dat dan als het evenbeeld van hun eigen onberispelijke opvoeding moet doorgaan.

Ouders moeten dringend stoppen met hun kind op te voeden alsof het hun liefde alleen waardig is wanneer het beter is dan alle andere kinderen uit zijn klas. In plaats van goede cijfers op school of het uitblinken in één of andere sport, zouden beter het algemene geluk van het kind en zijn gevoel van veilige geborgenheid opnieuw de maatstaven worden van 'vlekkeloze opvoeding'.

Bron: De Morgen 6/10/14
http://www.demorgen.be/lifestyle/-l...2077261/23uOHu/

Mening: Ik vind het belangrijk dat kinderen nog kunnen 'leven'. Hiermee bedoel ik vooral het 'genieten' van het leven. Als ze onder druk staan om te presteren geeft hen dit stress en angst. Door deze stress en angst zullen ze uiteindelijk minder bijleren en dus minder vooruitgang boeken. Is het dan wel nodig om onze kinderen zo onder druk te zetten? Door de aspecten 'angst' en 'stress' kan een kind moeilijk 'genieten' van zijn leven. Het is erg dat dit een gevolg is van maatschappelijke druk. Ouders willen hun kind slimmer en slimmer maken, terwijl het kind zijn eigen leven niet meer kan leiden. Dit is jammer voor het kind. In mijn ogen is het noodzakelijk om het kind wat vrijheid te geven, zodat het zichzelf kan ontwikkelen, op een natuurlijke manier.

Ik ben volledig akkoord met onderstaande mening. Een kind moet nog kind kunnen zijn en zich niet te veel moeten aantrekken van wat hij allemaal al zou moeten kunnen. Volgens mij is het zelfs noodzakelijk om kinderen buiten te laten spelen, kampen te laten bouwen, met hun vriendjes met de fiets te laten rijden, ... Dit omdat een kind moet buitenkomen om frisse lucht te krijgen, zich zo weerbaarder maakt tegen ziektes, zich kan uitleven en dus 's avonds moe is goed slaapt en zich voornamelijk ook op een andere manier ontwikkelt.
Een kind dat kampen bouwt is creatief bezig, het gebruikt zijn verbeelding, het ontdekt zijn omgeving en het voornaamste is dat het kind speelt. Als het kind aan het spelen is, kan hij zijn gedachten even verzetten. Constant allerlei dingen moet leren en aan schoolgerelateerde zaken moet denken, verhoogt volgens mij inderdaad de kans op faalangst en depressie!

Ook ik ben het volledig eens met onderstaande meningen.
Ik ben het eens met het feit dat kinderen sturing nodig hebben, de ene al wat meer dan de andere.
Maar het is ook belangrijk om als ouder de touwtjes eens wat losser te laten, kinderen moeten immers leren uit hun fouten, zoals dat bij volwassenen ook nog steeds is.
Zoals hieronder aangehaald, laat kinderen kind zijn.

Ook vind ik het belangrijk dat kinderen ook instaan voor de gevolgen van sommige keuzes die ze maken. Door als ouder veel druk te leggen op je kinderen en een constante sturing aan te bieden, ontneem je hen die kans.