Zestig procent van de Vlaamse ouders vindt dat kinderen een "pedagogische tik" geven, moet kunnen.
20 procent vindt dat het niet kan.
De populairste straf blijkt echter niet de tik, maar veeleer een verbod op internet, computer of games. Voor 37 procent van de ouders is dat de meest gehanteerde straf.

Ouders tussen 25 en 39 jaar blijken ook strenger voor hun eigen kinderen dan hun ouders indertijd voor hen waren. In de jongste categorie verkiest 38 procent een strenge opvoeding, tussen 40 en 44 jaar is dat nog 22 procent en bij 45-plussers maar 15 procent.

Bron: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieu...edagogische_tik

Mening:
Met een ‘tik’ of ‘pedagogische tik’ bedoelt men dat het slaan van kinderen gebruikt wordt om het kind iets aan of af te leren, dat het slaan een opvoedende waarde heeft.
Het geven van een tik op korte termijn zal op dat moment wel helpen, maar persoonlijk ben ik van mening dat op langere termijn anders moet overwogen worden. Risico's kunnen zijn dat het kind het slaan als toegestaan gaat beschouwen wanneer het zelf nodig vindt en het ergste van al kan het kind denken dat er een verband bestaat tussen liefde, genegenheid en geweld.
Ik ben van mening dat men deze 'pedagogische tik' eerst en vooral in een juiste context moet geplaatst worden.
Het gebeurt misschien wel dat je je kind een tik geeft, maar meestal gebeurt dit als je geen andere uitweg meer ziet. En wie bepaalt wat wel of niet onder de noemer van een 'tik' valt. Ik kan mij heel goed voorstellen dat het begrip 'tik' voor ieder een heel andere betekenis kan hebben en dit is onmogelijk te controleren.
Ik heb zelf een dochtertje van bijna twee en geloof me, op de meest onmogelijke momenten kan zij de meest onmogelijke dingen eisen en dan is de verleiding echt heel groot
Het belangrijkste is dat ieder ouder voor elk kind individueel uitzoekt hoe men best met het gedrag van het kind kan omgaan. Dit is anders voor elk ouder en voor elk kind.
Kindjes slaan zou nooit een optie mogen zijn, alleen al om het feit dat een kind weerloos is en zichzelf onmogelijk kan beschermen en dat is onacceptabel.
Ik besef dat ik bij deze nogal breed ben gegaan, maar als moeder ben ik hier zeer gevoelig voor.

Kinderrechtencommissaris Vanobbergen: ‘Kinderen sla je niet’

Vandaag om 13:18 door kld

Het is algemeen aanvaard dat men kinderen niet slaat op school of in de jeugdbeweging. Waarom zou het thuis dan wel mogen? Dat vraagt Vlaamse kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen zich af.
Uit een enquête die onderzoeksbureau iVox uitvoerde voor Het Nieuwsblad blijkt dat drie op de vijf ouders een pedagogische tik wel kunnen vindt. ‘Slechts’ een op de vijf ouders is gekant tegen een pedagogische tik.
Toch past maar een procent van de ouders de pedagogische tik ook effectief toe, zegt Vanobbergen in het Radio 1-programma Hautekiet. ‘Daar zit een discrepantie.’
Zelf vindt hij kinderen slaan absoluut geen goed idee. ‘We moeten daar zeer duidelijk in zijn. We aanvaarden niet dat kinderen op school, in de kinderopvang of de jeugdbeweging geslagen worden. Voor mij heel logisch dat je ze thuis ook niet slaat.’
‘Ik weet dat dit niet altijd gemakkelijk is, maar we moeten er echt gevoelig voor zijn’, zegt Vanobbergen. Hij verwijst naar uit de hand gelopen situaties van kinderen die thuis met geweld geconfronteerd worden. ‘Ik heb als kinderrechtencommissaris te veel van die verhalen gehoord.’
Maar het kan ook anders. Vanobbergen verwijst naar Scandinavië waar kinderen slaan bij wet verboden is. ‘En het werkt, er is in die samenlevingen minder geweld tegenover kinderen. Het kinderrechtencommissariaat pleit ervoor om zoiets ook bij ons in te voeren.’
Doe ik het goed?
Hij begrijpt dat ouders vandaag erg onder (tijds)druk staan. Kinderen hebben drukke agenda’s en het is soms een huzarenstukje om ze overal op tijd te krijgen. Net daarom moet de overheid meer inzetten op ondersteuning, zegt Vanobbergen.
‘Zo moet je nu heel wat tijd investeren in het zoeken naar scholen en kinderopvang. Als de overheid daar een inspanning levert, moeten de ouders daar alvast geen tijd meer insteken.’
Daarnaast hebben ouders vaak een ‘doe-ik-het-goed’-gevoel. Vanobbergen reageert erg pragmatisch: ‘Opvoeden is een spannend gegeven, waarbij je af en toe als ouder en als kind op je bek mag gaan. Dat moeten we zo aanvaarden.’
Hij waarschuwt dat om opvoeding niet al te veel te professionaliseren. ‘Kijken en luisteren naar je kinderen en je als ouder de vraag stellen hoe je je opstelt, daar kun je al veel uit leren.’ Denk dan ook niet te snel: ‘ik kan het niet, ik moet professionele hulp zoeken’, zegt Vanobbergen.
Ook ervaringen uitwisselen met andere ouders kan erg leerrijk zijn, geeft hij als tip mee.

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20131014_00790028

Mijn mening:

Net als Zehra zegt, denk ik dat veel afhangt van de context waarin het woord ‘pedagogische tik’ wordt gebruikt en wat het juist voor de opvoeder betekent.
Dat je kinderen niet slaat, daar sta ik voor 100% achter. Toch meen ik dat heel af en toe een pedagogische tik niet verkeerd is. (Hierbij bedoel ik dan in de juiste context, na vele waarschuwingen en andere middelen geprobeerd te hebben. En natuurlijk niet op een manier dat het kind 14 dagen met een blauwe wang rondloopt.) Zo ben ik vroeg zelf een aantal keren aan mijn oren getrokken. Aangenaam is anders, maar uiteindelijk hielp het wel om mij te leren wat mag en niet mag. Eén keer ben ik zelfs in de kelder opgesloten en mocht ik er niet uit voordat ik mijn bord had leeggegeten. Voor sommige lijkt dit absoluut ‘not-done’, maar bij mij heeft het wel degelijk geholpen. Ik was vroeger een zeer moeilijke eter en de vele waarschuwingen bleken toch niet te werken.
Toch zal ik later, als ik ooit ouder wordt, eerst proberen om andere oplossingen te zoeken, vooraleer over te gaan tot een pedagogische tik.
Het is zoals Zehra zegt, kinderen kunnen soms zo koppig zijn, dat het als ouder moeilijk wordt om je geduld niet te verliezen.
Het feit dat ouders vandaag minder tijd hebben/maken voor hun kinderen helpt de situatie uiteraard niet.

Ik ben het met beide dames eens en ik wil nog een bedenking toevoegen. Wat is een pedagogische tik eigenlijk? Voor mij is een tik niet hetzelfde als slaan. Een tik is voor mij een pets op de (pamper)poep of een tik op veel te grijpgrage handjes. Na een paar keer waarschuwen ben je als ouder wel verplicht om actie te ondernemen en wat doe je dan als je kind maar niet wilt luisteren of je wilt het net behoeden voor pijn, bv. met de handjes aan een gasfornuis zitten. Of moet je het dan proefondervindelijk laten leren dat een gasfornuis je lelijk kan verbranden. Hoe zou je dat gaan uitleggen op de spoedafdeling? Ik zeg niet dat het oké is om kinderen te slaan maar een tik ressorteert soms onder 'nood breekt wet'. En zoals Zohra al schrijft, soms ben je gewoon zelf gestresseerd en kan je minder hebben en heb je te maken met een ongelofelijk koppige peuter of kleuter. Wat volgens mij niet onder een tik hoort is echt slaan om bewust pijn te doen. Dat kan niet. Je kan geen levende wezens bewust pijnigen, daar moet een verbod op zijn. Kindermishandeling kan echt niet maar dat is voor mij ver voorbij de pedagogische tik.